หานซูอันกำลังมองสามีที่ควบม้าออกไปจากค่ายอยู่ไกล ๆ นางไม่อยากเห็นหน้าเขา จึงได้แสร้งหาทางเลี่ยงเช่นนี้
“คุณหนูคิดว่าเรื่องเมื่อคืนเป็นฝีมือใต้เท้าเถาอีกหรือเจ้าคะ” ว่านชิงเอ่ยถาม ในขณะที่ทั้งคู่เดินจูงม้ากลับเข้าค่าย
“ไม่หรอก น่าจะเป็นคนขององค์ชายสามมากกว่า เขาคงไม่อยากให้ข้าลงแข่งวันมะรืนกระมัง”
“เอ๋! แล้วเหตุใดคุณหนูถึงเอ่ยราวกับว่ามันเป็นฝีมือใต้เท้าเถา ให้คุณชายใหญ่เข้าใจผิดล่ะเจ้าคะ”
“เขาจะได้ละอายใจ ไม่ยุ่งวุ่นวายกับข้าอีกอย่างไรล่ะ” ตอบอย่างไม่ยี่หระ ว่านชิงจึงได้แต่ยิ้มแห้งตามความคิดเจ้านาย
ทว่านางก็ยังมีข้อสงสัยอยู่ “คุณหนูไม่รักคุณชายใหญ่แล้วจริง ๆ หรือเจ้าคะ ทำไมท่านถึงดูไม่ไยดีเขาเลย” เอียงหน้ารอคำตอบ ทำให้ผู้เป็นนายต้องหยุดเท้าลง
“ตอนที่ข้าฟื้นขึ้นมาก็จำทุกอย่างได้หมดนะ เพียงแต่ความรู้สึกที่ข้ามีต่อเขาข้าจำไม่ได้เลย มันว่างเปล่าเหมือนคนแปลกหน้า แล้วเช่นนี้เจ้าจะให้ข้าไยด
