“รักน้าคินของฟีฟี่มั้ย บอกฟีฟี่หน่อยสิคะ” ฟีฟี่ทำท่าอ้อนให้ฉันพูด คินกับฟีฟ่าก็นั่งรอฟังอย่างเฝ้ารอ
“เอ่อ…”
“ไม่รักเหรอคะ งั้นฟีฟี่ไม่ให้น้าคินกับพี่โซแล้ว” ฟีฟี่พุ่งตัวเข้าไปกอดคินไว้ อย่างกับงูหวงไข่เลยน้าหลานคู่นี้
“ใช่ฮะ ถ้าพี่สาวไม่รักน้าคินพวกเราขอน้าคินคืน ไม่ให้พี่สาวแล้วจริง ๆ นะ” ฟีฟ่าก็เอาด้วยอีกคน
“น้าคินน่าสงสารเนอะ รักเขาแต่เขาไม่รัก” คินก็เอาด้วยอีกคน สรุปตอนนี้น้าหลานไปอยู่ฝั่งเดียวกันเรียบร้อย ส่วนฉันก็หัวเดียวกระเทียมลีบ
“ไม่เป็นไรนะคะน้าคิน ยังไงฟีฟี่ก็รักน้าคินที่สุด” พวกเด็ก ๆ กอดปลอบน้าตัวเอง ส่วนฉันก็ถูกมองว่าไม่รักน้าพวกเขาซะงั้น
“รัก...รักสิ”
ฉันพึมพำออกไปเบา ๆ และทำเป็นมองไปทางอื่น
“อะไรนะ” คินเขยิบเข้ามาใกล้
“รัก”
“ไม่เห็นได้ยินเลยฮะ” ฟีฟ่าพุ่งตัวเข้ามาช่วยกดดันอีกคน
“ก็...ก็รัก ไม่ใช่ว่าไม่รัก พี่โซก็รักน้าคิน” ฉันพูดออกไปในที่สุดและหันมองไปรอบ ๆ ห้อง
