ม้าสีขาวสองตัวควบติดตามกัน อี้หรูหันมาแย้มยิ้ม ม้าตัวเล็กกว่าพาร่างอรชรควบนำหน้าไปไม่ไกลนัก แม่ทัพเซี่ยฟงควบม้าติดตามนางคอยระวังความปลอดภัยให้ไม่ห่าง
จะดีเพียงใดหนอ หากได้ใช้ชีวิตกับอี้หรูเช่นนี้ไปตลอดกาล
ช่วงเวลาแปดทิวาแปดราตรีที่อยู่ร่วมกับนางอย่างสามีภรรยา ไม่คาดคิดเลยว่าสิ่งธรรมดาเช่นนี้กลับเป็นความสุขอย่างแท้จริง มิต้องมีตำแหน่งใหญ่โต มิได้มีกองกำลังทหารมากมาย มิได้มีอำนาจล้นพ้น มีเพียงสองเรากับทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ เรือนหลังน้อยสีขาวสะอาดตา จับไก่ป่า ปลาในลำธารมาทำอาหารกินประทังชีวิต มีเบี้ยเล็กน้อยไว้ใช้สอยตามอัตภาพ
สิ่งเล็ก ๆ แต่ยิ่งใหญ่ในความรู้สึก
แม่ทัพเซี่ยฟงเร่งเฆี่ยนม้าควบติดตามไปถึงม้าของอี้หรู แขนกำยำโอบคว้าเอวบางลอยหวือมานั่งม้าตัวเดียวกัน
“ว๊าย” เสียงอี้หรูตกใจ ม้าตัวเล็กวิ่งกลับไปที่คอกม้า ส่วนนางนั่งอยู่บนม้าสีขาวตัวใหญ่กับเซี่ยฟง
“กอดเท่าไรก็ไม่เคยอิ่มหนำ จูบอีกหมื่น
