“ผมจะเลิกกับคุณได้ยังไง ในเมื่อผมก็ขาดคุณไม่ได้เหมือนกัน” หัวใจที่ร้าวรานหยุดความแผ่วลงชั่วขณะ จัสมินเงยหน้าขึ้นสบตากับลภัสทั้งน้ำตา
“คุณ…คุณว่าอะไรนะคะ”
“ที่ผมมาวันนี้ผมมาเพื่อขอโทษ ผมผิดเองที่เอาแต่ใจ ผิดเองที่คิดจะแก้ปัญหาทุกอย่างเอาเองเงียบๆ ผมแค่ไม่อยากให้คุณเครียด ไม่อยากให้คุณคิดมากจนลืมไปว่าสิ่งที่ผมทำมันอาจจะทำให้คุณเครียดและคิดมากมากกว่าเดิม ขอโทษนะครับมิน อย่าโกรธผมเลยนะครับ” หยาดน้ำตาใสๆ เล็ดลอดออกมาจากหน่วยตากลมโตอีกจนได้
แตกต่างที่ครั้งนี้มันไม่ใช่น้ำตาที่ไหลออกมาเพราะความเสียใจ แต่มันถูกหล่อเลี้ยงไปด้วยความโล่ง รอคอย หัวใจที่เหมือนจะเป็นแผลถูกยาแดงสมานแผลอย่างดีเข้ามาเติมเต็มและดูแลจนเหมือนหายเป็นปลิดทิ้ง
จัสมินยกหลังมือขึ้นเช็ดน้ำตาออกจากพวงแก้มลวกๆ ตามด้วยการดันตัวเข้าประชิดร่ายกายของหมอลภัส สวมกอดเขาใหม่จนเต็มแรง
“คุณภัส…ฮึก”
“อย่าร้องนะครับคนดี ยิ่งเห็นว่าคุณเป็นแ
