อีกสิบนาทีต่อมา มธุรสาก็เลิกงานแล้ว ตอนที่เธอเดินผ่านก็มองไปยังโต๊ะที่คนซึ่งบอกว่าจะมารับเธอนั่งอยู่ก่อนหน้านั้น กลับไม่ปรากฏว่าเห็นร่างของเขาอยู่ที่นั่น วินาทีนั้นหัวใจกลับวูบคล้ายกับร่วงหล่นลงจากที่สูง ความรู้สึกผิดหวังผุดพรายขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่จนเธอต้องเอ็ดตัวเองว่าเธอไม่ควรหวังว่ามันจะเกิดขึ้นจริง
หญิงสาวโบกมืออำลาเพื่อนร่วมงานที่มารับช่วงต่อก่อนจะเดินออกจากร้าน เสียงกระดิ่งที่ห้อยตรงประตูดังกรุ๊งกริ๊งคลอไปกับเสียงลม และเสียงทุ้มนุ่มของใครบางคนที่เรียกชื่อเธอ
“รสา...”
“คุณเอียน”
มธุรสาเรียกชื่อเขาอย่างแปลกใจ เธอนึกว่าเขากลับไปแล้วเสียอีก และตอนที่เห็นว่าเขายังรอเธออยู่ วินาทีนั้นหัวใจของเธอคล้ายถูกคนตรงหน้ากระชากช่วงชิงไปจากอกอย่างรุนแรง
ร่างสูงใหญ่นั้นอยู่ในชุดสูทสั่งตัดเพื่อเขาโดยเฉพาะ ขับเน้นให้เขาดูสง่างามราวกับเจ้าชาย... รอยยิ้มเหยียดตรงมุมปากทำให้ใบหน้าหล่อเหลาของเขาดูเจ้
