ฉันทำเมินใส่เขาก่อนจะขึ้นรถเก๋งคันเล็กแล้วขับออกจากรั้วบ้านชั้นเดียวมา แน่นอนว่าฉันไม่ได้ตั้งใจจะมองกระจกส่องหลังเลยสักนิดเดียว แต่ฉันห้ามสายตาตัวเองไม่ได้ พอฉันเห็นเจ้าแบล็กยืนมองรถของฉันที่ค่อยๆแล่นห่างมาด้วยท่าทางเหงาหงอยเซื่องซึม ก็ทำให้ฉันรู้สึกสงสารอย่างบอกไม่ถูก
เพราะรู้สึกสงสารรึเปล่านะ...วันนี้ทั้งวัน ฉันก็เลยเอาแต่คิดถึงหมาบ้าตัวนั้นไม่หยุด แทบจะไม่มีสมาธิกับงานเอกสารบนโต๊ะเลย คอยแต่คิดว่าเจ้าแบล็กกินอะไรรึยัง เขาจะเจ็บแผลมั้ยนะ...เขากำลังทำอะไรอยู่
“โทรไปถามดีมั้ย” ฉันยอมรับเลยว่าการมาของเจ้าแบล็ก ทำให้ฉันรู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก อารมณ์แบบมีคนรออยู่ที่บ้านมันหายไปจากชีวิตนานมากแล้ว แต่วันนี้ฉันได้รับรู้ความรู้สึกนั้นอีกครั้ง
“อยากกลับบ้านแล้ว” อยากกลับไปต่อล้อต่อเถียงกับเจ้าหมาบ้า อยากได้ยินเขาอ้อนและบอกรักอีกหลายๆครั้ง “ฉันต่างหากที่บ้า...ฉันบ้าไปแล้ว”
“ยังหาศพเจ้าแบล
