ตอนที่8
762 คำ
หลังจากนั้นเกรซก็กลับมาดื่มกินในคลับเพื่อลืมความทุกข์ของตัวเองอย่างเต็มที่ พฤติกรรมสุดโต่งของหล่อนก็ทำให้เซียร่าเพื่อนสนิทดูออกและสะกิดหล่อนในตอนที่หล่อนกำลังกรึ่มได้ที่และกำลังจะลุกไปตามคำเชิญของผู้ชายคนหนึ่งที่เจอกันในคลับออกไปยังมุมลับตาคน เซียร่ากระชากหล่อนให้หยุดเดินก่อนจะส่งเสียงเตือนด้วยความเป็นห่วง ทั้งๆ ที่ตัวเองก็ไม่ได้มีสภาพดีไปกว่าเกรซซักเท่าไร ทว่าก็ยังมีสติมากพอจะห้ามปรามถามไถ่อีกฝ่ายว่า
“แกดื่มเยอะไปแล้วนะเกรซ จะกลับยังไงละเนี่ย”
“เดี๋ยวฉันให้...คน...มารับ”
เกรซตอบไปในที่สุด หล่อนเหลือบตามองชายหนุ่มที่รอหล่อนอยู่ด้วยสายตาหยาดเยิ้ม ใช้ปลายเล็บที่ทาด้วยสีดำสนิทของหล่อนกรีดลงบนท่อนแขนแกร่งที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อของเขา สายตาเชิญชวนร้อนแรงทำให้ร่างกายหล่อนไหวระริกด้วยความปรารถนาที่แผ่ซ่าน
นี่เป็นแค่ความสุขชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้น เกรซไม่ยึดถือเป็นจริงจังและไม่แม้แต่จะเสียเวลาไปที่อื่น เรื่องพวกนี้ต้องแอบทำอย่างนี้ถึงจะตื่นเต้นถึงขีดสุด
และหล่อนก็รักความตื่นเต้นจนแทบอดใจไว้ไม่ไหวทุกครั้ง...
“มีมาแน่ๆ ใช่ไหม” เซียร่ายังห่วงจึงย้ำถามอีกครั้ง “ฉันไปส่งแกไม่ได้ด้วยนะ” หลายครั้งที่หล่อนต้องเป็นฝ่ายไปส่งเพื่อนสาวกลับบ้าน แต่ครั้งนี้หล่อนก็จะ ‘ไปต่อ’ กับกิ๊กหนุ่มของตัวเองเช่นเดียวกัน ดรัสตัน แมคไกวร์ไม่ใช่คนที่หล่อนจะปล่อยมือไปได้ง่ายๆ และเซอร์ไพรส์ที่เขาอุตส่าห์โผล่มาแมนฮัตตันและเรียกหาหล่อนก็ทำให้เซียร่าอยากจะกระโจนไปหาอีกฝ่ายอย่างว่องไว
“มะ…มี”
เกรซตอบรับอย่างไม่ใส่ใจนัก นั่นทำให้เซียร่ายอมปล่อยมือจากอีกฝ่ายในที่สุดก่อนจะเน้นย้ำเป็นครั้งสุดท้ายว่า
“แล้วอย่าลืมงานพรุ่งนี้ล่ะ เข้าใจไหม”
“อือ…”
นางแบบสาวตอบรับก่อนจะเบียดเสียดผู้คนเดินจากไปพร้อมกับชายหนุ่มที่หล่อนเจอเขาในค่ำคืนนี้ เซียร่ามองไปก็เห็นทั้งสองคนโอบกอดเบียดประคองเต้นกันอยู่ในมุมหนึ่งของคลับที่ตอนนี้เปิดเพลงช้าจนเนื้อตัวแทบจะเป็นเนื้อเดียวกัน
และเมื่อมองไปอีกครั้ง...ตอนนี้ทั้งคู่ก็หายตัวไปแล้ว...
๐๐๐
มธุรสาเหลือบตามองนาฬิกาบนผนังในห้องครัวของครอบครัวแมนนิ่งด้วยอาการล้าไปทั่วร่างกายจากการยืนและก้มๆ เงยๆ ติดๆ กันเป็นเวลานานจากการยืนทำขนมก็พบว่าตอนนี้เป็นเวลาจะตีสองแล้ว...
หญิงสาวกะพริบดวงตากลมโตที่รู้สึกว่าแห้งผากและแสบร้อนผสมระคายเคืองของตัวเองช้าๆ หวังว่าดวงตาจะมีน้ำตาช่วยหล่อลื่นไม่ให้ดวงตาแห้งผากและลดอาการระคายเคืองนี้ลง ทว่าอาการนั้นเพิ่งจะดีขึ้นนิดหน่อย โทรศัพท์มือถือของหล่อนที่ปกติจะเงียบอยู่เสมอก็พลันส่งเสียงดังขึ้น หญิงสาวเองถึงกับลอบถอนหายใจยาวเมื่อเห็นว่าใครคือคนที่ติดต่อเข้ามาในเวลานี้
“คะคุณเกรซ”
แล้วเกรซ แมนนิ่งก็ออกคำสั่งกับเธอด้วยน้ำเสียงอ้อแอ้
“ตอนนี้ฉันอยู่ที่คลับแถวมิดทาวด์... แกมารับฉันสิ”
มธุรสาไม่แม้แต่จะเปลี่ยนสีหน้าด้วยซ้ำกับคำสั่งนั้น เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอต้องทำอย่างนี้ การไปรับเกรซที่เมาจนไม่สามารถกลับบ้านไหว และต้องคอยจัดการธุระของอีกฝ่ายราวกับเป็นผู้จัดการส่วนตัวนั้นเป็นหน้าที่ของเธอมานานแสนนาน
“ไปตอนไหนคะคุณเกรซ” หญิงสาวถามกลับ และหวังเป็นอย่างยิ่งว่าครั้งนี้เกรซจะไม่เมามายจนไร้สติมากนัก เพราะมันจะยิ่งยุ่งยากมายิ่งขึ้น
“ออกมาเดี๋ยวนี้เลย”
คำสั่งนั้นทำให้มธุรสาตอบรับอย่างไม่เกี่ยงงอน เพราะไม่มีเวลาให้ต้องทำอย่างนั้น
“ค่ะคุณเกรซ”
หญิงสาววางมือจากงานที่ทำ รีบเก็บทุกอย่างให้เข้าที่เข้าทางเรียบร้อย ก่อนจะคว้ากระเป๋าสตางค์ โทรศัพท์มือ ถือและวิ่งไปเอาเสื้อโค้ตตัวใหญ่ สวมทับชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์ของตัวเองแล้วออกไปยังคลับที่เกรซบอกไว้โดยเร็วที่สุด
- ผู้เขียน
