ตอนที่.8 ตอนจบ🌻สู้เมีย!!
1483 คำ
ตุบ!
อักกกก
สุดท้ายใครกันแน่โดนถีบเต็มตีน แสงนอนสลบเหมือดทั้งมึนเมาบาดเจ็บ
กระทั่ง..เวลาผ่านไปนานเป็นเดือน
"ปะ ปวดหัวจัง" รำพึงลุกนั่งมีอาการป่วยไข้ "สงสัยต้องปิดร้านสักวัน เฮ้อ"
แม้กิจการจะไปได้ดีแต่เงินก็ไม่ได้มากมาย หมู่บ้านแถบชนบทอยู่กันตามธรรมชาติ
วิทยาลัยช่าง
"ไอ้แสงวันนี้ร้านน้องรำพึงขึ้นป้ายว่าปิดหนึ่งวัน" มวยสะกิดถาม "น้องไปไหนวะ"
"ไปงานบวชนาคมั้ง ถุ้ยยย! กูจะรู้ไหม"
"ก็กูเห็นมึงไปร้านนั้นทุกวัน"
เป็นจริงดั่งว่า แสง มักไปดื่มเหล้าจนร้านคาราโอเกะ มนต์รักเริงสุรา ปิด
เวลาพักเที่ยง
"แสงกูมีเรื่องจะถาม" อ้อม ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทในกลุ่มเดินเข้ามา
"ว่าไง..?"
"มึงชอบผู้หญิงที่ชื่อรำพึงอะไรนั่นใช่ไหม"
"ใครบอกมึง! ไร้สาระกูก็ไปแดกเหล้าประจำ"
"ดี เพราะกูชอบมึง!!"
ไม่น่าเชื่อว่าเพื่อนที่คบมาจะรู้สึกดีเกินกว่าเพื่อนกัน
ซึ่งวันนี้ตรงกับวาเลนไทน์ถือเป็นการสารภาพรักอย่างโรแมนติก
หลังเลิกเรียน
"กูชอบที่ไหน" แสงพึมพำ "ใครจะไปชอบมันได้ ตีนก็หนักนมก็ใหญ่ จะทับหัวตายวันไหนไม่รู้"
กริ๊งงง
"มาแต่เช้าเลยนะไอ้แสง!"
เสียงจักรยานสั่นกระดิ่งเอ่ยทัก แน่นอนว่าตอนนี้แสงแอบอยู่ข้างร้านคาราโอเกะ
"แล้วกูจะมาหามันทำไม?!!"
แสงพึมพำก่อนจะขับมอเตอร์ไซค์แว้นออกไป สวนทางกับฝันที่กำลังยืนรอรถเมล์
"พี่แสงไปไหนมาหรือจ๊ะ" ฝันทักทาย "อย่าบอกว่าจะรอร้านเปิดแล้วไปดื่มเหล้าอีก"
"ก็วันนี้เห็นขึ้นป้ายว่าปิด"
"ใช่จ้ะ พี่รำพึงไม่สบาย"
หัวใจของชายที่ไร้ความรู้สึกกลับร้อนรนกระวนกระวาย แสงเข้าตลาดตรงดิ่งไปร้านขายยา
คาราโอเกะ มนต์รักเริงสุรา
แกร๊ก
ชายหนุ่มถือวิสาสะเปิดประตูที่ไม่ได้ล็อกกลอนถือถุงใส่ยาเข้าไป รำพึงรู้สึกตัวรีบลากสังขารเดินออกจากห้องนอน
"โอยยย ไอ้พี่แสงไม่แหกตาดูป้ายหรือไงว่าปิด!" เสียงด่าของรำพึงพูดหงุดหงิด
"ได้ข่าวว่าป่วยเป็นอะไร?"
"เป็นคนสวย"
"ดีมากขอให้หายไวๆ ถุ้ยยยย!"
แม้จะเป็นผู้ชายไม่เอาไหนแต่กลับทำให้รำพึงหัวเราะได้ทุกวัน ทั้งคู่นั่งอยู่ตรงเก้าอี้ในร้าน
"อะ ซื้อยามาให้" แสงยื่นถุง "แพงโคตรอุตส่าห์หักเงินตัวเองงดเหล้าตั้งสามวันถึงจะได้ยามา"
"นี่ผีอะไรเข้าสิงพี่เนี่ย?"
"ผีลูบหัว"
"เดี๋ยวโดนตีนลูบหน้า! ลามก ฮ่าๆ"
รำพึงยิ้มพลางหัวเราะร่า ก่อนจะหยิบขวดน้ำกระดกดื่มพร้อมกับยา
"ว่าแต่ยาของพี่ทำๆ มันมีหลายเม็ดจัง" รำพึงอ่านฉลาก "ยาแก้ไข้ แก้หวัด แก้แพ้ แก้อีสุกอีใส.."
ดวงตากลมถลนเมื่ออ่านฉลากติดข้างขวดยา
"ไอ้พี่แสงใครเป็นอีสุกอีใส?" ใบหน้าตัวเล็กร้อนผ่าว
"ไม่รู้ว่าเป็นอะไรก็..เดาๆ มา"
"หาย"
"ดีใจที่จะหายป่วย"
"กูหมายถึงหายไปจากโลกนี้! โอ้ยยย ไอ้พี่แสงกูแค่ไม่สบายไม่ได้ป่วยเป็นอีสุกอีใส"
'อ๊วกกกก'
ทันใดรำพึงรีบลุกวิ่งไปห้องน้ำเพื่อล้วงคอเอายาออก
หนึ่งชั่วโมงต่อมา
"ขอโทษก็คนไม่รู้" แสงก้มหน้าถือขวดน้ำนั่งด้านล่างเตียง "พรุ่งนี้ไปเปลี่ยนให้จะเอายาอะไร"
"ถามจริง..ปกติพี่ประหยัดเงินไว้กินเหล้าไม่ใช่หรือไง ทำไมใจดีเจียดมาซื้อยาแก้ไข้ให้ฉัน"
"โง่! ถ้าคนขายเหล้าตายก็อดแดกเหล้าสิถามได้"
"โอ้โห..โคตรพยายาม ฮ่าๆ"
เนื่องจากร่างกายเหนื่อยล้า รำพึงจำต้องนั่งหลังพิงเตียงไม้โดยมีแสงนั่งอยู่ด้านล่าง
"ถ้าพี่จะดื่มเหล้าเดี๋ยวไปเอามาให้" รำพึงกำลังจะลุกแต่แสงรั้งไว้
"ที่พูดออกไปแค่ล้อเล่น ที่จริง..แค่เป็นห่วง"
"เป็นห่วงฉัน?"
"เป็นห่วงหมามั้ง! ก็อยู่กันแค่สองคน"
ระยะเวลาหลายเดือนที่รำพึงเปิดร้านก็มีแสงคอยเฝ้า บางวันยังช่วยล้างจานชาม
ไม่คิดว่าผู้ชายบ้ากามจะยอมเสียสละเวลามาเฝ้าสาวน้อยอย่างเธอทุกวัน
"วันนี้วันอะไร" แสงถาม
"วันจันทร์"
"เป็นคำตอบที่ดีมาก ถุ้ย! วาเลนไทน์"
"พี่เป็นคนไทยจะสนทำไมวาเลนไทน์"
รำพึงแกล้งหยอกแม้จะรู้อยู่แล้ว
"เธอไม่รู้เหรอว่าฉันเป็นลูกครึ่ง" ใบหน้าหล่อหันมาเลิกคิ้วทะเล้นใส่ "มองดีๆ ฮึฮึ"
"อ๋อออ ลูกครึ่งชิวาว่ากับหลังอาน"
"นั่นมันหมา!!"
"ล้อเล่น ฮ่าๆ พี่อย่าทำหัวเราะปวดหัวนะ"
จู่ๆ แสงก็เถิกเสื้อหยิบดอกกุหลาบที่เหน็บข้างเอวขึ้นมาให้ "สุขสันต์วาเลนไทน์"
"ฮะ! พะ พี่ไปซื้อตอนไหน"
"ไม่ได้ซื้ออีอ้อมให้มามันมาบอกสารภาพรัก"
"เอ้า แล้วพี่มาให้ฉันทำไม"
"ก็..อยากให้ อีกอย่างปฏิเสธมันไป"
"โคตรไม่ลงทุนเลย เอาดอกกุหลาบที่คนอื่นให้ อีกทั้งปฏิเสธรักเขาแล้วมาให้ฉันต่ออีกทีเนี่ยนะ ฮ่าๆ"
ถึงแม้จะบ่นแต่รำพึงก็เก็บไว้โดยลุกเดินนำไปสอดใส่แจกันข้างฝา ตัวเล็กในชุดนอนกระโปรงสีขาวผ้าพริ้วยั่วยวนสายตา
หมับ!
"อ๊าาาาย์"
"ถ้าบอกว่าชอบจะได้ไหม"
"!!!!"
คนตัวสูงเดินตามมาโอบกอดจากด้านหลังก่อนจะคว้าตัวเล็กมาไว้แนบชิดแผงอกแกร่ง
สองสายตาปะทะกันก่อเกิดไฟราคะรุนแรง
"พะ พี่แสง อือออ~" อารมณ์สาวเปลี่ยวกำลังถูกคุกคามด้วยเรียวลิ้นสาก "อึกกก พะ พอ"
"ปากไม่ตรงกับใจนะ สะบัดเอวดิ้นพล่านเสียวสิท่า"
"พี่แสงคนบ้าาา ยะ~หยุดนะ"
"ก็น้ำเธอมันหวานขอชิมหน่อย"
แสงมุดหน้ากลางหว่างขาขณะจับตัวเล็กนั่งชิดขอบเตียงในท่าอ้าขากว้าง
ใบหน้าหล่อเหลาสะบัดส่ายตามจังหวะระรัวลิ้น ชุดนอนที่ภายในไร้การสวมใส่จึงทำให้เปลือยล่อนจ้อน
อ๊าาาง์~
ครั้งนี้เจอผีลูบหัวของจริง แสงใช้ฝ่ามือกุมเนินโหนกแถมบดขยี้เพิ่มความเสียว รำพึงเคลิ้มครางเสียงถี่
ปุ๊
น้ำลายจากปากแสงพ่นใส่รูเล็กที่หุบสนิท "ขอสดได้ไหม..ครั้งแรกเลยนะ ปกติป้องกันตลอด"
"มะ ไม่ได้" รำพึงตอบกลับไว "ฉันไม่ไว้ใจพี่"
"งั้นพรุ่งนี้จะหอบเสื้อผ้ามาอยู่ด้วย"
"จะบ้าหรือไง!!"
"เป็นผัวเป็นเมียก็ต้องอยู่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันสิ"
แทบไม่เชื่อหู ผู้ชายที่ท่ทางไม่ได้เรื่องกลับพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ตลอดเวลาที่คอยช่วยเหลือเพราะแอบชอบรำพึง แน่นอนว่าเธอก็ไม่อาจปฏิเสธความรู้สึกลึกๆ ที่ชอบชายหนุ่มอย่างเขาได้
ปึกกก!
"อ๊าาาก์"
ครั้งแรกสัมผัสเสียวสยิว ลำยาวใหญ่เท่าแขนกระแทกอัดแน่นอย่างไร้ความปรานี
ใบหน้าสวยหวานบิดเบี้ยวเนื่องจากความเจ็บปนความเสียวถาโถมเข้าใส่พร้อมกัน
"จะกระแทกแล้วนะ ซึ้ดดด อย่าตอดเดี๋ยวแตก"
คำพูดของแสงกระเส่าพลางขยับลำยาวเข้าออกเป็นจังหวะ ร่างกายทั้งคู่เนื้อแนบเนื้อเปียกชุ่มด้วยเหงื่อผุด
ปึก!ปึก!ปึก!
'อะ~พี่แสงงง~งือ'
แรงสวาทเพิ่มพูนเมื่อแสงจับเรียวขาพาดบ่าแกร่งกระหน่ำเอวสอบอย่างไม่มีทีท่าจะผ่อนแรง ความเสียวเอ่อล้นกลายเป็นน้ำเหนียวเมือกใสละเลงบนฟูกเตียง ไม้เก่าดัง เอี๊ยดอ๊าด สลับครวญครางเสียงหลง รำพึงจิกเล็บลงแผ่นหลังหนาปึ๊กโดยที่แสดงโน้มริมฝีปากจูบ
ปึกกก!
รู้สึกตัวอีกทีน้ำกามอุ่นพุ่งกระฉูดเข้าใส่รูร่องบริสุทธิ์
รำพึงสาวน้อยที่ผิดหวังจากเมืองกรุง ตกเป็นเมียแสง ฉายาเสือแสงที่ร้ายกาจ อย่างเต็มใจ
หลายวันผ่านไป
"มีผัวหรือมีลูกเนี่ย" รำพึงยืนถือบิล "วันนี้ถ้าพี่ให้เพื่อนกินฟรีอีกโดนตีนแน่"
"โธ่...เมียคนสวยไม่น่าใจดำ"
"กูอยู่ทางนี้!!!"
"เอ้า นึกว่าเมีย..มึงใครเนี่ย.."
มวยส่ายหน้าเมื่อเพื่อนเมาแล้วตาลายจับคลำใบหน้าตน รำพึงดึงหูผัวที่สภาพเมาเข้าไปหลังร้าน
เคว้ยง!
ก่อนแสงจะกลับออกมา มวยถามด้วยน้ำเสียงตะลึง "ไอ้แสงมึงสู้เมียด้วยโคตรเท่ ตะกี้กูได้ยินเสียงอะไรหล่น"
"หึ เราเป็นผัวเป็นหัวหน้าครอบครัว"
"มึงมันใจถึง"
"ยัง..ยังไม่พากูไปโรงพยาบาลอีก! มันเอาไม้ทุบกูววว"
"เชี่ยยย! ไอ้แสง!!"
ไม่รู้ว่าการตัดสินใจครั้งนี้จะคิดผิด หรือ ถูก แต่เมื่อโชคชะตากำหนดขีดเขียนคงจะเลี่ยงไม่ได้
เหมือนชีวิตคนเราต้องต่อสู้ดิ้นรนจนกว่าวันสุดท้าย
ทุกคนเคยพบเจอความผิดหวัง หรือ พลาดพลั้ง แต่จำเอาไว้ 'พรุ่งนี้ยังเริ่มต้นใหม่ได้เสมอ'
___________
จบบริบูรณ์ รำพึงมีผัวชื่อแสง
- ผู้เขียน
