2
3397 คำ
15.13 น.
"จอดตรงนี้ก็ได้"
เอี๊ยด..
"..."
ฉันถอดหมวกกันน็อคออกก่อนจะยื่นให้เหมเงียบๆและเขาก็รับไปไม่ตอบอะไรหลังจากที่เรามาถึงโรงเรียนของน้องฉันแล้ว ฉันให้เขาจอดหน้าโรงเรียนเพราะไม่อยากเป็นจุดสนใจหากจะขับเข้าไปน่ะ...แค่เขาไปจอดรถแล้วลงมายืนคุยกับฉันที่ป้ายรถเมล์ก็เกินไปแล้วและอีกอย่างฉันไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไร จู่ๆก็เข้ามาหาแล้วบอกน้องฉันไปจุดประกายความคิดนี่มันแปลกๆนะ
"ลูกเธอจะเลิกตอนไหนหรอ?"
"ก็ นี่แหละอีกไม่นาน"
"แล้วมายืนตรงนี้ลูกเธอจะเห็นหรอ"
"เอ่อ โนริไม่ใช่ละ.."
"มี๊!!"
เสียงของฉันหายไปในลำคอทันทีที่ได้ยินเสียงของโนริที่ดังมาแต่ไกล เจ้าตัวเล็กรีบวิ่งเข้ามาหาฉันที่กำลังยืนอยู่หน้ารั้วโรงเรียนทันทีพร้อมกับยิ้มกว้าง
"มี๊มาเร็วจังเลยรินึกว่าริจะได้รอเป็นคนสุดท้ายอีก ^^"
"ขอโทษที่มาช้าตลอดนะโนริ เอ่อมีคนอยากเจอโนริด้วยน่ะ"
"พี่เหม!!"
ฉันเหลือบมองร่างสูงที่ยืนอยู่ที่รถตัวเองพร้อมกับโนริที่มองตามก่อนดวงตาเล็กจะเบิกกว้างพร้อมกับพุ่งเข้าไปหาเหมที่ยืนนิ่งอยู่ทันที โนริเขย่งเท้าพร้อมกับเงยหน้ายิ้มให้เหมด้วยความดีใจและตื่นเต้นจนฉันอดจะยิ้มตามไม่ได้...ฮีโร่ของโนริมายืนรอแบบนี้ใครจะไม่ดีใจ
"จำชื่อได้ด้วย"
"จำได้สิฮะพี่เป็นฮีโร่ของผม!"
"..." เหมขมวดคิ้วนิดๆก่อนจะคลายออก เขาย่อตัวให้เท่ากับโนริก่อนจะเอื้อมมือขึ้นขยี้ผมโนริจนมันยุ่งด้วยใบหน้านิ่งเรียบ "อยากกินเค้กไหม? ชอบเค้กรึป่าว?"
"ชอบโนริชอบบ พี่จะเลี้ยงโนริหรอฮะ??"
"โนริ.." ฉันเอ่ยเตือนเบาๆก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือน้องดึงเข้าหาตัวช้าๆซึ่งโนริก็ยอมเงียบทำให้เหมที่นั่งย่องๆอยู่ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงมองมาที่ฉันอย่างไม่เข้าใจ ฉันไม่ใช่หรอที่ควรจะงง "โนริต้องกลับบ้านน่ะแล้วเราต้องไปทำงาน"
"เธอจะไปทำงานสินะ แล้วโนริล่ะโนริกลับไปอยู่บ้านกับพ่อหรอ?"
"ไม่ฮะพ่อโนริทิ้งโนริไปนานแล้ว"
"โนริ...เราไม่ควรจะเอามาพูดต่อหน้าคนอื่นนะครับ"
ฉันหันไปเตือนน้องทันทีที่โนริตอบแทรกฉันที่กำลังจะพูดจนทำให้โนริเบ้ปากน้อยๆด้วยความน้อยใจแต่ฉันไม่มีเวลามาสนใจฉันหันมองเหมที่กำลังมองอยู่อีกครั้ง
"เราขอตัวนะ"
"นี่ปล่อยให้ลูกอยู่บ้านคนเดียวหรอ?"
"..." ฉันชะงักทันทีที่กำลังจะเดินหนีแต่เหมถามอีกครั้ง เขายังคงไม่แสดงอาการอะไรหากแต่คำถามที่เขาถามนี่มันดูละลาบละล้วงเกินไปสำหรับคนที่เพิ่งจะรู้จักกัน "เราเพิ่งรู้จักกันนะทำไมจู่ๆมาถามอะไรแบบนี้ล่ะ?"
"...โทษที" ริมฝีปากฉันเม้มเข้าหากันอย่างทำอะไรไม่ถูกหลังจากที่เหมเงียบไปแป๊บนึงก่อนจะตอบกลับมาแบบนั้น เขายกมือขึ้นเกาหลังคอตัวเองเบาๆและเอียงใบหน้าไปมานิดๆ "คือปกติเราไม่ค่อยคุยกับใครน่ะเลยไม่รู้ว่าอะไรควรถามไม่ควรถาม"
"มี๊อย่าโกรธพี่เหมเลยนะ"
"ไม่ได้โกรธ...คือเราไม่ได้โกรธนายนะแล้วก็ขอโทษด้วยที่พูดอะไรแบบนั้นไปคือเราเป็นห่วงโนริ จู่ๆนายก็เข้าหาแบบนี้เราทำอะไรไม่ถูก"
เหมถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนที่เขาจะจับกระเป๋าตัวเองที่สะพายอยู่มาเปิดออกกว้างและหยิบแผ่นกระดาษออกมาก่อนจะยื่นให้ฉันฉันจึงรับมาดูก่อนจะพบว่าในกระดาษเต็มไปด้วยภาพเด็กที่หน้าเหมือนโนริมาก ฉันมองเด็กที่อยู่กลางวงที่กำลังยื้อกระเป๋าลายไอรอนแมนอยู่ก่อนจะมองโนริอีกครั้ง
"โนรินิ?"
"ไหนๆๆ โนริขอดูหน่อยย"
ฉันยื่นกระดาษให้น้องดูก่อนจะสบตากับเหมอย่างมีคำถาม เขายกยิ้มมุมปากนิดๆก่อนที่มันจะเรียบตึงตามเดิม
"เราเอกกราฟิกน่ะพอดีอาจารย์สั่งงานเกี่ยวกับอานิเมะแล้วตอนแรกเราไม่มีแรงบันดาลใจแต่จู่ๆเมื่อคืนก็คิดถึงลูกเธอขึ้นมา"
"แล้ว.."
"อยากจะขอใช้โนริเป็นแบบน่ะ"
"ห๊ะ!?"
"ไม่ใช่เอามาถ่ายหนังหรืออะไร แต่เราแค่ขอตามดูชีวิตประจำวันโนริเท่านั้นเอง"
"เราไม่เข้าใจ"
ฉันตอบเสียงเบาเพราะไม่เข้าใจในสิ่งที่เหมพูดจริงๆจนเขาเอ่ยขอกระดาษคืนจากโนริแล้วขยับเข้าหาฉันใกล้ๆพร้อมคลี่กระดาษออกให้ฉันเห็นภาพชัดๆ
"เราจะทำการ์ตูนแล้วเอาโนริเป็นแบบน่ะ เราอยากรู้ทั้งบุคคลิกแล้วก็นิสัยทั้งหมดของโนริเลยอยากจะขออนุญาตสนิทกับโนรินิดหน่อยพอจะได้ไหม?"
กึ่ก..
ดวงตาฉันเบิกกว้างนิดๆด้วยความตกใจพร้อมกับรีบขยับใบหน้าตัวเองออกห่างจากใบหน้าของเหมทันทีหลังจากที่จู่ๆเขาก็หันหน้ามาพูดและเหมือนเขาจะไม่รู้ว่าตอนนี้เราใกล้กันมากจนเกินไป ฉันเอื้อมมือไปจับมือโนริท่ามกลางสายตาของเหมที่มองอยู่
"เอ่อ...คงจะเป็นงานสำคัญของนายสินะ"
"จะว่างั้นก็ได้เพราะถ้าเราพลาดเราก็เอฟเลย"
ฉันมองหน้าเหมอย่างทำอะไรไม่ถูกก่อนจะหันมองโนริที่กำลังมองอยู่อย่างงงๆ คือเหมไม่ได้มาไม่ดีและเขาก็เพิ่งอธิบายและขอฉันขนาดนี้ฉันจะว่ายังไงได้ล่ะนอกจากต้องถามเจ้าตัวเล็กที่กำลังมองมาอย่างไม่รู้เรื่อง...ฉันย่อตัวลงหาโนริและยิ้มให้เขาบางๆ
"คืองี้นะโนริ พี่เหมเขาอยากจะสนิทกับโนริน่ะโนริจะว่าไง?"
"ฮะ??" โนริว่าอย่างงงๆก่อนจะเงยหน้ามองเหมที่มองเขาอยู่และยิ้มกว้างจนตาปิด "พี่เหมอยากเป็นเพื่อนกับโนริหรอฮะ??"
"ใช่ พี่อยากเป็นเพื่อนกับโนริ"
"ว้าวววโนริไม่เคยมีเพื่อนตัวใหญ่ขนาดนี้มาก่อนเลย"
ฉันหัวเราะออกมาเบาๆพร้อมกับส่ายหน้าไปมาเมื่อโนริว่าแบบนั้นพร้อมกับเดินเข้าหาเหมซึ่งเขาก็กำลังเหยียดยิ้มอยู่เช่นกัน เหมมองมาที่ฉันก่อนที่เขาจะมองโนริอีกครั้งเมื่อฉันไม่ว่าอะไร
"ไม่ดีรึไงเวลามีอะไรอยู่ที่สูงๆพี่จะได้เอื้อมเอาให้"
"ดี! มี๊โนริมีเพื่อนใหม่แล้วเย้!!"
โนริก็คือโนริล่ะนะเขายังเด็กเกินกว่าจะรู้เรื่องอะไรแต่ถ้าเขาอยากจะเป็นเพื่อนกับเหมฉันก็โอเคฉันไม่มีปัญหาอะไรแล้วล่ะถ้าโนริก็ชอบส่วนเหม...อันนี้มันก็อยู่ที่เขาว่าจะทนเล่นกับเด็กได้ไหมเพราะดูๆแล้วเขาดูไม่น่าชอบเด็กและติดจะรำคาญด้วยซ้ำ ฉันก็หวังว่าเขาจะได้ข้อมูลตามที่ตัวเองต้องการน่ะนะ
17.30 น.
"โมกลับก่อนนะคะ"
"อืมกลับดีๆล่ะ"
ฉันก้มหัวและยิ้มให้ผู้จัดการร้านก่อนจะเดินออกมาจากเคาน์เตอร์และเดินไปที่โต๊ะมุมในของร้านที่ตอนนี้มีร่างสูงกำลังนั่งคุยเล่นกับโนริอยู่ ฉันหยุดยืนมองเหมที่กำลังจ้องมองน้องฉันอย่างเก็บรายละเอียดอยู่อย่างทึ้งๆเขาอาสาดูแลน้องให้ฉันตอนฉันทำงานเพราะวันนี้เขาว่างและยังอยากจะเก็บข้อมูลจากน้องฉันอีกคือปกติฉันจะพาน้องไปส่งบ้านโดยมีป้าเจ้าของที่พักดูแลให้จนฉันทำงานเสร็จอยู่น่ะแต่วันนี้ผิดแผนนิดหน่อยตรงที่มีเหมมาค่อยเล่นเป็นเพื่อนกับน้องฉันให้
"พี่เหมจะวาดรูปไอรอนแมนมาให้ผมระบายสีจริงๆใช่ไหมฮะ?"
"ถ้านายเป็นเด็กดีน่ะนะ"
"ยังไงฮะ??"
"อันดับแรกต้องไม่ไปไหนคนเดียวถ้าไม่มีแม่หรือคนที่รู้จักไปด้วย"
ริมฝีปากฉันยิ้มออกมาบางๆอย่างไม่รู้ตัวพร้อมกับเหมที่เหลือบมาเห็นฉันที่ยืนอยู่ฉันจึงเดินเข้าไปยืนอยู่ตรงหน้าโต๊ะ ฉันมองโต๊ะที่เต็มไปด้วยจานขนมและแก้วลาเต้ของเหม
"ริสัญญาเลยย มี๊ได้ยินไหมฮะว่าพี่เหมจะวาดรูปไอรอนแมนมาให้!"
"ได้ยินแล้ว แต่ตอนนี้เราต้องกลับบ้านแล้วโนริ"
"ฮะ!"
ฉันยิ้มและเอื้อมมือไปช่วยน้องเก็บของเข้ากระเป๋าก่อนที่เราทั้งสามจะเดินออกมาจากร้านที่ตอนนี้ลูกค้าเริ่มบางตาลงแล้ว
"เดี๋ยวเราไปส่ง"
"ไม่เป็นไรๆ บ้านเราอยู่ถัดไปแค่สองป้ายเองรบกวนนายเปล่าๆ"
"ไม่รบกวนเลย"
"นายกลับเถอะเรากับโนริกลับกันได้จริงๆ ^^"
ฉันว่าอีกครั้งขณะที่เหมก็สบตาฉันด้วยสายตานิ่งเรียบเขาถอนหายใจเบาๆก่อนจะพยักหน้าช้าๆและหันมองโนริที่กำลังยิ้มให้อยู่ด้วยใบหน้านิ่งๆปนเพลียๆไม่สิหน้าเขาดูเหมือนคนอยากนอนตลอดเวลาเลยล่ะ
"ไว้เจอกันโอเคไหม?"
"โอเคฮะ ว่าแต่เราจะเจอกันอีกวันไหนอีกฮะ??"
"พรุ่งนี้พี่เรียนดึกด้วยสิ"
"ค่อยมาเล่นวันที่นายว่างก็ได้นิ"
"ขอเบอร์หน่อยได้ไหม?"
"ห๊ะ?" ฉันมองเหมที่หยิบโทรศัพท์ตัวเองออกมาปลดล็อคและยื่นให้ฉันไม่พูดไม่จาฉันมองโทรศัพท์ตรงหน้าก่อนจะเบิกตากว้างมองโนริที่เป็นคนเอื้อมมือขึ้นมาจับโทรศัพท์ไปกดเบอร์ฉันลงเอง "โนริ!"
"ถ้าโนริมีโทสับโนริจะให้เบอร์โนริแล้วแต่โนริไม่มีนิฮะเพราะงั้นริขอยืมเบอร์มี๊หน่อยนะ ^^"
"ฉลาดนิไอ้หนู เดี๋ยวซื้อให้สักเครื่องดีไหมโทรศัพท์น่ะ?"
"ไม่ได้นะเหมโนริยังไม่ถึงเวลามีโทรศัพท์"
ฉันเผลอเรียกชื่อและเตือนเหมทันทีที่เขาพูดแบบนั้นซึ่งเขาก็แค่เลิกคิ้วและรับโทรศัพท์คืนก่อนจะกดโทรจนโทรศัพท์ฉันดังเขาถึงกดวางและยิ้มให้ฉันกับน้องนิดๆมันจึงยิ่งส่งให้หน้าของเขาดูกวนมากขึ้นเป็นสิบไม่สิ...ยี่สิบเท่าเลยล่ะกัน
"เดี๋ยวยังไงจะโทรหาล่ะกัน"
เหมพูดจบก็โบกมือลาโนริก่อนจะเดินไปที่รถและสวมหมวกก่อนบิดรถบิ๊กไบค์คันใหญ่ของตัวเองออกไปทิ้งให้ฉันอยู่กับน้องตัวเองได้สักที ฉันหันมองโนริที่กำลังกระโดดโบกมือให้เหมอยู่ก่อนจะลอบถอนหายใจเบาๆ...โนริดูชอบเพื่อนใหม่คนนี้ของเขาจริงๆสินะ
วันต่อมา
12.14 น.
"เขาเม้ากันทั้งเอกว่าเมื่อวานมีผู้ชายมารับแกตรงป้ายรถเมล์"
มือที่กำลังจะตักข้าวเข้าปากชะงักทันทีที่จู่ๆฟ้าเพื่อนสนิทของฉันถามขึ้นขณะที่เรากำลังกินข้าวกันใต้คณะทำเอาเดียร์และเหนือวางช้อนลงหันมองมาที่ฉันทันทีึ
"อะไรคะเนี้ยยไหนมึงพูดใหม่ซิอีฟ้าใครมารับแม่ชีประจำกลุ่มเราไปไหนนะ??"
เหนือซึ่งเป็นสาวสองว่าขึ้นเสียงดังขณะที่สายตามันก็มองมาที่ฉันอย่างจับผิดทำเอาฉันทำอะไรไม่ถูกได้แต่ยิ้มและส่ายหน้าไปมาอย่างขำๆ
"ไม่มีอะไร"
"เอ้าอีนี่แสดงว่ามีผู้มารับจริง??" เดียร์ว่าพร้อมกับยิ้มกว้าง
"คือก็รับจริงแต่มันไม่ได้มีอะไร"
"ใครรร" ฟ้าถามเสียงดังจนฉันต้องทำนิ้วจุปากเพราะคนอื่นเริ่มมองมาที่เรา
"เหมน่ะที่เรียน.."
"คอมกราฟิก! อีสัสนั้นพ่อเหมของกูเลยนะ!!"
เหนือว่าเสียงดังพร้อมมองฉันอย่างไม่ชื่อสายตา มันรีบปรี่เข้ามานั่งใกล้พร้อมมองอย่างมีคำถามไม่ต่างจากเพื่อนคนอื่นที่กำลังมองฉันอยู่ คือฉันไม่แปลกใจที่อาจจะมีเพื่อนรู้จักเหมเพราะฉันเพิ่งไปส่องไอจีเขามาเมื่อวานนี้ซึ่งเขาดังมากในเรื่องคอมและพวกซีจีเขามีโอกาสได้ร่วมงานทำซีจีกับบริษัทสร้างหนังด้วยแหละจากรูปที่ไปดูมาน่ะนะ
"ทำไมคนดังอย่างเขามารับมึงได้?" เดียร์ถามเสียงเรียบ
"เขาอยากเจอโนริน่ะเห็นว่าอยากได้โนริเป็นแบบงานชิ้นต่อไปของเขา"
"มึงเลยยอมเนี้ยนะ ไม่ใช่ว่าเขาจะจีบมึงหรอกนะโมถึงเหมจะดังแต่ชื่อเสียนางก็เยอะนะ"
เดียร์ว่าอย่างเป็นห่วงขณะที่เพื่อนทุกคนก็พากันพยักหน้าเห็นด้วยทำเอาฉันอดจะสงสัยไม่ได้
"เขานิสัยไม่ดีหรอรึว่าเล่นยา?"
"นิสัยน่ะไม่รู้แต่เหมน่ะเจ้าชู้แล้วก็นั้นแหละมันหล่อแถมเก่งอีกใครๆก็อยากคบกะมัน"
ฟ้าตอบกลับมาก่อนที่เพื่อนอีกสองคนจะพยักหน้าเบาๆซึ่งฉันก็ไม่รู้จะตอบยังไง เขาเข้าหาฉันเพราะน้องน่ะแล้วอีกอย่างเขาก็ไม่ได้มีท่าทีว่าจะชอบฉันดูเขาสนใจที่จะหาข้อมูลให้งานตัวเองมากกว่าน่ะนะ
"ดาวคณะเราก็แฟนเก่าเหมนะนางชื่อไรนะ.." เหนือว่าพร้อมกับทำหน้านึกคิด "อีเวรมันชื่อไรนะปีนี้ยังเป็นพี่เลี้ยงดาวเดือนกะกูอยู่"
"ผึ้งป่ะ"
"เอออีนั้นแหละวุ้ยว่าล่ะมันก็เดินมานู้น"
เหนือพยักหน้าไปที่ผึ้งดาวคณะปีก่อนด้วยสายตาเหยียดๆและฉันรู้ว่าทำไมเพื่อนถึงมีท่าทีแบบนี้ ก็เหนือเคยทะเลาะกับผึ้งน่ะสิแต่ฉันไม่รู้ประเด็นที่ทะเลาะหรอกนะรู้แต่ว่าตอนนี้เหนือเกลียดเข้าใส้ เกลียดจนไม่คิดจะจำชื่ออ่ะคิดดู
"นางสวยจริง" ฟ้าว่าเบาๆขณะที่ตาก็ยังมองผึ้งที่กำลังซื้อข้าวอยู่ "อีเวรนั้นเหม!"
เราหันมองไปที่ร่างสูงที่เดินเข้ามาในโรงอาหารของคณะทันทีฉันขมวดคิ้วมองเหมที่เดินเข้ามากับเพื่อนอีกสองคนที่หน้าตาดีไม่แพ้กันขณะที่เขาตอนนี้แต่งตัวด้วยเสื้อนักศึกษากับกางเกงขาดๆและทรงผมที่ไม่ได้เซตเหมือนคนเพิ่งตื่นนอน
"มาหาอีผึ้งหรอวะ?"
"อย่าว่ามาง้อเห็นว่าเพิ่งเลิกกันนิ"
ฟ้าเสริมเหนือที่ว่าทันทีขณะที่ฉันก็มองไปที่ผึ้งที่หันมาเจอเหมที่เพิ่งเดินเข้ามาเหมือนกันซึ่งผึ้งก็ยิ้มให้เหมที่เหมือนจะมองไปทางเธอแต่ใบหน้าสวยกลับต้องชะงักรอยยิ้มตัวเองเพราะเหมที่หันกลับไปคุยกับเพื่อนและเดินผ่านเหมือนไม่เห็นทำให้เหนือที่กำลังนั่งอยู่หัวเราะเสียงดังจนฉันปิดปากแทบจะไม่ทัน
"แม่เจ้าโว้ยยมีคนนกจ้าา"
"อย่าเสียงดังดิเหนือคนมองล่ะเนี้ย"
ฉันพูดเสียงเบาและมองไปรอบๆอย่างขอโทษขอโพยก่อนจะเหลือบไปสบตากับเหมที่กำลังจะนั่งลงที่เก้าอี้อย่างไม่ทันตั้งตัวและเขาก็ชะงักฉันจึงเลี่ยงที่จะยิ้มให้ไม่ได้ซึ่งถ้าฉันคิดได้ร็วกว่านี้ฉันคงไม่ยิ้มเพราะหลังจากฉันยิ้มให้ไม่กี่วิเหมก็หันไปคุยกับเพื่อนก่อนจะลุกเดินมาหาฉัน
"อีเวร...อย่าบอกว่าเหมจะเดินมาหามึง"
เดียร์กระซิบถามขณะที่ฉันก็รีบหันกลับมาที่เพื่อนตัวเองทันทีเพราะเริ่มจะมั่นใจแล้วว่าเหมกำลังเดินมาหาฉันจริงๆ
ฟึ้บ..
"โมจิ"
"...ว่าไง" ฉันกับเพื่อนหันไปหาเหมที่เดินมาหยุดยืนข้างหลังฉันทันทีเขามองมาที่ฉันก่อนจะเหลือบมองเพื่อนฉันด้วยสายตานิ่งเรียบ "เอ่อ นี่เพื่อนๆเราเอง"
"หวัดดี"
"สวัสดีจ้าเหม"
เหนือตอบกลับเสียงหวานจนเหมอดจะยิ้มให้เหนือไม่ได้ก่อนที่เขาจะมองมาที่ฉันอีกครั้ง
"วันนี้จารงดสอนน่ะเดี๋ยวตอนเย็นเราไปรับลูกเธอด้วยนะ"
"โนริไม่ใช่.."
"วันนี้เราเรียนถึงห้าโมงเย็นน่ะส่วนโนริเราฝากป้าที่พักให้ดูแลให้ ไว้วันหน้าค่อยไปหาโนริก็ได้นะ"
ฉันรีบตอบเหมทันทีก่อนที่เดียร์จะพูดจบซึ่งเธอก็แค่มองมาที่ฉันอย่างงงๆ ฉันยิ้มให้เหมอีกครั้งแต่เขาก็ไม่ตอบอะไร
"เดี๋ยวเราไปรับให้ไง ก็บอกไม่ใช่หรอว่าอยากสนิทกับโนริ"
"รบกวนเปล่าๆน่ะอีกอย่างเราก็ทำงานถึงสองทุ่ม.."
"ไม่รบกวนเลยเอางี้เดี๋ยวเราจะไปรับโนริไปเล่นที่ร้านรอโอเคนะ"
"ถ้าไม่โอเค.."
"ไม่ได้ไง ไม่โอเคไม่ได้" เหมตอบกลับเสียงนิ่งจนทำเอาฉันตอบอะไรกลับไม่ถูก เขาเลิกคิ้วก่อนจะขมวดคิ้วเข้าหากัน "ว่าแต่ที่นี่อะไรอร่อยอ่ะ"
"ห๊ะ...อาหารหรอ?"
"มาโรงอาหารจะให้กินขนมก็ไม่ใช่ไหม โมเป็นเจ้าถิ่นก็แนะนำหน่อยสิ"
"เอ่อ.." ฉันเหลือบมองเพื่อนตัวเองเพื่อขอความช่วยเหลือแต่พวกนี้กลับหลบสายตาและหันไปกินข้าวตรงหน้าตัวเองทำเอาฉันแทบอยากจะด่าสักคำ ฉันมองจานข้าวตัวเองก่อนจะหันมองเหม "ข้าวมันไก่แหละ"
"มันมีสองร้าน" เหมว่าพร้อมกับชี้ไปที่ร้านฝั่งซ้ายและขวาฉันจึงชี้ไปที่ร้านฝั่งขวาซึ่งเขาก็พยักหน้า "โอเค เดี๋ยวถ้าไปรับโนริแล้วจะแชทบอก"
"อืม"
เหมพยักหน้าก่อนจะยิ้มให้เพื่อนฉันนิดๆและเดินออกไปเล่นเอาฉันแทบจะถอนหายใจแทบไม่ทัน ฉันหันมองเพื่อนตัวเองก่อนจะถลึกตาใส่อย่างไม่พอใจ
"ทีตอนพูดถึงเขานี่พูดเอาๆพอเขามายืนตรงหน้านี่เงียบกันจัง"
"เอาจริงๆคือกูตลึงความหล่อเขาอยู่เว้ย" ฟ้าว่าเบาๆ
"ทำไมกูสะใจ...มึงดูอีผึ้งมองมาสิแหมคงจะไม่คิดว่าเพื่อนกูจะรู้จักแฟนเก่ามัน ทำไมก็เพื่อนกูสวยอ่ะ!"
เหนือพูดอย่างสะใจทำให้ฉันต้องหันมองผึ้งไปด้วยก่อนจะพบว่าเธอกำลังมองมาที่ฉันอยู่เช่นกันฉันจึงหันกลับมาที่เดิมและถอนหายใจอีกครั้ง ไม่รู้สิทำไมสายตาเธอมันดูไม่เป็นมิตรยังไงไม่รู้
"ว่าแต่ทำไมมึงถึงไปโกหกเหมว่าโนริลูกมึง" เดียร์ถามขึ้นขณะที่เธอก็มองมาที่ฉันอย่างงงๆซึ่งฉันก็ส่ายหน้าไปมาช้าๆ
"ปล่อยเขาเข้าใจแบบนั้นไปเถอะ เหมือนคนอื่นๆไง"
"เฮ้อ..บางทีมึงก็น่าจะพูดอะไรบ้าง"
ฉันยิ้มและไม่ตอบอะไรก่อนจะกินข้าวต่อคือฉันขี้เกียจจะอธิบายเพราะพอพูดไปเขาก็ไม่สนใจจะฟังเหมือนคนในคณะที่คิดว่าฉันป็นแม่แล้วพวกเขาเอาไปพูดต่อเหมือนว่ารู้จักฉันดีทั้งๆที่มันผิด ฉันเลิกคิดเรื่องนี้ก่อนจะเหลือบมองไปที่ร้านข้าวมันไก่ที่ตอนนี้เหมกำลังยืนซื้ออยู่และใช่เขากินข้าวตามที่ฉันแนะนำจริงๆ
- ผู้เขียน
