End of love : สิ้นสุดทางรัก

'ต้องเรียกว่าข่าวนี้มาแรงจนทำเอาทุกช่องไม่พูดถึงก็คงจะไม่ได้ ข่าวที่เจ้าพ่อวงการสื่อที่กำลังดังและเป็นนักธุรกิจที่หล่อแซ่บที่สุดในตอนนี้ได้ฟ้องพนักงานอาวุโสเหตุเพราะจับได้ว่ามีการโกงบริษัทมายาวนานถึงห้าปี ห้าปีกับเงินที่ถูกยักยอกมากถึงห้าสิบล้าน' "ห้าสิบล้าน.." 'แต่ตอนนี้พนักงานคนนั้นได้หนีออกนอกประเทศไปแล้วโดยได้ทิ้งภรรยาไว้ให้รับกรรมแต่ทางเราไปสืบมาจนทราบว่าพนักงานคนนั้นมีลูกสาวด้วยอันนี้ต้องรอดูกันว่าพนักงานคนที่โกงได้หนีออกนอกประเทศเพื่อไปหาลูกสาวไหม' ฟึ้บ.. ถึงฉันไม่ได้เห็นหน้าตัวเองฉันก็พอรู้ว่าตอนนี้หน้าฉันมันชีดขนาดไหน มือที่กำลังกำรีโมทกดปิดทันทีก่อนฉันจะหยิบโทรศัพท์ออกมากดโทรหาพ่ออีกครั้งแต่กลับเป็นเช่นเดิม พ่อปิดเครื่องตั้งแต่สองวันก่อนและ...ตอนนี้ฉันก็ยังติดต่อแม่ไม่ได้ ติ๊ดๆ ฉันรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูอีกครั้งนึงทันทีเพราะคิดว่าไม่พ่อก็แม่จะโทรมาแต่ไม่ใช่ เป็นเพื่อนของฉันที่โทรมาจากไทย "ฮัลโหลตาล" (ไอรีนมึงต้องกลับไทยเดี๋ยวนี้) "ทำไม เจอแม่กูแล้วใช่ไหม?" (เจอแล้วตอนนี้แม่มึงเข้าโรงบาล) "..อะไรนะ" (ที่มึงติดต่อแม่มึงไม่ได้เพราะโรคหัวใจกำเริบตอนนี้กูอยู่กับแม่มึงที่โรงบาล!) "ละแล้วตอนนี้แม่เป็นไงบ้าง" น้ำเสียงฉันเริ่มสั่นเครือพร้อมกับความรู้สึกผิดที่ถาโถม (ตอนนี้ยังตออบอะไรไม่ได้เพราะยังไม่ตื่น เอาไงจะกลับรึยังจะรอพ่อมึงอยู่นู้น) "ไม่รอแล้วกูจะกลับ ขอบคุณที่โทรบอก" ว่าจบก็รีบวางโทรศัพท์พร้อมกับพยายามประคองตัวเองไม่ให้สติแตก ที่ฉันรออยู่ที่นี่เพราะฉันคิดว่าพ่ออาจจะหนีมาหาแล้วเราจะได้คุยว่าจะเอายังไงต่อฉันไม่เห็นด้วยที่พ่อไปทำแบบนั้นกับบริษัทที่ตัวเองทำงานมาหลายปีแต่ในเมื่อเรื่องมันเกิดขึ้นแล้วฉันก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากรับมัน แต่ตอนนี้ฉันต้องกลับไทย..ฉันต้องกลับไปหาแม่ . . ---ประเทศไทย--- "แม่คะ!" ตาลที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ข้างเตียงภายในห้องรวมในโรงบาลหันมองฉันรวมถึงแม่ เธอฟื้นแล้วหลังจากที่หลับไปถึงสามวันส่วนฉันเพิ่งมาถึงไทยเมื่อเช้านี้หลังจากจัดการเรื่องต่างๆของตัวเองให้เสร็จภายในเวลาแค่สามวัน "ไอรีน.." ฟึ้บ..! "ฮึก แม่ไอรีนขอโทษหนูน่าจะกลับมาเร็วกว่านี้" "หนูไม่ควรกลับมาไอรีน" ฉันค่อยๆคลายอ้อมกอดจากแม่และมองเธออย่างไม่เข้าใจ "ทำไมล่ะคะ?" "เรากำลังถูกฟ้องนะพ่อของหนูเขากำลังหนีคดี" "แม่ แต่..แต่เราไม่ได้รู้เรื่องนะคะ" แม่หลบสายตาฉันซึ่งนั้นมันทำเอาฉันพูดอะไรไม่ออก ฉันมองหน้าแม่อย่างไม่เชื่อสายตา... "นี่แม่รู้เรื่องด้วยหรอคะ?" "ไอรีน.." "แม่รู้แต่แม่ไม่ได้ห้ามพ่อ.." แม่ถอนหายใจออกมาเบาๆและยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาตัวเองออกช้าๆขณะที่ฉันก็กำลังร้องไห้อยู่เช่นกัน "ที่แม่ไปไหนไม่ได้เพราะแม่ไม่อยากหนี แม่ทำเรื่องที่แย่ไปแล้วและแม่ยอมรับมัน" "แต่แม่คะนั้นมันเท่ากับว่าแม่ต้องเข้าคุกเลยนะ!" "มันเป็นสิ่งที่แม่ควรได้รับ" "มะ..ไม่ๆ" "ใจเย็นๆไอรีน" ตาลที่นั่งอยู่ลุกขึ้นมาจับฉันที่กำลังสติแตกไว้ทันที เรื่องนี้มันทำเอาฉันช็อคจนแทบจะล้มทั้งยืน..แม่หันมองไปทางอื่นไม่ยอมสบตาฉันนั้นมันแปลว่าแม่ได้ยอมรับมันแล้ว "ให้แม่มึงอยู่คนเดียวก่อนเถอะ" ตาลกระซิบและดึงฉันออกมาจากห้องรวมทันที ฉันเช็ดน้ำตาและหันมองตาลอย่างทำอะไรไม่ถูก "ตั้งแต่แม่มึงฟื้นแม่มึงก็พูดแต่เรื่องนี้ แล้ววันก่อนก็มีพวกตำรวจมาหาแล้วบอกว่าถ้าจะสู้ก็ต้องมีทนาย..แต่มึงเงินตั้งห้าสิบล้านนะแถมตอนนี้พ่อมึงก็ไปไหนแล้วก็ไม่รู้" "แล้วจะให้กูทำยังไง กูให้แม่กูเข้าคุกไม่ได้นะตาล" ฉันว่าอย่างจนปัญญาพร้อมกับนั่งลงที่เก้าอี้อย่างไร้ทางเลือก พ่อฉันมีปัญหากับบริษัทใช่สิ.. "ตาลคนที่จะฟ้องพ่อกูคือใครนะ ใช่ประธานบริษัทไหม?" "ใช่ซะที่ไหน" ตาลตอบและหยิบโทรศัพท์ออกมากดหาอะไรสักอย่างก่อนส่งมันมาให้ฉัน "คนที่จับได้ว่าพ่อมึงโกงคือรองประธานเขาชื่อคุณสายฟ้า" โพสต์ทูเดย์ -ได้เพิ่มรูปภาพ - เมื่อสามวันก่อน วันนี้เราได้มีโอกาสสัมภาษณ์และถ่ายภาพของบุคคลที่เป็นที่จับตามองสุดๆในเวลานี้ เขาเรียกได้ว่าจับอะไรก็เป็นเงินเป็นทองไปหมดจนตอนนี้หันมาเข้าวงการสื่อและได้กลายเป็นเจ้าพ่อสื่อคนใหม่ในเวลาไม่ถึงปี ซึ่งเขาอายุเพียง 25 แต่กลับสามารถขึ้นมายืนเป็นแนวหน้าของนักธุรกิจได้แถมยังสามารถทำยอดการส่งออกสินค้าของบริษัทตัวเองจนขึ้นเป็นบริษัทส่งออกได้เป็นอันดับต้นๆของเอเชีย อวยมาขนาดนี้จะพูดถึงใครเป็นไม่ได้หากไม่ใช่คุณสายฟ้า วารหารพิทยะวงค์ !! ผู้สัมฯ : คุณมีความรู้สึกยังไงในการขึ้นมาเป็นนักธุรกิจแนวหน้าแม้อายุยังน้อยอยู่คะคุณสายฟ้า สายฟ้า : ก็ท้าทายดีมั้ง อันที่จริงผมไม่ได้มีความรู้สึกไหนมากเป็นพิเศษ ผู้สัมฯ : แต่ได้พูดแล้วว่าท้าทาย ท้าทายยังไงคะ? สายฟ้า : มันท้าทายตรงที่ได้เจอผู้คนมากหน้าหลายตาโดยส่วนมากผมรู้สึกสนุกนะเวลาที่ได้ไหลลื่นไปกับพวกเขา ผู้สัมฯ : แปลว่าคุณรู้สึกสนุกที่ได้รู้จักผู้คน สายฟ้า : จะว่ายังงั้นก็ได้แต่ผมรู้สึกสนุกตรงได้รู้นิสัยคนมากกว่า มันท้าทายดีไม่ใช่หรอเวลาเจอคนที่พยายามเข้าหาเราด้วยเหตุผลต่างๆ "เขาดูเป็นไงล่ะ" ตาลที่ยืนมองฉันอ่านบทสัมภาษณ์ของคุณสายฟ้าถามขึ้นขณะที่ฉันก็นั่งนิ่งอยู่ มันคล้ายกับว่าฉันเคยเจอเขาที่ไหนแต่ฉันนึกไม่ออก.. "ไอรีน" "อืม ว่าไง?" "มึงจะเอาไงต่อ?" "กูต้องไปเจอเขาอย่างน้อยกูอยากจะขอคุยก่อน" "ฮะๆ" ตาลหัวเราะเบาๆพร้อมกับสายหน้าไปมา "นี่มึงคิดว่านักธุรกิจอย่างเขาจะไปเจอได้ง่ายๆหรอ?" "ก็..ก็ลองไปดูก่อนอย่างน้อยกูขอนัดก็ได้ดีกว่าไม่ได้คุยไหมล่ะ" ตาลมองฉันอย่างเอือมๆและมันคงจะเอือมกับความคิดโง่ๆของฉัน แต่...อะไรที่ฉันทำได้ตอนนี้ฉันก็จะทำเพราะฉันยอมให้แม่ต้องเข้าคุกไม่ได้ อย่างน้อยฉันก็หวังนะหวังว่าเขาจะใจดีสักหน่อย วันต่อมา "กูส่งมึงได้แค่นี้นะกูต้องรีบไปเรียน" ฉันหันมองตาลที่อยู่ในชุดนักศึกษาก่อนจะยิ้มให้เธอและลงจากรถ จริงๆฉันก็ยังเรียนอยู่เช่นกันแต่มันเกิดเรื่องก่อนฉันเลยตัดสินใจดรอป..และะจนถึงวันนี้พ่อก็ยังไม่ติดต่อมาเช่นเคย เขาคงหนีไปและทิ้งฉันกับแม่จริงๆ ฉันเงยหน้ามองตึกสูงระฟ้าตรงหน้าพร้อมสูดหายใจเข้าปอดช้าๆ "ขอโทษนะคะ" พนักงานที่กำลังนั่งตรงหน้าเคาน์เตอร์ภายในบริษัทมองฉันก่อนจะยิ้มให้ "ติดต่ออะไรคะ?" "เอ่อ..พอดีฉันอยากขอพบรองประธานบริษัทน่ะค่ะ" "รองประธาน คุณสายฟ้าน่ะหรอคะ?" "ใช่ค่ะ" พนักงานหันมองฉันก่อนจะยิ้มนิดๆเหมือนจะขำฉันที่พูดอะไรออกไปแบบนั้นก่อนเธอจะหันมองฉันอีกครั้ง "ได้นัดไว้รึป่าวคะ?" "ไม่ค่ะ เอ่อฉันอยากคุยด้วยเรื่องคดี..ของพ่อฉัน" "คดี..ช่วยลงรายละเอียดหน่อยได้ไหมคะ" ฉันมองพนักงานตรงหน้าก่อนจะกำมือแน่น "คดีที่โกงห้าสิบล้านน่ะค่ะ" พนักงานตรงหน้าเบิกตากว้างทันทีก่อนเธอจะเปลี่ยนสายตาที่มองฉันแทบจะทันทีที่ฉันบอกไปแบบนั้น เธอเหยียดยิ้มก่อนจะยกโทรศัพท์มากดโทรออกและพูดอะไรไม่รู้ "ไปนั่งรอตรงนั้นก่อนนะเดี๋ยวไปบอกอีกทีว่าคุณสายฟ้าจะให้พบไหม" "ค่ะ ขอบคุณนะคะ" ฉันพยักหน้าขอบคุณก่อนจะเดินมานั่งรอที่โซฟาของบริษัทอย่างเกร็งๆ..ฉันมองไปรอบๆบริษัทใหญ่ที่มองไปมุมไหนก็ดูจะทันสมัยไปหมดเป็นบริษัทที่น่าอยู่มากและผู้คนก็ดูมีระดับกันไปหมด "เชิญค่ะ" ฉันเงยหน้ามองพนักงานคนเดิมที่เดินมาเรียกก่อนจะรีบลุกตามเธอเข้าไปด้านในเธอบอกชั้นและให้ฉันเข้าไปหาเลขาคุณสายฟ้าก่อนเพราะตอนนี้คุณสายฟ้ามีประชุม ฉันเดินออกมาจากลิฟท์ในชั้นบนสุดของบริษัทซึ่งเป็นชั้นยี่สิบและดูเหมือนชั้นนี้จะเป็นชั้นของคุณสายฟ้าคนเดียว เลขาที่ว่าเดินเข้ามาหาฉันพร้อมก้มหัวให้ซึ่งนั้นทำเอาฉันต้องรีบก้มหัวตอบ "สะสวัสดีค่ะฉันมาพบคุณสายฟ้า" "รู้แล้วล่ะค่ะ" เธอว่าพร้อมยิ้มให้บางๆซึ่งนั้นมันทำเอาฉันแปลกใจในท่าทีที่เธอมีต่อฉัน เธอดู..มารยาทดีจัง เธอเป็นผู้หญิงมีอายุแต่ยังสวย "นั่งรอตรงนี้ก่อนนะคะเดี๋ยวท่านรองก็มา" "ค่ะ ขอบคุณนะคะ" เธอยิ้มให้บางๆก่อนจะหันมองฉันอีกครั้งด้วยสายตาแปลกๆก่อนเดินออกไปทำเอาฉันทำตัวไม่ถูก ติ๊ดๆ ฉันหยิบโทรศัพท์ออกมากดรับทันทีเมื่อเห็นชื่อของตาล "ว่าไงตาล" (เป็นไงบ้าง?) "ตอนนี้กำลังรอเขาประชุมเสร็จน่ะ" (เขาให้เจอหรอ!?) "อืม สงสัยเพราะพ่อโกงเยอะน่ะ" (ให้เจอทั้งที่เป็นลูกของคนโกงเนี้ยนะ...แปลกๆแฮะ) "ก็ดีแล้วล่ะ" (อืมๆ โอเคๆงั้นค่อยคุยกัน) "จ้า ตั้งใจเรียนนะ" ฉันว่าก่อนจะวางสายจากตาล ตาลเป็นเพื่อนที่ฉันรู้จักตอนอยู่อิตาลีฉันอยู่ที่นู้นส่วนเธอหลงทาง เราเจอกันโดยบังเอินจนเราเป็นเพื่อนกันในที่สุด ครืน.. ประตูเลื่อนเลือนเปิดออกพร้อมกับร่างสูงสมาร์ทที่เดินเข้ามา เขา..คุณสายฟ้าตัวเป็นๆดูดีกว่าในรูปเป็นไหนๆเขาอยูในชุดสูทสีน้ำเงินเข้มซึ่งมันทั้งเข้ากับส่วนสูงและใบหน้าที่หล่อไร้ที่ติของเขาเอามากๆ คุณสายฟ้ามองฉันด้วยสายตานิ่งเรียบจนฉันรู้สึกตัวฉันถึงยกมือไหว้ "สวัสดีค่ะ" ฉันลอบกลืนน้ำลายเพราะเขาเอาแต่มองฉันด้วยสายตาแปลกๆ คุณสายฟ้ามองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะเบนสายตาขึ้นมาสบตากับฉันอีก เขายกยิ้มและล้วงกระเป๋าหันมายืนเผชิญหน้ากันตรงๆ "ห่างเหินจังนะ" "คะ...เอ่อ ขอโทษค่ะเราเคยเจอกันมาก่อนหรอคะ" คนตรงหน้าขมวดคิ้วพลางเอียงใบหน้ามองฉันซึ่งนั้นมันทำเอาฉันหลบสายตาเพราะความกลัว "ขอโทษค่ะที่ถามอะไรแบบนั้นออกไป" "ก็ถูกแล้วนิ ผมถามว่าทำไมเธอดูห่างเหินจังทั้งๆที่พ่อเธอเล่นผมไปซะยับขนาดนั้น" ฉันเงยหน้าขึ้นมองคุณสายฟ้าทันทีขณะที่เขาก็หัวเราะพร้อมเหยียดยิ้ม ฉันเม้มปากก่อนจะก้าวเข้าหาแต่เขาถอยหนีก่อน "เธอไม่ควรจะเข้าใกล้ผมมากนะเพราะผมไม่แน่ใจว่าเธอมีแผนอะไรไหม" "มะ ไม่นะคะฉันไม่ได้มีแผนอะไรเลยฉันมาคุยกับคุณด้วยความสัตย์จริง" คุณสายฟ้าเลิกคิ้วก่อนจะพยักหน้าและหันหลังเดินเข้าไปในห้องตรงหน้าทิ้งฉันไว้ ฉันหันมองเลขาเขาทันทีซึ่งเธอก็เดินผ่านหน้าฉันมาเปิดประตูให้ "เชิญค่ะคุณไอรีน" "ขอบคุณค่ะ" ฉันคิดว่าฉันยังไม่ได้แนะนำตัวนะ ฉันคิดอย่างงงๆแต่ก็เดินเข้ามาภายในห้องใหญ่ซึ่งมันคงเป็นห้องทำงานของคุณสายฟ้าเขายืนล้วงกระเป๋ารอที่ข้างๆโต๊ะทำงานก่อนเลขาจะเดินไปปลดเนคไทดให้ ฉันยืนก้มหน้าอยู่อย่างนั้นเพราะไม่รู้จะทำอะไร "ออกไปก่อน" "ค่ะ" เลขาคุณสายฟ้ารับคำและเดินออกไปทิ้งฉันให้อยู่กับคุณสายฟ้าสองคน เขานั่งลงที่เก้าอี้ตัวเองและผายมือให้ฉันนั่งตรงที่เก้าอี้ตรงหน้าฉันจึงเดินไปนั่งและมองเขา "คือฉันมาคุยเรื่อง.." "ผมยังไม่อนุญาตให้เธอพูดเลย" "ขอโทษค่ะ" ฉันกำมือตัวเองแน่นขณะที่เขาก็มองฉันด้วยสายตานิ่งเรียบและหยิบเอกสารในลิ้นชักตัวเองออกมาวางตรงหน้าฉัน "นี่คือข้อมูลทั้งหมดในการยักยอกทรัพย์ของพ่อเธอ" ฟึ้บ.. ฉันหยิบมันมาเปิดดูก่อนด้วยมือที่กำลังสั่นและยิ่งสั่นมากขึ้นเมื่อเห็นตัวเลขเงินที่พ่อโกงและข้อมูลของพ่อ "ตอนนี้แม่คุณสารภาพแล้วว่าเธอรู้เห็นด้วยและถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้ร่วมกระทำแต่เธอก็รู้เห็นเป็นใจ" "แต่.." "ผมยังไม่ได้ให้เธอพูด" คุณสายฟ้าขัดอีกครั้งพร้อมกับไขว้ห้างเอนหลังไปกับเก้าอี้และมองฉันด้วยสายตาหยันๆ เขานี่มัน...ให้ตายสิ!