มนต์รักเริงสุรา

ทัณฑสถานหญิง เรือนจำ1 "ไอ้ แสง ใจเย็นเดี๋ยวแม่มึงก็ออกมา" เพื่อนตบบ่าไหล่ปลอบใจ "แม่ก็นะไปขายเหล้าเถื่อนให้ตำรวจกูจะบ้าตาย!!" "เอ่อออ แม่มึงเป็นลันลี่ทักไปทั่ว" "เฟรนลี่หรือเปล่าไอ้ห่าลันลี่มาไง" ฟู่ เสียงพูดคุยของสองหนุ่มที่ยืนสูบบุหรี่โขมงข้างต้นไม้หลังมาเยี่ยมนักโทษในห้องขัง "ไปกันหรือยังไอ้ไฟไอ้มวย" แสง อายุ23ปี เรียนช่างอยู่วิทยาลัยสาขาไฟฟ้าอิเล็กทรอนิกส์ สูง185 ผิวขาวหล่อคมมีรอยสัก นิสัยดื้อรั้น สำมะเลเทเมา มีเพื่อนสนิท3คน คนแรก ชื่อมวย ส่วนสูงหน้าตาสูสีเป็นนักมวยอิสระ คนที่สองชื่อ อาม ส่วนสูงลดลงมาหน่อย ใบหน้าละมุน คนสุดท้ายเป็นผู้หญิงชื่อ อ้อม เป็นผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มเรียนเก่ง และ คอยเคี่ยวเข็ญสามหนุ่มที่เรียนไม่ได้เรื่อง @ บ้านแสง "แม่ไม่อยู่จะแดกข้าวกับอะไรวะกู" คิ้วหนาขมวดปมซัดลงบนเก้าอี้ไม้กลางบ้านก่อนจะเงยหน้าขึ้นถอนหายใจเฮือกใหญ่ บ้านสีน้ำตาลไม้สวยทั้งหลังตั้งอยู่ท้ายหมู่บ้านในชนบทละเเวกมีเพียงทุ่งนา และ แม่น้ำหลายสาย แม้ไม่ได้ไกลจากในเมืองมากเท่าไหร่แต่เพราะไม่มีอสังหาริมทรัพย์ใหญ่เช่นห้าง หรือ โรงแรม ผู้คนจึงใช้ชีวิตเรียบง่ายธรรมดา @ วัด ศาลาสาม "โธ่ไม่น่าเลยเจ๊นาง ฮึกกก เห็นกันอยู่หลัดๆ อีกวันตายซะแล้ว" เสียงอามสะอื้นหน้าโลงศพก่อนมวยจะเอ่ยถาม "มึงเป็นห่าอะไร..เจ๊นางไม่ใช่ญาติมึงสักหน่อยไอ้นี่" "มึงคิดดูไอ้มวย! ร้านเหล้าแถวบ้านก็มีแค่ร้านเจ๊นางคนเดียวหรือมึงจะขี่รถไปแดกในเมืองเดินทางไปกลับ2ชั่วโมง" "มึงพูดก็มีเห็นผลแล้วเจ๊เเกเป็นอะไรถึงเสียชีวิต? กูไม่ทันข่าว" ตึก ตึก ตึก "สงสัยไม่มีใครเอาไปแช่ตู้เย็น ค้างคืนแม่งเลยบูด เสียแหละ" แสงเดินมานั่งข้างเพื่อน "คนไม่ใช่ก๋วยเตี๋ยวไอ้ฉิบหาย! คนตายก็ไม่วายไปกวนส้นตีนเขา " มวยสะกิดแสงพลางบ่น เจ๊นาง หรือเจ้าของร้านคาราโอเกะเพียงหนึ่งเดียวในตำบล จะเรียกว่าหนึ่งในอำเภอแห่งนี้ก็ได้ หลังจากเสร็จสิ้นงานศพ เด็กวัยมันส์ก็ย้ายไปมัวสุ่มที่ เถียงนา ต่อ "ไอ้แสงมึงเลิกกับอีจุ๋มลูกป้าสาเเล้วเหรอ" มวยถามสงสัย "เลิกห่าอะไรไม่ได้คบกัน คนอย่างกูเน้นกินฟรี ไม่มี ไม่หนี ไม่ผูกมัด" "แดกเบาๆ หน่อยคนเราแม่งเปลี่ยนตับไม่ได้นะเว้ยยยย" "กูเมาที่ไหนเนี่ย! ยังกอดมึงอยู่เลย' "นั่นควายกูไอ้ห่า ฮ่าๆ ส่วนกูนั่งตรงข้ามมึงอยู่ตรงนี้" ม๊ออออ "ถึงว่า..วันนี้มึงดูหมองๆ นึกว่าโดนของกูเกือบท่องนโมตัสสะเเล้ว" "ไอ้ส้นตีน ฮ่าๆๆ" สองหนุ่มสนิทกันมาก ส่วนอามเป็นลูกครูจึงไม่ค่อยได้ออกนอกบ้านในยามวิกาลสักเท่าไหร่ @ หมู่บ้านเนินสูง ปึก!ปึก!ปึก เสียงกระทบเนื้อลั่นจากแรงกระแทก ชายหุ่นดีมีซิกแพคกำลังปู้ยี้ปู้ยำสาวสวยประจำหมู่บ้านเรียกว่าคู่ขาเสพสม "พี่แสงเอานานหญ้ามันทิ่มตูดพริ้งแดงไปหมดแล้วเนี่ยยย" สาวสวยลุกใส่เสื้อผ้า "ก็วันนี้รีบไม่ใช่หรือไง..เมาก็เมา จัดแม่งริมทางนี่แหละ" "ทีหลังพกผ้ามาด้วยใช้ปูพื้นสิพี่" "หญ้ามันอันนิดเดียวทำบ่น ทีลำบ้องกูเท่าเสาเหล็กสะพานข้ามแม่น้ำโขงไม่เห็นจะบ่นครางอย่างเดียว'' "พี่แสงอ่าาาา อิอิ" เมื่อเสร็จกิจแสงก็รีบจัดแจงตัวเองเรียบร้อยก่อนจะโยนถุงยางป้องกันทิ้งลงถังขยะที่วางใกล้ต้นไม้ ป้ายติดต้นไม้ กรุณาอย่าส่งเสียงดังช่วงนี้เป็นฤดูวางไข่จะทำให้ปลาแตกตื่น แสงยืนเซเพ่งมองป้ายที่เขียนเนื่องจากคืนนี้เป็นเดือนเต็มดวงแสงไฟจึงสาดส่องสว่างไปทั่วคลุ้ง "คนเขียนป้ายมันจะโง่ไปไหน" "อะไรหรือจ๊ะพี่" "ดูมันสิไม่ให้ส่งเสียงดังกลัวปลาตกใจ'' ''ก็ดีแล้วไงอนุรักษ์สัตว์น้ำบ้านเรา" "ควาย!! ปลามันไม่มีหูมันจะตกใจได้ไง มันมีหูตรงไหน? กูถามก่อน ตั้งแต่เกิดมากูยังไม่เคยเห็นหูปลาเลยนะเนี่ยยย" "พะ พี่..." หลายวันผ่านไป "ปิดเทอมเเล้วเว้ยยยย" อามยกมือขึ้นฟ้าในขณะที่เดินพ้นรั้ววิทยาลัยมาพร้อมอ้อม "พวกมึงคงชอบสินะเมากันไม่เว้นวันเลยนี่" "กูแค่บางวันไอ้แสงนู้นงานศพมันก็เมา งานขึ้นบ้านใหม่ก็เมา ควายตายมันยังเมาได้งงมาก" "กรีดเลือดออกมาไม่ได้เป็นสีแดงนะสีเหล้า ฮ่าๆ" ทั้งคู่มองแสง กับ อามที่ยืนคุยกับนักศึกษาสาวตามประสาหนุ่มหล่อก่อนที่จะเดินเข้ามาหาเพื่อน "วันนี้น้องนุ๊กจะไปบ้านกูพวกมึงไปไหมตั้งวงกัน" แสงเท้าสะเอวถาม "ขอผ่านนะต้องช่วยแม่ห่อขนม" อ้อมรีบตอบปฏิเสธก่อนที่อามกับมวยจะพูดต่อ ''กูต้องไปช่วยพ่อที่โรงเรียน" "เหลือกูอีกสินะ..แล้วเพลงก็ไม่มีโทรศัพท์ก็รุ่นเก่าเเบตเสื่อมร้านเจ๊นางก็ปิด" @ บ้านแสง "หมดแก้วเลยครับน้องพี่เลี้ยง" แววตาเจ้าเล่ห์จ้องมองเหยื่อที่แต่งกายล่อแหลม "ได้ข่าวว่าพี่แสงเอวดุความจริงหรือข่าวลือกันแน่คะ" "น้องนุ๊กอยากรู้เหรอ..แต่ต้องเชิงปฏิบัตินะ เพราะทฤษฎีพี่ไม่ค่อยแม่น พี่เน้นการกระทำให้เห็นมากกว่า" ใบหน้าหล่อเลิกคิ้วให้สาวสวย ทั้งสองคนหยอกล้อกันโดยมีมวยนั่งกระดกเบียร์อยู่พลางบ่นอุบอิบ "กูมาทำอะไรที่นี่..."