อี้หรูรู้สึกเจ็บแปลบไปทั่วร่าง แม้แรงจะยืนยังแทบไม่มีด้วยซ้ำ ร่างบางสั่นระริก ขาทั้งสองข้างแทบไร้แรงยืน มือเรียวยังกำหน้ากากทองแดงดุนลายหมาป่าไว้ในมือ นางจ้องมองไปที่เรือนกายกำยำสูงใหญ่นั่งหันหลังให้ในอ่างอาบน้ำ รู้สึกได้ถึงอารมณ์กรุ่นโกรธปะทุออกมาจากร่างหนั่นแน่นเต็มไปด้วยมัดกล้าม
เห็นเพียงแผ่นหลังก็รู้ว่าบุรุษผู้นี้สง่างาม เรือนกายอันเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อเรียงสวย แผ่นหลังกว้างแข็งแกร่ง อี้หรูสัมผัสได้ว่าเขามีพลังปราณแกร่งกล้าแต่ถูกกลบปิดซ่อนเร้นอย่างมิดชิดราวกลิ่นดอกไม้คลอสายลม ระดับพลังของเขาไม่ชัดเจนว่าอยู่ในระดับใด ไม่มีใครสามารถหยั่งรู้ได้หากเขาไม่เต็มใจเปิดเผยออกมา
“อี้หรู ข้าเตือนเจ้าแล้ว เอาหน้ากากข้าคืนมาเสียโดยดี”
“เจ้าเป็นใคร เจ้ารู้ชื่อข้าได้อย่างไร เจ้าเอาตัวข้ามาทำไมกัน”
“เอาหน้ากากนั่นคืนมา หาไม่แล้วคืนนี้ข้าคงต้องลงโทษเจ้าให้สาสม” เขากล่าวเสียงต่ำพิพากษานางราวกับคาดคั้น
