“คิดนานขนาดนั้นเลยเหรอ” คำถามของเธอมันยากเกินไปเหรอ วาคีลถึงคิดนานขนาดนี้
“ไม่รู้จะตอบอะไร” เขาตอบกลับด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ ก่อนจะเดินผ่านหน้ามิวนิคไปทางอื่น
“ฉันรอคำตอบจากนายอยู่นะ” เธอเดินตามวาคีลไปพร้อมกับเอ่ยพูด ไม่ตอบแล้วยังเดินหนีอีกต่างหาก
“บอกไปแล้ว ไม่รู้จะตอบอะไร”
“แค่ตอบว่าอยากเป็นเจ้าบ่าวของฉันไหม มันตอบยากตรงไหน”
“ยากตรงที่เป็นเธอ”
คำตอบของวาคีลทำเอาซะเธอพูดไม่ออกเลยทีเดียว มันเจ็บแปลบอยู่ลึกๆ หากแต่เธอเลือกที่จะไม่แสดงมันออกมา
“เป็นฉันแล้วมันไม่ดีตรงไหน?”
“เธอรู้เหตุผลดีมิวนิค ฉันไม่ได้อยากแต่งงานกับเธอ ที่ฉันยอมก็เพราะพ่อแม่ของฉัน และที่พ่อเธอขอ” ไม่ได้อยากแต่งงานเพราะมิวนิคเลย ผู้หญิงคนนี้เป็นคนเดินออกไปจากชีวิตเขาเอง นึกอยากกลับมาตอนไหนก็กลับมาได้อย่างนั้นเหรอ? ไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก
เขาใช้เวลาเป็นปีๆ เพื่อลืมความเจ็บปวด ในขณะเดียวกันเธอกลับใช้เวลาไม่นาน เพื่อกลับ
