INTRO
1893 คำ
"มะ ไม่ได้นะ!"
"อ้าว...ถ้าไม่ให้นายก็ผ่านตรงนี้ไม่ได้นะ"
"มะด้าย.."
เสียงเล็กปนสะอื้นของเด็กชายตัวเล็กเอ่ยตอบเด็กที่ตัวโตกว่าอย่างกลัวๆพร้อมกับมือเล็กที่จับสายสะพายกระป๋าลายไอรอนแมนของตัวเองไว้แน่นขณะที่รอบข้างตัวเองก็กำลังโดนเด็กรุ่นพี่ที่อยู่โรงรียนเดี่ยวกันล้อมหน้าล้อมหลัง
"มันจะยากไรหนักหนาแค่กระเป๋าใบเดี่ยว ขอแค่นี้ไม่ได้หรอ?"
"แต่มี๊ผมเพิ่งซื้อให้นะกั๊บ!"
"ใครสน"
เด็กน้อยก้าวถอยหลังทันทีเมื่อหนึ่งในเด็กที่กำลังล้อมอยู่เดินตรงเข้ามาหาหมายจะเอากระเป๋าลายซุปเปอร์ฮีโร่ที่ตัวเองก็ชอบเหมือนกันแต่แม่ไม่ยอมซื้อให้ เขาหมายตามันมานานแล้วและเพิ่งจะโชคดีที่จู่ๆเด็กนี่ก็เดินผ่านมาทางแถวที่พวกเขาเล่นเตะบอลกัน
"ไม่ๆผมไม่ให้นะ!"
"จับมันดิกูจะเอากระเป๋า!"
หมับ!
"ฮื่อ ไม่ให้ไง!"
ทั้งสามไม่ได้สนใจเด็กน้อยที่กำลังร้องไห้เพราะความกลัวเลยด้วยซ้ำกลับกันพวกเขาสองคนเดินเข้าจับไหล่เด็กน้อยไว้แน่นและปล่อยให้คนตัวโตสุดที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าแก๊งมาแย่งเอากระเป๋าไปซึ่งเด็กน้อยไม่หยุดที่จะขัดขืน เขาดิ้นไปมาพร้อมร้องไห้เสียงดังแต่ก็ไม่เป็นผล...แถวนี้คนไม่ค่อยมีถ้ามีก็มีแต่พวกเด็กๆที่มาเล่นที่สนามเด็กเล่นเหมือนกันทำให้ไม่มีใครสนใจจะมาช่วย
เอี๊ยด!!
"เฮ้ย!"
หนึ่งในเด็กที่กำลังจับไหล่เด็กน้อยอยู่ปล่อยมือจากไหล่เด็กเจ้าของกระเป๋าทันทีก่อนจะหันมองรถบิ๊กไบค์สีขาวที่เพิ่งขับมาจอดตรงถนนห่างจากตัวเขาเพียงนิดเดียวและถ้าไม่มีไหล่ฟุตบาทกั้นอยู่เขาโดนชนไปแล้ว
ฟึ้บ...
ร่างสูงที่กำลังนั่งคล่อมอยู่บนตัวรถล่ะมือจากแฮนค์ก่อนจะถอดหมวกตัวเองออกเผยให้เห็นใบหน้าไร้อารมณ์แต่กลับดูพร้อมที่จะมีเรื่องตลอดเวลาหรือเรียกง่ายๆก็หน้าตานักเลงจนทำให้เด็กๆที่ยืนอยู่หน้าถอดสีเพราะความกลัวกันเป็นแถบๆ
"ทำอะไรกัน?"
เสียงเข้มเอ่ยถามขณะที่สายตาก็เหลือบมองมือเด็กที่กำลังจับสายสะพายกระเป๋าไว้แน่นไม่ยอมให้อีกคนเอาไปด้วยสายตานิ่งเรียบ ถึงเขาเพิ่งจะมาแต่ก็พอจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาเห็นเด็กสามคนที่พยายามจะแย่งเอากระเป๋าจากเด็กน้อยคนนี้ตั้งแต่จอดรอไฟเขียวอยู่ตอนแรกกะจะขับผ่านเพราะคิดว่าเด็กๆคงแย่งกันธรรมดาแต่ดูๆแล้วไม่น่าจะเล่นกันแล้วล่ะ
"ช่วยด้วยฮะพี่ พี่ๆพวกนี้จะเอากระเป๋าผมมี๊ผมเพิ่งซื้อให้!"
"พูดอะไรมั่วๆ!"
หนึ่งในนั้นรีบเถียงทันทีขณะที่ร่างสูงก็ก้าวลงมาจากรถพร้อมเดินเข้าหาเด็กเจ้าของกระเป๋าทำเอาเด็กอีกสามคนรีบถอยหลังทำให้เด็กน้อยยิ้มออก มือเล็กกอดกระเป๋าตัวเองแน่นก่อนจะเงยหน้ามองคนสูงกว่ายิ้มๆ
"ผมพูดจริงนะฮะผมจะไปหามี๊แต่พี่ๆพวกนี้มาขวางไว้บอกถ้าไม่ให้กระเป๋าจะไม่ให้ผ่าน"
"ไม่จริง!"
"ใจเย็นๆ" คนตัวใหญ่เอ่ยขัดติดจะรำคาญก่อนจะมองไปที่เด็กสามคน "พ่อแม่อยู่ไหนพี่อยากคุยด้วย"
"ครับ??"
"คุยเรื่องกระเป๋านี่ไงจะได้รู้ว่าใครพูดจริง"
"ไม่เป็นไรครับพี่พวกผมแค่หยอกน้องเขาเล่นเห็นน่ารักดีงั้น งั้นพวกผมไปเล่นบอลก่อนแฮะๆ"
เด็กน้อยรีบตอบก่อนจะวิ่งออกไปทิ้งให้ร่างสูงยืนอยู่ลำพังกับด็กน้อยตัวเล็ก เขาถอนหายใจเสียงเบาก่อนจะหลุบตามองเด็กน้อยที่กำลังยืนมองเขาอยู่
"ขอบคุณมากนะฮะพี่ชาย"
"ทำไมออกมาเดินคนเดียวตอนนี้"
"พอดีโรงเรียนผมเลิกเที่ยงนะฮะแล้ว แล้วมี๊ผมไม่ว่างมารับผมเลยมาหามี๊เองเลย"
"ไม่กลัวถูกจับไปตัดแขนตัดขารึไง?"
"ฮะ...??"
ร่างสูงเหยียดยิ้มขณะที่สายตาก็จ้องมองเด็กน้อยที่ไม่รู้ประสีประสาอย่างขำๆ เด็กนี่ยังเด็กเกินกว่าจะกลัวสิ่งรอบข้างแถมยังพูดมากอีกด้วย
"พี่ชายเป็นคนทวงหนี้หรอ?"
"ไงนะ?"
"ก็พวกทวงหนี้ไงฮะ ผมเห็นพวกคนที่แต่งตัวแบบพี่มาเก็บเงินกะป้าแถวบ้านทุกวันเลย"
คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันทันทีก่อนที่เขาจะมองดูตัวเองที่แต่งตัวธรรมดาเหมือนทุกวันอย่างงงๆ การใส่เสื้อหนังสีดำและขี่รถใหญ่ๆมันดูเหมือนพวกทวงหนี้งั้นหรอ...ก็คงเหมือนแหละ
"ฉันเป็นนักศึกษาไม่ใช่พวกทวงหนี้ เห็นไหม?"
เสียงเข้มตอบพร้อมกับรูดซิบเสื้อหนังออกให้เห็นเสื้อนักศึกษาสีขาวที่อยู่ข้างในทำให้เด็กน้อยเบิกตากว้างพร้อมกับกระโดดไปมาอย่างร่าเริง
"พี่ก็เรียนอยู่หรอฮะงั้นพี่ก็ต้องรู้จักมี๊ผมจิ!"
"ใคร ไม่รู้จัก"
"มี๊โมจิของผมไง พี่พาผมไปหามี๊ผมหน่อยย"
เด็กนี่ไม่รู้จักกลัวเลยถูกไหมนะ...แล้วมี๊โมจิที่ว่านี่คือแม่? แม่ยังเรียนอยู่เนี้ยนะ?? ร่างสูงขมวดคิ้วขณะที่มือเล็กก็เอื้อมขึ้นมาจับมือใหญ่สั่นไปมาคือเขาจะปล่อยเด็กนี่ให้ไปเองก็ได้แต่ดูจากเมื่อกี้ที่ยืนร้องไห้แล้วไม่น่าจะรอด..
"เฮ้อ..ถ้าไม่ไปส่งก็แย่อีกล่ะ"
"เย้!"
"แล้วจะไปไหน?"
"ไปร้านเยิฟยี่เค้กฮะ!"
"...จะไปร้านเดียวกันเลยนิ"
ร่างสูงว่าเสียงเบาทำให้เด็กน้อยที่ตัวเองกำลังจับมืออยู่ไม่ได้ยินเขาหันมองเด็กน้อยก่อนจะมองรถตัวเองแล้วถอนหายใจออกมาอีกครั้ง รถมันสูงกว่าตัวเด็กตั้งสี่เท่า
"เคยนั่งมอไซไหม?"
"เคยฮะแต่ไม่เคยนั่งที่ใหญ่ขนาดนี้"
"เอาเถอะ"
พรึ่บ!
มือใหญ่ทั้งสองตรงเข้าไปล็อคเอวเด็กน้อยก่อนจะอุ้มขึ้นมานั่งทั้งอย่างนั้นทำเอาเด็กน้อยร้องว้าวอย่างตื่นตาตื่นใจแต่เพียงไม่นานก็ถูกหมวกใหญ่สีดำเข้าครอบหัว มือใหญ่จัดการสวมหมวกตัวเองให้เด็กก่อนจะก้าวขึ้นรถช้อนหลังเด็กน้อยอีกที
"จับตรงนี้" เขาบอกเด็กน้อยอีกครั้งพร้อมเอื้อมจับมือเล็กไปวางที่ตัวถังรถซึ่งเด็กน้อยก็จับมันแน่นทันที "เออนั้นแหละ"
"ไปๆๆ"
เสียงเล็กดังแทรกออกมาจากหมวกใหญ่ทำเอาคนตัวใหญ่กรอกตาไปมาก่อนจะสตาร์ทรถและขับออกมาจากตรงนั้น เขารู้ทางดีเพราะกำลังจะไปร้านนี้ซึ่งมันเป็นร้านประจำของเขา...อย่างน้อยเขาก็คงได้รู้ว่าใครที่ทิ้งให้ลูกเดินมาหาแบบนี้ ไม่กลัวเด็กเป็นอันตรายเลยรึไง?
---lovely cake---
เอี๊ยด...
"ร้านนี้ๆ"
"เออๆรู้น่า"
เสียงเข้มเอ่ยตอบเสียงเล็กที่เขาเริ่มจะรำคาญแล้วอย่างขอไปทีก่อนจะรีบอุ้มเด็กลงและถอดหมวกกันน็อคออกให้ เด็กน้อยกระโดดสองสามทีเพื่อรอร่างสูงที่กำลังจัดการกับตัวเองซึ่งพอเขาทำเสร็จก็ต้องงงเด็กน้อยอีกครั้ง
"ทำไมไม่ไปล่ะ"
"ผมกลัวมี๊ด่า..."
"นายหนีเรียนมาใช่ไหม?"
"ไม่ใช่นะฮะ! ผมเลิกเที่ยงจีๆแต่แต่...แต่ผมขี้เกียจนอนอ่า"
"ได้นอนแหละดี"
"พาผมไปหามี๊หน่อยจิ"
"น่ารำคาญจริง"
ฟึ้บ..
มือใหญ่เอื้อมมือไปจับมือเล็กที่ยื่นมารอก่อนจะพาเดินเข้ามาในร้านที่ตอนนี้ไม่ค่อยมีลูกค้า ดวงตาติดจะเหนื่อยหน่ายมองหาแม่เด็กทั่วร้านแต่ก็ไม่เจอใครจนเขาต้องพาเด็กน้อยเดินมาที่เคาน์เตอร์
"รับอะไรดีครับ?"
"โทษทีแต่ที่นี่มีใครเป็นแม่เด็กคนนี้ไหม?"
"เอ่อ..."
พนักงานรับคำงงๆก่อนจะชะโงกหน้าดูเด็กน้อยจนร่างสูงที่ยืนอยู่ต้องก้มไปอุ้มขึ้นมาให้ดูถนัดๆ
แกร๊ง...
"มี๊!!"
"โนริมาอยู่นี่ได้ไง!?!"
ดวงตาเรียวเบิกกว้างก่อนที่ร่างเพรียวจะรีบวิ่งออกมาทางหน้าเคาน์เตอร์และอุ้มเจ้าตัวเล็กที่ชื่อว่าโนริสู่อ้อมกอด ร่างสูงที่ยืนดูอยู่เกาต้นคอตัวเองเบาๆพร้อมกับเธอที่มองมาที่เขา
"คุณลาเต้...เอ่อคุณเจอกับโนริหรอคะ?"
"ผมเห็นเขาเดินอยู่ตรงสนามเด็กเล่น"
"ขอโทษจริงๆนะคะที่ทำให้ยุ่งยาก"
"พี่ชายช่วยผมไว้ด้วยแหละมี๊" เสียงเล็กขัดขึ้นอย่างตื่นเต้นก่อนที่โนริจะปีนลงจากมี๊ตัวเองและยิ้มให้ร่างสูงที่มองอยู่ "นี่มี๊ผมเองชื่อโมจิพี่ชายล่ะชื่อใย"
"เหม นายมาเจอแม่ก็ดีล่ะ" เหมตอบโนริก่อนจะสบตากับโมจิที่มองอยู่ เธอก้มหัวให้เขาอีกครั้ง "ผมเอาเหมือนเดิมนะ"
"อ่อ ค่ะสักครู่นะคะ"
"มี๊รู้จักพี่เหมหรอ"
"ยังไม่ใช่เวลาถามเราน่ะเงียบไปเลย"
ร่างเพรียวเอื้อมมือจับแขนเล็กและชวนเข้าไปรอหลังร้านก่อนที่เธอจะออกมาอีกครั้งเพื่อทำลาเต้ถามออเดอร์ที่ได้รับมาจากร่างสูงที่เธอก็เพิ่งรู้ว่าเขาชื่อเหม...ก็เรียกคุณลาเต้ตั้งนาน
"ลาเต้ได้แล้วค่ะ" แก้วลาแต้ถูกวางลงที่เคาน์เตอร์ก่อนที่ร่างสูงจะเดินเข้ามาและยื่นเงินให้แต่เธอกลับส่ายหน้าพร้อมยิ้มให้เขาบางๆ "ถือว่าแทนคำขอบคุณที่พาโนริมาส่งนะคะถ้าไม่ได้คุณโนริแย่แน่"
"...ผมไม่ชอบกินของฟรีน่ะ"
เหมตอบเสียงนิ่งก่อนจะมองหญิงสาวที่ดูแล้วน่าจะรุ่นเดียวกับตัวเองด้วยสายตานิ่งเรียบ เธอไม่ใช่ผู้หญิงหน้าหวานซะทีเดียวแต่มองแล้วเขาไม่รู้สึกเบื่อและนี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นหน้าคนที่ทำลาเต้ให้เขาเป็นประจำใกล้ๆและเธอ...เหมือนโนริลูกชายตัวเองชะมัด
"เอ่อ..ผมจะรับไว้เพราะชอบลาเต้หรอกนะ ดูแลลูกดีๆล่ะอย่าปล่อยไปเดินคนเดียวแบบนั้นอีก"
"ขอบคุณอีกครั้งนะคะ ^^"
เหมเอื้อมมือหยิบแก้วลาเต้ที่เธอใส่ถุงให้เป็นอย่างดีก่อนจะเดินออกมาจากร้านร่างสูงเดินมาที่รถตัวเองและขึ้นคล่อมก่อนจะมองไปในร้านอีกครั้ง โมจิยังคงยืนมองเขาอยู่และเมื่อเธอเห็นว่าเขามองเธอก็รีบก้มหัวให้อีกครั้งทำเอาเขาอดจะขมวดคิ้วด้วยความสงสัยไม่ได้
"มีลูกเร็วแฮะ...?"
- ผู้เขียน
