พอเห็นว่าเธอพยายามหลบหน้ามันยิ่งทำให้ผมหงุดหงิด หงุดหงิดตัวเองที่ทำเหี้ยอะไรไม่รู้จักคิดให้ดีก่อน แม่งเอ้ย!!
“เป็นไงล่ะมึง เขาไม่สนใจ”
“ดิ้นเหมือนหมาเลยมั้ยมึง”
“พวกมึงหุบปาก” ผมตวัดสายตาดุดันมองไอ้เพื่อนเวรสองคน เรื่องตอกน้ำต้องยกให้พวกมันจริงๆ
“ไอ้ปั้นมึงจะไปไหนวะ” ไอ้ต่อถาม
“กูมีเรื่องต้องเคลียร์” พูดจบผมก็เดินไปหาไอ้เด็กปีหนึ่งหน้าตี๋คนนั้นที่มันไปเกาะแกะกับเมียผม
พอเดินไปถึงตัวไอ้เด็กนั่นสิ่งแรกที่ผมทำคือกระชากคอเสื้อมันอย่างหาเรื่องทันที
“อย่ายุ่งกับผู้หญิงของกูอีก” ผมสั่งมันเสียงแข็งพร้อมกับจ้องมันตาเขม่ง
“ใครครับผู้หญิงของพี่ ?” มันถามและทำหน้าตาวอนโดนกระทืบ
“สาบานว่ามึงไม่รู้ ?” ที่ผมถามแบบนี้เพราะในมหาวิทยาลัยนี้คงไม่มีใครไม่รู้ว่าผมกับสายธารเป็นอะไรกัน อย่างมันถ้าไม่รู้ก็โง่เต็มทน
“ถ้าหมายถึงพี่สายธาร ได้ข่าวว่าเลิกกันแล้วไม่ใช่หรอครับ” มันถามน้ำเสียงกวนประสาท
