กรุ๊งกริ๊ง...
เสียงกระดิ่งของร้านที่ห้อยกับประตูจะดังขึ้นทุกครั้งที่มีคนเปิดประตูเข้าออก มธุรสาที่ทำงานง่วนอยู่บริวเณหน้าเคาน์เตอร์ก็ปรี่ไปยังตำแหน่งแคชเชอร์และคนรับออเดอร์ ก่อนจะส่งเสียงทักทายลูกค้าคนล่าสุดที่เข้ามาภายในร้านในยามบ่ายแก่เช่นนี้
“สวีตพีสวัสดีค่ะ อ๊ะ...”
หญิงสาวถึงกับร้องอุทานอย่างตกใจเมื่อเห็นว่าใครเป็นลูกค้าคนล่าสุดที่บัดนี้มายืนอยู่ตรงหน้าเธอ
“ผมเอาอเมริกาโน่หนึ่ง”
เอียน แอดดิสันเหยียดยิ้มในตอนที่สั่งกาแฟกับหญิงสาว มธุรสารับคำขณะที่ลดเสียงลงพอให้ได้ยินกันสองคนแล้วถามชายหนุ่มด้วยสีหน้าและน้ำเสียงเคร่งเครียดว่า
“คุณมาทำอะไรที่นี่คะ”
เอียนไม่ตอบ แต่กลับชี้นิ้วไปทางด้านหลังพร้อมกับพูดว่า
“รสา...คิดเงินก่อนสิ ไม่เห็นเหรอว่าคนข้างหลังเขารออยู่น่ะ”
“ค่ะ” มธุรสารู้ตัวจึงรีบทำงานของตัวเองให้เรียบร้อยก่อน “อเมริกาโน่นะคะ” เธอทวนเมนูก่อนจะบอกชายหนุ่มต่อไปว่า “ฉันจะเอาไปเสิร
