ริกเตอร์ส่งข้อความกลับไปบอกผู้เป็นพี่สาวคล้อยหลังที่โทรไปแล้วไม่มีคนรับสาย
ออกจะเป็นเรื่องธรรมดาของคนป่วยที่พร้อมตอบตกลงเมื่อมีเหตุผลให้ได้ออกจากโรงพยาบาล จริงอยู่ที่การมาที่นี่มันค่อนข้างสำคัญ แต่การอยู่ที่นี่มันก็น่าเบื่อมาก มากพอที่จะตัดสินใจกลับ แม้ลึกๆ เขาไม่ได้อยากจะรบกวนผู้หญิงคนนี้เลยก็ตาม
“เราแวะกินข้าวกันก่อนดีปะ นายอยากกินอะไร”
“ผมแล้วแต่คุณ”
“ให้ฉันช่วยถือกระเป๋าไหม”
“ไม่เป็นไร มันไม่ได้หนักอะไรผมถือได้”
“นี่ ฉันพอรู้มาบ้างว่าแต่ละคนจะได้รับการฉายแสงในจำนวนครั้งที่ไม่เท่ากัน ของนายคุณหมอบอกว่าถือว่าน้อยมาก แปลว่าการรักษาของมันได้ผลที่ดีและอาการของนายมันไม่ได้หนักจนเกินแก้แบบนั้นใช่ไหมริก”
“ตรงนั้นมันก็มีส่วนครับ แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการควบคุมอาหาร อะไรที่เป็นอาหารแสลงหรือเป็นอาหารที่มะเร็งชอบต้องงดแบบเด็ดขาด”
“อาหารพวกย่างอะไรแบบนี้ใช่ปะ”
“ครับ” ริกเตอร์พยักหน้
