เมื่อคินหลับฉันก็ลุกออกจากที่นอนและไปหาอะไรอย่างอื่นทำ ไม่เคยดูแลคนป่วยที่ไหนและเหนื่อยแบบนี้เลย เถียง กวนประสาททุกอย่าง
“ด่วนเลยเหรอคะพี่มุก โซไม่ได้เอาโน้ตบุ๊กกลับมาซะด้วยสิ” ฉันเดินคุยโทรศัพท์กับพี่มุกอยู่ภายในบ้าน มีปัญหาเรื่องงานที่ต้องการให้ฉันดูเอกสารด่วน แล้วโน้ตบุ๊กก็ไม่เอามาอีกลืมไว้ที่บริษัท
(ใช้ของคุณคินได้มั้ยคะ) พี่มุกเสนอความคิดให้ฉัน
“โซไม่รู้เมลของเขา”
(เดี๋ยวพี่โทรไปถามคุณพลอยก็ได้ค่ะ ถ้าส่งไปแล้วจะโทรบอกคุณโซอีกทีนะคะ)
“ค่ะ” แล้วพี่มุกก็วางสายไป ฉันเดินขึ้นไปยังห้องทำงานของคินและเปิดคอมพิวเตอร์ของเขา ไม่นานนักหน้าจอคอมก็ปรากฏขึ้นพร้อมกับช่องใส่รหัส
อ้าว! ต้องใส่รหัสอีกรหัสอะไรล่ะทีเนี้ย ว่าจะไม่รบกวนให้เขาตื่นแล้วนะ สุดท้ายก็ต้องปลุกจนได้ ฉันลุกออกจากโต๊ะและเดินออกจากห้องทำงาน ออกมาก็เจอ ลูกของคนงานในบ้านกำลังถือไม้ถูพื้นขึ้นบันไดมา
“อ้าวคุณโซ” ลองถามดูก็ได้
“ที
