4
3142 คำ
วันต่อมา
12.01
"มี๊พี่เหมจะลงมาตอนไหนอ่าา?"
"น่าจะกำลังลงมาแหละใจเย็นๆสิเรา"
ฉันหันมองโนริที่กำลังนั่งงอแงทำหน้าบูดอยู่ข้างๆอย่างเพลียๆหลังจากที่เรามานั่งรอเหมที่ข้างล่างคอนโดเขานานเกือบสิบห้านาทีแล้ว เมื่อคืนเขาชวนฉันมาที่ห้องเขาน่ะแถมยังบอกที่อยู่คอนโดตัวเองเสร็จสรรพแต่พอฉันกับน้องมาถึงก็ต้องนั่งรอข้างล่างเพราะรปภ.ไม่ให้ขึ้นข้างบนด้วยเห็นว่าฉันกับน้องไม่เคยมาที่นี่
"พี่เหมนะพี่เหมปล่อยโนริรอได้ยังไง"
ฟึ้บ!
โนริว่าเสียงดังพร้อมกับกอดอกทำหน้าไม่พอใจต่อและฉันก็รู้เลยว่าน้องฉันกำลังงอน ฉันหยิบโทรศัพท์ตัวเองออกมาอีกครั้งเพื่อดูเวลาคือฉันเพิ่งโทรไปหาเขาเมื่อห้านาทีก่อนและเขาตอบกลับมาว่าเขาเพิ่งตื่นน่ะ...ใช่เขาเพิ่งตื่นๆทั้งๆที่นัดฉันกับน้องตอนเที่ยง
ติ๊ง..
"โทษทีๆ"
ทั้งฉันและน้องหันมองตามเสียงทันทีพร้อมกับเหมที่เพิ่งเดินออกมาจากลิฟท์ด้วยทรงผมยุ่งๆกับเสื้อยืดกางเกงขาสามส่วนคล้ายคนเพิ่งตื่น โอเคฉันเชื่อล่ะว่าเพิ่งตื่นจริงๆ
"ทำไมมองพี่แบบนี้ล่ะครับโนริ?"
"ก็พี่เหมช้า โนริไม่ชอบคนช้า!"
"โนริพูดเพราะๆ"
ฉันเอ่ยเตือนโนริเบาๆทำเอาโนริทำหน้าไม่ถูกแต่ถึงอย่างนั้นเหมก็เข้ามาอุ้มโนริและยิ้มให้น้องฉันอย่างกวนๆ
"ไม่เป็นไรพี่เข้าใจว่าโนริโกรธเดี๋ยวจะง้อโดยการให้ขี่คอโอเคไหม?"
"อืออโอเค๊!!"
เหมยิ้มบางๆขณะที่อุ้มโนริก่อนที่เขาจะมองมาที่ฉันที่กำลังถือกล่องข้าวและกระเป๋าอยู่เขาจึงเดินเข้ามาหยิบกล่องข้าวไปถือไว้ท่ามกลางสายตาฉันที่กำลังมองอย่างงงๆ
"ไม่ต้องถือก็ได้"
"ให้ช่วยเถอะนี่โคตรรู้สึกผิด"
"นาฬิกาไม่ปลุกรึไง"
"ปลุกแต่ไม่ตื่น โทษทีนะโม"
ฉันถอนหายใจก่อนจะพยักหน้าตอบเหมที่ขอโทษอีกครั้งและเขาคงจะรู้สึกผิดจริงๆเหมเดินนำมาขึ้นลิฟท์ก่อนที่ลิฟท์จะขึ้นมาชั้นที่สิบเขาจึงพาเดินต่อมาที่ห้องของเขาซึ่งมีฉันเดินตามหลังเหมที่กำลังคุยกับโนริที่เพิ่งจะหายงอนอย่างสนุกสนานทั้งๆที่เมื่อห้านาทีก่อนงอนเป็นฟืนเป็นไฟ
แกร๊ง...
"โหหหห้องพี่เหมกว้างจังง"
โนริพูดเสียงดังหลังจากที่เข้ามาในห้องเหมแล้วเหมจึงวางโนริลงก่อนที่เจ้าตัวเล็กจะวิ่งไปสำรวจไปทั่วทำเอาฉันทำหน้าไม่ถูกเพราะลืมบอกให้น้องทำตัวดีๆและมีมารยาทแต่ไม่ทันแล้วเพราะตอนนี้โนริแทบจะวิ่งเข้าไปในห้องนอนของเหมแล้ว
"ไม่เป็นไรโมเดี๋ยวเราพาโนริไปดูห้องเอง"
"โอเค เอ่อ...แล้วครัวใช้ได้เลยใช่ไหม"
"อ่อใช่ๆ"
ฉันพยักหน้าและยิ้มบางๆก่อนจะเดินหยิบกล่องข้าวมาถือและเดินมาที่ครัวซึ่งห้องเขากว้างจริงๆในนี้มีแทบทุกอย่างแต่ดูแล้วเหมไม่น่าจะได้ใช้ครัวเท่าไหร่หรอกนอกจากตู้เย็นที่มีแต่ขวดเบียร์และขนมอีกสองสามอย่าง...ฉันเหลือบมองสำรวจห้องของเหมอีกครั้งและห้องเขาก็เป็นห้องของผู้ชายทั่วไป เขามีทั้งการ์ตูนและแผ่นเกมส์ที่วางทิ้งอยู่เต็มหน้าทีวี
"ห้องน้ำ.."
ฉันมองไปที่ห้องน้ำก่อนจะเดินมาเข้าเพราะรู้สึกอยากทำธุระส่วนตัวก่อนจะเดินมาล้างมือเมื่อเสร็จ อันที่จริงฉันก็เพิ่งเคยมาห้องของเพื่อนผู้ชายนะมันก็แปลกๆอยู่แต่เพราะมีโนริมาด้วยฉันเลยสบายใจมากขึ้น...
กึ่ก..
ริมฝีปากฉันเม้มเข้าหากันทันทีที่สายตาเหลือบไปเห็นถังขยะที่ไม่มีฝาปิดคือฉันไม่ได้ตั้งใจมองแต่มันเห็น...ถุงยางที่ใช้แล้วน่ะ ฉันกระแอมไอเบาๆก่อนจะมองไปทั่วห้องน้ำอย่างทำอะไรไม่ถูก
"...ไม่ได้สิ"
ถ้าโนริมาเห็นล่ะ..ให้ตายคือรูปร่างมันไม่ได้เหมือนสิ่งของหรือพวกถุงทั่วไปไงแล้วโนริก็เป็นเด็กขี้สงสัย ฉันควรจะทำยังไงดี..ฉันยืนคิดนานหลายนาทีก่อนจะค่อยๆเปิดประตูออกมาและเดินไปที่หน้าห้องนอนของเหมที่ตอนนี้เหมกับโนริกำลังนอนเล่นฟิกเกอร์กันอยู่บนเตียง
"หะ เหม.."
"ว่า...ข้าวเสร็จแล้วหรอ"
"เปล่าๆยังๆ คือออกมานี่แป๊บได้ไหม?"
เหมนิ่งไปนิดก่อนจะหันมองโนริที่ยังคงสนใจฟิกเกอร์ไอรอนแมนในมืออยู่เขาจึงลุกเดินลงมาจากเตียงและมาหยุดยืนตรงหน้าฉัน ฉันกัดริมฝีปากตัวเองอย่างทำอะไรไม่ถูกก่อนจะเดินนำเขามาที่หน้าห้องน้ำ
"มีอะไรหรอ?"
"คือเราไม่ได้จะยุ่งหรืออะไรนะเหมแต่เอ่อ..."
"แต่??"
"คือ..." ฉันกลืนน้ำลายลงคอพร้อมกับสบตากับเหมที่กำลังมองมาอย่างงงๆด้วยความหนักใจ ฉันชี้นิ้วไปที่ถังขยะ "ช่วยหาอะไรมาปิดถังหน่อยได้ไหมไม่ก็เอาขยะไปทิ้ง"
"ทำไมหรอ" เหมถามงงๆก่อนจะเดินมาดูถังขยะแล้วชะงักไปนิดเขายกมือเกาหลังคอตัวเองก่อนจะกระแอมไอและหันมองฉันนิ่งๆ "โทษทีเดี๋ยวเราจัดการเอง"
"อ่อ อืมโอเคงั้นเราไปจัดจานก่อน"
"อืม...โอเค"
ฉันยืนต่ออีกแป๊บก่อนจะหันกลับมาและหันกลับไปมองเหมที่กำลังยกมือลูบใบหน้าตัวเองอยู่ก่อนที่เขาจะชะงักเมื่อเห็นฉันกำลังมองอยู่ฉันจึงยิ้มให้เขาบางๆ
"ไม่ต้องคิดมากนะเราเข้าใจ"
"จะคิดมากเพราะเธอเข้าใจนี่แหละ"
ฉันหัวเราะเบาๆหลังจากที่เหมตอบกลับมาเสียงเรียบหากแต่ใบหูกลับขึ้นสีแดงฉันที่ทำได้แต่ยิ้มจึงเดินกลับมาที่ครัวและจัดอาหารง่ายๆที่ทำมาใส่จานสำหรับคนสามคน คืออันที่จริงฉันก็ตกใจอยู่ที่เห็นอะไรแบบนั้นแต่เหมก็เป็นผู้ชายมันก็คงจะไม่แปลกอะไรน่ะนะ
"อยากให้ช่วยอะไรไหม?"
เหมที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องถามถามฉันที่กำลังตั้งเตาเพื่ออุ่นน้ำซอสสปาเก็ตตี้อยู่ฉันจึงมองไปรอบๆก่อนจะส่ายหน้าไปมาช้าๆเพราะไม่มีอะไรให้ช่วยจริงๆ
"ไม่น่าจะมีนะ"
"พี่เหมมีน้ำหวานไหมฮะโนริอยากกินน้ำหวานน"
เสียงโนริดังออกมาจากห้องนอนเหมก่อนที่ร่างเล็กจะเดินออกมาพร้อมกับฟิกเกอร์ในมือซึ่งเหมก็เดินมาเปิดตู้เย็นตัวเองดูก่อนจะสบถเบาๆและหันมองมาที่ฉันด้วยสายตาเอือมๆ
"โทษทีสงสัยต้องลงไปซื้อแล้วแหละ"
"ไม่เป็นไรหรอกให้โนริกินน้ำเปล่าก็ได้"
"ไม่ดิเดี๋ยวเราไปซื้อกับโนริข้างล่างแป๊บเดี๋ยวโอเคนะ"
"ก็โอเค"
เหมพยักหน้าก่อนจะเดินไปช่วยโนริลงไปด้านล่างซึ่งเจ้าตัวเล็กก็ไม่ปฏิเสธเลยแถมยังอ้อนให้เหมอุ้มลงไปอีก ปกติฉันอุ้มโนริไม่ค่อยไหวน่ะเพราะนับวันโนริยิ่งโตและน้ำหนักตัวก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆจึงยากที่จะอุ้มเหมือนก่อนแต่ดูตอนนี้โนริคงจะรู้ตัวแล้วล่ะเลยไม่อ้อนฉันให้อุ้มจนมารู้จักกับเหมที่ชอบอุ้มโนริบ่อยๆจนโนริติดนิสัย
แกร๊ง..
"ไอ้เชี้ยหะ..."
"!!"
ดวงตาฉันเบิกกว้างพร้อมกับมือตัวเองที่กำช้อนที่กำลังตักซอสมาราดใส่จานไว้แน่นเมื่อจู่ๆประตูก็ถูกกระชากเปิดออกกว้างพร้อมกับร่างสูงที่ฉันไม่คุ้นหน้าที่เดินเข้ามาในห้องพร้อมตะโกนเรียกหาเหมเสียงดัง
"เอ่อ...อะไรวะเนี้ย"
เสียงเข้มว่าอย่างงงๆขณะที่เขาก็มองมาที่ฉันที่กำลังมองเขาอย่างงงๆไม่ผิดกันแต่ แต่ฉันต้องพูดอะไรใช่ไหมเพราะเขาคงตกใจที่จู่ๆก็มีใครไม่รู้มาอยู่ในห้องของเพื่อนเขา
"มาหาเหมหรอคะ"
"เอ่อ...ครับมันไม่อยู่หรอ?"
"อยู่ค่ะคือเขาเพิ่งลงไปซื้อของ" ฉันตอบอย่างทำอะไรไม่ถูกก่อนจะเงียบไปอีกครั้งซึ่งเขาก็ยืนเงียบเช่นกัน "เอ่อ ฉันชื่อโมจิค่ะเป็นเพื่อนของเหม"
"เพื่อน? หน้าอย่างมันเนี้ยนะ"
"คะ??"
"เปล่าๆ ผมดิวเป็นเพื่อนซี้ไอ้เหมน่ะโทษทีนะพอดีไม่รู้ว่ามันชวนเธอมาห้อง"
"เดี๋ยวเหมคงขึ้นมาแล้วล่ะ" ฉันตอบเบาๆก่อนจะยิ้มให้ดิวที่ยิ้มให้บางๆถ้าดิวเป็นเพื่อนเหมก็คงไม่เป็นไรหรอกใช่ไหมถ้าฉันจะชวนเขากินข้าวด้วย "ว่าแต่กินข้าวเที่ยงรึยังคะ?"
"ห๊ะ เอ่อ...ยังไม่กินครับ"
"กินพร้อมกับเราไหมคือเราทำมาเยอะน่ะ"
"เอ่อ..."
เกร๊ง...
"มี๊พี่เหมซื้อขนมให้โนริเยอะเลยยย"
ทั้งฉันและดิวต่างหันมองบุคคลที่มาใหม่ทันทีพร้อมกับเหมที่กำลังอุ้มโนริเดินเข้ามาในห้องและทันทีที่เหมเห็นดิวเขาก็ขมวดคิ้วใส่เพื่อนตัวเองก่อนจะรีบวางโนริลงฉันจึงกวักมือเรียกโนริที่มือเต็มไปด้วยถุงขนมมาหา
"มาทำเชี้ย.."เหมชะงักไปนิดเมื่อตัวเองกำลังจะพูดคำหยาบ "มาทำอะไรไอ้ดิว?"
"กูกะจะมาเล่นเกมส์ห้องมึงน่ะสิแต่ไม่รู้ว่ามึงมีแขก"
ดิวตอบพร้อมกับเหลือบมองฉันนิดๆฉันจึงหันกลับมาดูขนมที่โนริถือทันทีเพราะเริ่มทำตัวไม่ถูกจริงจังหลังจากที่เหมคุยกับเพื่อนเขา ดีนะที่เหมกลับมาเร็วไม่งั้นฉันคงแย่จริงๆเพราะไม่รู้จะพูดอะไรต่อและฉันก็อายนิดๆที่มาอยู่ในห้องผู้ชายแบบนี้น่ะนะ
[เหม]
"เดี๋ยวแป๊บนะโม"
ผมหันไปหาโมจิที่กำลังดูขนมกับโนริอยู่ซึ่งเธอก็พยักหน้าผมจึงเดินเข้าไปหาไอ้ดิวและล็อคคอมันให้เดินตามมาในห้องนอนผมปิดประตูและล็อคมันทันทีก่อนจะตีนยันไอ้ดิวจนมันแอ๊บล้มไปบนที่นอนพร้อมกับยิ้มร่า
"แหมมเมื่อคืนคนนึงตอนเที่ยงคนนึงนาจา ไม่เลวๆ"
"ไม่เลวเชี้ยไรนั้นเพื่อนกู!"
"ใช่หราไม่ใช่ตัวอยากอาสาเป็นพ่อเด็กอ่อค่ะ??"
"กวนตีนกูล่ะไอ้ดิว"
"เพิื่อนอะไรของมึงปกติมึงชวนผู้หญิงมาห้องนี่ต้องเอาตลอดไม่ใช่หรอวะ??"
"มึงแยกไม่ออกล่ะไอ้ดิวโมจิน่ะเพื่อนกูจริงๆอย่าพูดอะไรให้เธอเสียหายสิวะ"
ผมตอบเสียงจริงจังขณะที่ไอ้ดิวก็หรี่ตามองผมอย่างจับผิดแต่ไม่นานมันก็ลุกนั่งดีๆ
"ก็ปกติมึงไม่คบผู้หญิงเป็นเพื่อนนี่หว่า ขนาดหญิงในเอกเรามึงยังไม่คุยเลย"
"กูคุยแล้วแต่พวกนั้นไม่อยากเป็นแค่เพื่อนกับกูนิ"
"จะบอกว่าโมจิก็คิดกับมึงแค่เพื่อน?"
"เออสิวะ"
"แต่เมื่อกี้มึงทำตัวเหมือนเป็นพ่อเด็กเลยว่ะ นั้นใช่ไหมลูกชายของเธอที่ใครๆก็ว่ากัน"
"เออ"
"ลูกเธอชื่ออะไรนะ?"
"โนริ"
"แล้วมึงสอนให้โนริเรียกมึงว่าพ่อรึยัง?"
ริมฝีปากผมเม้มเข้าหากันแน่นพร้อมกับเดินเข้าไปหาเพื่อนตัวเองหมายจะถีบทันทีแต่มันไหวตัวทันลุกขึ้นและวิ่งมาที่ประตูห้อง
"โอเคๆกูไม่แซวแล้วเพื่อน"
"ดี งั้นมึงกลับไปได้ล่ะ"
"..."
ไอ้ดิวไม่ตอบและเปิดประตูออกไปด้านนอกห้องนอนผมทันทีซึ่งตอนนี้โมจิกับโนิริกำลังช่วยกันถือจานอาหารมาวางที่โต๊ะอยู่ซึ่งพอโมจิเห็นพวกเราเธอก็ยิ้ม
"ทุกอย่างโอเคนะ?"
"ไม่มีไรมันจะกลับล่ะ"
"อ้าว ทำไมดิวไม่กินข้าวก่อนล่ะยังไม่ได้กินอะไรไม่ใช่หรอ?"
"มันกินแล้ว"
"พอดีกำลังหิวเลยงั้นขอเรากินด้วยนะ ^^"
ไอ้สัสนี่! ผมหันมองมันอย่างไม่พอใจขณะที่ไอ้ดิวก็ลอยหน้าลอยตาไปนั่งที่โต๊ะโดยไม่ลืมที่จะทำความรู้จักกับโนริที่กำลังนั่งอยู่ก่อนซึ่งโนริก็ยิ้มและตอบอย่างเป็นกันเองผมจึงถอนหายใจและเดินตามโมจิมาที่ครัว
"โทษทีนะพอดีมันชอบมาโดยไม่บอกแบบนี้น่ะ"
"ไม่เป็นไรๆเหมไปนั่งที่โต๊ะเถอะเดี๋ยวเราตักให้ดิวแป๊บ"
"โอเค"
ผมตอบกลับเสียงเรียบและเดินกลับมานั่งที่โต๊ะตรงข้ามกับไอ้ดิวอย่างเซ็งๆซึ่งมันก็ยิ้มอย่างกวนๆและไม่นานโมจิก็เดินมาพร้อมกับจานของไอ้ดิวเราจึงต้องหันมาสนใจสปาเก็ตตี้ซอสแดงตรงหน้าแทน ผมหันมองโนริที่กำลังกินด้วยตัวเองเป็นระยะและมีบ้างที่หยิบทิชชู่ไปเช็ดปากให้เพราะเจ้าตัวเล็กกินเลอะ
"อันที่จริงตอนแรกเรารู้จักกับโมจินะแต่ตอนนั้นทำอะไรไม่ถูก"
"รู้จักเราด้วยหรอ?"
ผมที่กำลังสนใจโนริอยู่เหลือมองไอ้ดิวที่ช่วยโมจิคุยทันที
"ใช่ๆไอ้เหมมันพูดถึงบ่อยน่ะมันชมว่าเธอเก่งนู้นนี่ตอนแรกเราก็ไม่เชื่อหรอกนะจนมาเห็นกับตา"
"ไม่รีบกินรีบไปวะมีนัดแฟนมึงต่อไม่ใช่ไง?"
"กูเลื่อนล่ะไม่รีบ ^^" ผมกรอกตาใส่ไอ้ดิวทันทีก่อนที่มันจะหันมองโมจิอีกครั้ง "เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวนี่เหนื่อยไหมอ่ะโมคือขอโทษนะที่ถามแต่มันสงสัยจริง"
"เอ่อ.."
"ไอ้ดิวนี่ก็เกินไป" ผมปรามมันทันทีเมื่อโมจิเริ่มทำหน้าไม่ถูกหลังจากโดนถามแบบนั้น
"โทษทีนะโม"
"เอ่อ...ไม่เป็นไร"
ไอ้ดิวยิ้มให้โมก่อนจะหันมองโนริที่กำลังนั่งกินเส้นอยู่
"พี่เห็นแบบนี้ก็สบายใจที่โนริมีแม่ที่เก่งและน่ารักขนาดนี้"
"ใครฮะ??"
โนริถามอย่างงงๆขณะที่ไอ้ดิวก็งงไม่แพ้กันร่วมถึงผมด้วยที่จู่ๆโนริก็ถามกลับแบบนั้น
"ก็โมจิไงแม่โนริน่ะ"
"มี๊โมจิไม่ใช่แม่ของโนริฮะมี๊โมจิเป็นพี่สาวส่วนแม่โนริอยู่ต่างประเทศ"
"ห๊ะ!!?"
นั้นเสียงกูใช่ไหมน่ะ ผมรีบหุบปากตัวเองทันทีขณะที่ตอนนี้ทุกคนก็กำลังมองมาที่ผมเป็นตาเดียวอยู่และโมจิคงไม่คิดว่าผมจะตกใจขนาดนี้แต่...แต่ที่ผมรู้มาตลอดคือโมจิเป็นแม่โนริไม่ใช่หรอ??
"มึงตกใจไปไหม?"
"เอ่อ กูขอโทษ"
"อันที่จริงคือเรานี่แหละต้องขอโทษที่ไม่ได้บอกความจริงเรื่องโนริกับเหม"
ผมสบตากับโมจิที่มองมาอย่างรู้สึกผิด เธอค่อยๆวางช้อนลงที่จานและยิ้มให้ผมบางๆ
"ที่จริงโนริเป็นหลานเราน่ะเขาเป็นลูกชายของพี่สาวเรา"
"ทำไม...แล้วทำไมโนริถึงเรียกโมว่ามี๊ล่ะ"
"เพราะมี๊ก็คือมี๊ไงฮะ มี๊น้ำก็เป็นแม่ส่วนมี๊โมจิก็เป็นพี่สาว"
โนริตอบเสียงดังพร้อมกับหัวเราชอบใจท่ามกลางความงงงวยของทั้งผมและไอ้ดิวที่กำลังมองโมจิอยู่
"โนริชินน่ะแล้วเราก็เลยชินไปด้วยแต่วันนี้เราก็ตั้งใจจะบอกเหมอยู่เหมือนกันนะว่าที่จริงแล้วโนริเป็นน้องเรา"
"มี๊เปงพี่สาว"
โนริว่าพร้อมขณะที่จับเส้นใส่ปากตัวเองเมื่อเริ่มจะกินไม่ถนัด ผมนั่งนิ่งอยู่เกือบนาทีพลางคิดไปถึงวันแรกที่ผมรู้จักโมจิซึ่ง...วันนั้นเธอก็พยายามจะบอกผมนี่หว่าและก็เป็นผมเองที่คิดไปเองว่าโนริเป็นลูกโมจิ
"เอาเถอะพอบอกแล้วก็ดีแล้วล่ะเนาะกูว่า"
ไอ้ดิวว่าพร้อมกับหัวเราะเบาๆขณะที่สายตามันที่กำลังมองโมจิก็เปลี่ยนแม่งทันที...ไอ้ห่านี่พอรู้ว่าโมจิไม่ใช่แม่คนสายตาเหี้ยๆนั้นก็ออกทันทีสินะ ผมเหลือบมองจานของมันที่ตอนนี้มันกินหมดแล้วก่อนจะมองหน้ามันนิ่งๆ
"กินเสร็จแล้วก็กลับเถอะ โนริพี่ดิวจะกลับแล้วนะครับ"
"ฮะ สวัสดีฮะพี่ดิว^^"
"ไม่ให้กูได้แย้งเลย" มันเอ่ยเบาๆและลุกขึ้นยืนตามผมที่ลุกเตรียมจะไปส่งมันหน้าห้องซึ่งมันก็ยิ้มให้โมจิพร้อมโบกมือลา "งั้นไว้เจอกันอีกบ่อยๆนะโมจิ"
"อ่อ อืมไว้เจอกัน"
"มาเร็วๆ"
ฟึ้บ!
ผมเอื้อมมือไปดึงคอเสื้อมันให้เดินตามมาที่ประตูห้องและจัดการเปิดพร้อมกับดันมันออกไปทันทีขณะที่ไอ้ดิวก็ยื้อตัวสุดฤทธิ์พร้อมกับหรี่ตามองผมอย่างเอาเรื่อง
"มึงตอบกูอีกครั้งว่าโมจิแค่เพื่อนมึง!?" มันกระซิบถามเสียงเข้ม
"เสือกจริงกลับไปหาเมียมึงนู้น!"
"กูไม่มีเมียที่ผ่านมาคือกิ๊ก!"
"มึงไปเลยไอ้ดิว"
ไอ้ดิวจ้องตากับผมก่อนที่มันจะยื่นหน้ามาใกล้จนเป็นผมต้องถอยออกเพราะรังเกียจมัน
"โมจิน่ารักมากกูชอบกูจอง!"
"เชี้ยไรของมึงเนี้ย?"
"มึงพูดเองว่าเป็นแค่เพื่อนมึงพูดเองน๊าาา"
ผมผลักมันพร้อมกับมันที่ดันตัวออกก่อนที่มันจะหัวเราะเสียงดังและเดินออกไปปล่อยให้ผมยืนมองมันจนลับสายตาและให้ตาย...ผมยังช็อคไม่หายหลังจากที่เพิ่งรู้ว่าโนริไม่ใช่ลูกโมจิ ไอ้กูก็ยัดเยียดให้เธอเป็นแม่มาเกือบสองอาทิตย์ ผมถอนหายใจเสียงดังพร้อมกับขยี้ผมตัวเองอย่างหงุดหงิด
- ผู้เขียน
