ตอนที่ 26
ป้อนยาเมีย*NC
สายลมยามดึกช่วงต้นฤดูหนาวพัดกรรโชกแรงจนกิ่งลำดวนข้างเรือนระตกลงมาจนถึงชาน แต่ไม่สามารถพัดเข้าไปยังห้องนอนที่หน้าต่างปิดสนิท ร่างบางขยับเบียดชิดร่างกำยำใบหน้างามแนบเข้ากับแผงอกกว้างส่งเสียงพึมพำในลำคอ ทว่าเปลือกตาคู่สวยก็ยังคงปิดสนิทคล้ายอยู่ในห้วงนิทราอันล้ำลึก จเร โอบกำชับวงแขนแน่นขึ้นและดึงผ้าห่มคลุมร่างของเขาและเธอจนถึงคออย่างระมัดระวังไม่ให้โดนแขนข้างที่เป็นแผล
"อย่าทิ้งข้าไปนะ"
เสียงพึมพำคล้ายละเมอจากริมฝีปากจิ้มลิ้ม ทำให้เขาโอบกอดเธอแน่นยิ่งกว่าเดิม ใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงไปใกล้จนปลายจมูกโด่งฝังยังพวงแก้มเนียน ก่อนจะกระซิบบอกเสียงต่ำพร่า
"ข้าจะหนีเจ้าไปไหนพ้น ในเมื่อหัวใจข้ามีแค่เจ้า"
ตั้งแต่ดวงจิตเขาได้พบกับเธอในครานั้น ในนิมิตที่มีแสงสว่างเพียงน้อยนิด ทว่าดวงจิตของเธอคือแสงสว่างที่เจิดจ้าที่สุด
"ท่านยังมีชีวิตอยู่นี่นา แต่ข้าได้เวลาไปเกิดแล้ว อาจจะมีผล
