เจเจไม่เคยพูดถึงแม่อีกเลยตั้งแต่ย้ายไปเรียนที่อเมริกา จนกระทั่งวันนี้ รริดาถึงได้รู้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา เจเจยังคงรอแม่เสมอ เจเจยังคงเป็นเด็กหญิงตัวเล็กที่ชอบนั่งใต้ต้นไม้ใกล้ทางออกของประตูโรงเรียน
“เจเจ ทำไมมานั่งตรงนี้”
“ถ้าแม่มา แม่จะได้เห็นเราคนแรก ไม่ต้องตามหา”
“แม่เจเจคงไปหาเจเจที่บ้านมั้ง เขาจะรู้เหรอว่าเจเจเรียนที่ไหน”
“แม่อาจจะไม่กล้าไปหาเราที่บ้านเพราะกลัวพ่อก็ได้”
“อือ อาจจะใช่ งั้นเรานั่งรอเป็นเพื่อนนะ”
“ขอบใจนะด้า”
การรอคอยยังอยู่ในหัวใจดวงน้อยของเด็กวัยสิบขวบ จนกระทั่งวันนี้ ในหัวใจของเด็กหญิงวัยสิบขวบยังอยู่ในนั้น ในร่างของผู้ใหญ่วัยยี่สิบห้าปี หัวใจดวงนั้นยังคงหวังว่าสักวันแม่ผู้ให้กำเนิดจะกลับมาอย่างที่เคยบอกไว้
บางทีพ่อแม่ก็ไม่ได้รักลูกทุกคน...และคำพูดนั้นคงแทนกรณีของเจเจได้ดี
ทั้งสองสาวพยายามกล่อมให้เจเจไปพบแพทย์ แต่เจเจยังคงยืนกรานว่าไม่ไป บาดแผลของเจเจไม่
