ตอนที่ 37
ชดใช้ 2
ร่างของ การะเกด เหมือนโดนมนต์สะกดไม่ให้ขยับเขยื้อน เธอได้แต่มองแสงศิลป์กับชายร่างเล็กที่พิการขาลีบข้างหนึ่งคาดว่าน่าจะเป็นผรู่ข่าย ถือแท่นศิลาเป็นหินแผ่นใหญ่ขนาดเท่าช่วงตัวคนมาวางไว้ตรงกลางห้องพร้อมหอกยาว พลันนึกถึงเรื่องราวที่แม่ธารทิพย์เคยเล่าให้ฟังดั่งนิทานมาตั้งแต่เด็ก
นี่เธอกำลังจะโดนทำพิธีกรีดเลือดผ่านแผ่นศิลา ในวันจักรราศีดั่งนิทานที่แม่เคยเล่าให้ฟังเป็นแน่แท้
“นั่งลงตรงหน้าแผ่นศิลา ข้าจะอ่อนโยนกับเจ้า! หากเลือดเจ้าทำสำเร็จข้าจะไม่ให้เลือดไหลจนหมดตัวเจ้าดอก ข้าจะไว้ชีวิตเจ้าเผื่อสักวันหนึ่งเจ้าอาจจะมีประโยชน์ในภายภาคหน้า ยังไงเสียเจ้าก็คือจิตบริสุทธิ์จากเมืองเทวะบุรี"
เทวะบุรี เมืองลับแลแห่งหญิงงามนั่นรึ?
การะเกดนิ่วหน้าด้วยความฉงน
"หมายความว่าอย่างไร?"
"จิตเจ้าคือผู้หญิงจากเมืองเทวะบุรี กายหยาบของเจ้าพยศต่อเมืองจึงดับสูญเมื่อออกมาสู่โลกภายนอก"
เคยได้ยินแม
