วันต่อมา
“…ฝากดูแลด้วยนะคะ” จัสมินบอกเจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลและยิ้มให้อย่างเป็นมิตร หญิงสาวได้รับรอยยิ้มตอบกลับพร้อมกับการกดศีรษะลงเบาๆ เป็นเชิงรับรู้
คล้อยหลังที่ริกเตอร์ออกไปจากห้องพักของโรงพยาบาลคนที่ยังอยู่ก็ไม่ลืมที่จะเก็บข้าวของให้เป็นระเบียบ ผ้าห่มที่นำมาเองจากที่บ้าน พับเก็บแล้ววางทับไว้บนหมอน รอยยิ้มผุดขึ้นบนมุมปากเพียงแค่เห็นดอกไม้สดๆ ที่อยู่ในแจกันใบใหญ่ นอกจากความสวยงามชวนให้รู้สึกสดชื่นและสบายตา เห็นจะเป็นความใส่ใจจากเจ้าของดอกไม้ที่แม้ตัวเขาจะไม่ว่างมาด้วย แต่ลภัสยังตามดูแลเธออยู่ห่างๆ เพราะแบบนั้นไงจัสมินถึงได้รักผู้เป็นสามีจนหมดหัวใจ
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
เสียงเคาะประตูส่งผลให้ใบหน้างดงามมองไปตามทิศทางของเสียง
“เชิญค่ะ” บอกแค่นั้นเจ้าของเสียงเคาะก็เลือกที่จะผลักประตูเข้ามา
“คุณลูกกวาด” จัสมินมองคนตรงหน้านิ่ง จากนั้นก็ไม่ลืมที่จะมองต่อไปทางด้านหลังเสมือนกำลังมองหาใครอีก
