“มีกินก็ยังดีกว่าคนที่เขาไม่มีกินนะ” พวกเขาเริมทำหน้าไปไม่ถูก เมื่อฉันเริ่มเถียงอย่างจริงจัง
“แต่มันจะกินไม่หมดนะ” คินยังคงเป็นตัวกลางในการเจรจา
“หมดสิ”
“กินติดกันมาเป็นอาทิตย์แบบนี้ ไม่หมดหรอกรอบเนี่ย” คินพูดพร้อมกับยื่นถุงข้าวต้มมัดให้คนเอาไปเก็บ
“หมดสิ” ฉันยิ้มกว้างและจ้องหน้าคิน ฮึ! คิดจะเอานายใหญ่มาเจรจาสินะ
“ไม่หมด”
“หมดค่ะ”
“ไม่” เสียงเริ่มแผ่วลง
“หมด”
“... ไม่” คินเริ่มคิดหนัก คนในบ้านเฝ้าดูอย่างมีหวัง
“หมด” ฉันยังคงยืนยิ้มอยู่อย่างนั้น
“หมดก็หมด” คินพูดพร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่และดึงตัวฉันเข้าไปกอดด้วยความหมั่นไส้
“คุณ คิน...” เสียงคร่ำครวดังมาจากด้านหลังอย่างหมดแรง
“วันนี้ไม่ต้องทำกับข้าวนะ เราจะร่วมกินข้าวต้มมัดกับคุณโซจนกว่ามันจะหมด” คินพูดพร้อมกับหันมามองหน้าฉัน
“เฮ้ย ๆ ไม่ใช่ดิ กินเป็นขนมก็พอ”
“อยู่บ้านเดียวกัน ก็รับผิดชอบร่วมกัน กินให้มันตายกันข้างหนึ่ง” อ้าว!
