คอนโดวาคีล
เขาก้มมองมิวนิคที่ถูกอุ้มในท้าเจ้าสาว ไม่ใช่ครั้งแรกหรอกที่เห็นมิวนิคเมา ทุกครั้งที่เธอเมา เป็นเขาที่พาเธอกลับตลอด
“พี่วาคีลคะ”
เขาละสายตาจากทางเดินมามองมิวนิค
“พี่วาคีบขา~”
เมาแล้วน่ารักขึ้นมาทันที
“เมาแล้วเป็นแบบนี้เองเหรอ”
“แล้วไม่น่ารักเหรอคะ~” ไม่เพียงแค่พูด มิวนิคยังมองอีกฝ่ายด้วยสายตาออดอ้อน ราวกับแมวน้อยที่กำลังอ้อนเจ้าของ
“แก้มนายนุ๊มนุ่ม” คนเมาแอบหยิกแก้มวาคีลเบาๆ
“ขอหอมหน่อยได้ไหม”
“เกินไป”
“แค่หอมแก้มเอง ขอมากไปเหรอ”
“ถึงห้องก่อน”
วาคีลกดรหัสประตูแล้วเปิดเข้าไป สองเท้าตวัดเดินตรงไปยังห้องนอน พอมาถึงเตียงนอนจึงวางมิวนิคลงเบาๆ
“พี่วาคีล”
“ว่า”
หมับ
เขามองมือตัวเองที่ถูกมิวนิคคว้าไปสัมผัสตรงอกซ้าย ก่อนจะดึงสายตากลับขึ้นไปมองหน้าเธอ
“ทำอะไร”
“ให้พี่วาคีลสัมผัสถึงเสียงหัวใจ”
หัวใจของมิวนิคเต้นแรงมาก มันพลอยทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงตามไปด้วย สายตาคมเข้ม
