บทที่7.บทลงโทษ
943 คำ
โลกอันแสนโหดร้ายขัดเกลาให้เด็กคนหนึ่งต้องลุกขึ้นสู้ หมี่เกี๊ยวตั้งใจทำงานอย่างดีแม้ตอนนี้เธอเป็นเพียงช่างเย็บปักถักร้อยชุดเสื้อผ้าให้กับนางเอกประจำค่าย AV ซึ่ง มีสาวรุ่นพี่ดูแลอย่างใกล้ชิดตามคำสั่งของเฮียใหญ่
"พี่ฟ้าว่า..เมื่อถึงเวลาหนูจะทำงานได้ไหมคะ" ฉันถามออกไปตามตรง เนื่องจากตอนนี้ก็ใกล้เวลาที่ฉันจะต้องเลื่อนขั้นไปเป็นนักแสดง
"มันอาจจะฝืนใจหน่อยตอนแรก แต่เชื่อเถอะว่าถ้าเธอได้เห็นผลตอบแทนในราคาสูงมันจะเป็นแรงผลักดัน แต่ไม่ว่าใครจะดูถูกยังไง เธอห้ามดูถูกตัวเองเด็ดขาด"
"หนูขอถามได้ไหมจ๊ะว่าพี่ฟ้ามาทำงานนี้ได้ยังไง?"
"บ้านพี่ติดหนี้พนันบอล พ่อแม่ก็เลยเอามาขาย ตอนแรกเฮียใหญ่ก็ปฏิเสธเพราะพี่ไม่ได้สวยมาก คงจะทำงานให้เขาได้ไม่ดีพอ แต่หลังจากนั้นพี่ก็ถูกขายทอดตลาดไปเป็นเด็กซ่อง ไม่รู้ว่าโชคชะตาหรือฟ้าลิขิต ทำให้เฮียใหญ่ไปพบเจอพี่ในสภาพที่ถูกซ้อมจนอ่วม เขาก็เลยซื้อกลับมาแล้วให้พี่คอยดูแลเด็กใหม่"
"ท่าทางเฮียใหญ่ที่ใครเคารพนับถือก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร ใช่ไหมคะ"
พี่ฟ้าไม่ตอบกลับฉันก็ได้แต่นั่งเย็บเสื้อผ้าชุดสวยวาบหวิวตระการตา
จนกระทั่งพักเที่ยงมีสาวสวยเดินเข้ามาประมาณสิบคน
"นี่ หล่อนคงเป็นเด็กใหม่ใช่ไหม" สาวสวยระดับท็อปของหนังผู้ใหญ่ชี้นิ้วมาทางหมี่เกี๊ยวที่นั่งอยู่กับพื้น "ฉันใส่รองเท้าสีนี้ไม่ได้ ไม่รู้หรือยังไง!"
"แต่หนูคิดว่าสีนี้เข้ากับชุดของคุณ"
"เธอก็เลยเปลี่ยนทุกอย่างตามอำเภอใจ..รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร ถ้าไม่รู้ก็ไปถามพนักงานที่นี่นะ ใครบ้างที่ไม่รู้จักฉัน"
"หนูขอโทษจริงๆ ค่ะ เดี๋ยวหนูเปลี่ยนใหม่ให้นะคะ"
"ฉันขึ้นบนเตียงรองเท้ากัดจนกระทั่งเป็นบาดแผล เธอแค่คิดว่าจะเปลี่ยนแล้วมันจะกลับมาเป็นปกติยังไง อีบ้านี่! ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง คนที่ไม่มีพ่อแม่คอยสั่งสอนสันดานก็เลยไพร่ขนาดนี้สินะ"
หมี่เกี๊ยวได้แต่นั่งยกมือไหว้ ถึงเธอจะเข้มแข็งมากเท่าไหร่ แต่ก็ยังมีมุมอ่อนแอ ฟ้ารีบหยิบรองเท้าส้นสูงคู่ใหม่คุกเข่าสวมให้กับสาวสวยนางแบบ ซึ่งเป็นนางเอกเอวีระดับต้นของสังกัดแห่งนี้ เรียกได้ว่าเป็นนางฟ้าของวงการเพราะงดงามไร้ที่ติ
แถมการแสดงของเธอก็ยั่วยวนซะเหลือเกิน
แต่เหมือนนางเอกสาวสวยจะไม่ถูกชะตากับสาวน้อยอย่างหมี่เกี๊ยว เธอเพ่งเล็งทันทีก่อนที่จะยืนด่ากราดเป็นเวลาเกือบชั่วโมง
หมี่เกี๊ยวน้ำตาเริ่มซึม แม้จะใช้มือยกขึ้นกราบไหว้ยังไงก็ดูเหมือนท่าทางใจร้อนของอีกฝ่ายจะไม่ลดความโกรธเคือง
แกร๊ก
"จำใส่หัวเอาไว้นะฉัน..โสรยา นางเอกเบอร์ต้นของสังกัดเฮียใหญ่ อย่าทำอะไรให้ฉันไม่พอใจ ไม่อย่างนั้นก็จะถูกลงโทษแบบนี้แหละ อีเด็กบ้า!"
แม้จะภาวนาให้ตัวเองหลุดพ้นแต่ก็คงเกินกำลัง ตอนนี้หมี่เกี๊ยวยืนกางแขนพร้อมคาบรองเท้าส้นสูงที่ใส่แล้วเอาไว้มั่น จากนั้นก็ถูกสั่งให้ยืนนิ่งเป็นเวลาหลายชั่วโมง ถึงแม้ฟ้าผู้คุมเด็กใหม่จะอ้อนวอนหรือขอร้องยังไง นิสัยที่เย่อหยิ่งผยองของโสรยา เธอยังคงโกรธเคืองจึงสั่งลงโทษหมี่เกี๊ยวอย่างไม่มีใครขัดได้
ยามเย็น
"อยู่นั่นนะคะเฮียใหญ่" ฟ้ารีบตามเจ้าของค่าย เมื่อเห็นรถแลมูซีน แล่นมาจอดยังใต้ดิน "คุณโสรยาสั่งหมี่เกี๊ยวยืนคาบรองเท้าส้นสูงตั้งแต่ตอนบ่าย นี่ก็หลายชั่วโมงแล้วนะคะ เด็กนั่นยืนไม่กระดิกไปไหน"
"ท่าทางจะเป็นคนอดทนสูงซะด้วยสิ"
"เฮียใหญ่ช่วยหมี่เกี๊ยวด้วยนะคะ ฟ้าสงสาร หมี่เกี๊ยวเป็นเด็กดีน่ารัก พูดจาสุภาพสอนงานอะไรก็เรียนรู้ไวมาก ในขณะที่นั่งเย็บเสื้อผ้าก็ยังเปิดอ่านหนังสือโป๊"
"อ่านทำไม"
"หมี่เกี๊ยวบอกว่าตัวเองก็คงหนีไม่พ้นต้องได้ทำงานเป็นดาราเอวีที่นี่ เธอจึงศึกษาไม่อยากเป็นภาระหรือเป็นตัวถ่วงของใครทั้งนั้น"
พูดจบเจ้าของค่ายอย่างเฮียใหญ่เดินตรงดิ่งเข้าไปหา เขาคว้ารองเท้าที่คาบแล้วเขวี้ยงติดกับกำแพงผนังเสียงดัง ปั๊ก! ตัวเล็กสะดุ้งโหยงเธอก้มหน้าลง ตอนนี้เหงื่อตกเนื่องจากอุณหภูมิอากาศที่ร้อนแถมไม่มีที่ระบายอากาศตรงโถงทางเดินของห้องแต่งตัว
"อย่าทำเป็นอวดเก่งนักเลย ถ้าไม่ไหวก็แค่พูดออกมา" ผมตวาดเล็กน้อย "แบบนี้ถ้าใครสั่งให้เธอไปตายเธอก็ต้องไปตายหรือไง?!"
"ถ้าเฮียใหญ่สั่งหนู ก็ต้องไปตาย ก็เพราะชีวิตของหนูเป็นของเฮียใหญ่แล้ว ฮึกกก สั่งมาสิคะ หนูได้ไปตาย"
"เธอโกรธคนอื่นแล้วเอาอารมณ์มาลงที่ฉัน สงสัยอยากตายจริงสินะ เหอะ"
"หนูไม่ชอบผู้หญิงคนนั้น ฮึกกก ผู้หญิงที่ชื่อโสรยานั่น หนูจะแข่งกับเธอ จะถีบให้มันตกลงมาในอันดับที่ต่ำเตี้ยเรี่ยดินยิ่งกว่าหนูตอนนี้ซะอีก! จะได้รู้ว่าการถูกเหยียบย่ำมันรู้สึกยังไง"
"หมี่เกี๊ยว..."
- ผู้เขียน
