“เออนั่นแหละ สมควรที่อยู่แวดวงนักธุรกิจจริง ๆ มึงเนี่ยวันนี้ฝนแม่งตกมาตั้งแต่เช้าแล้วใครมีรถก็ขับมาทั้งนั้นแหละ ดูอย่างไอ้คินเมื่อวานแม่งยังติสแตกนั่งรถเมล์อยู่เลย วันนี้แม่งก็เสนอหน้าขับรถมาอวดให้กูเจ็บอีก ดีนะไอ้เวรคีตาไม่มาอีกคน” ไอ้วินบ่นยาวอย่างน่ารำคาญ
“แล้วมึงจะขอเบอร์น้องเขาใช่ปะ เอามาให้กูนะ” อยู่ ๆ กราฟเดินเข้ามาพูดอย่างมีความหวัง
“ขอให้ได้ก่อนเถอะ มึงคงจะขอเบอร์ใครแล้วไม่เคยพลาดสินะ เดี๋ยวมึงจะรู้จักเจ้าหญิงน้ำแข็งของที่นี่” เพื่อนอีกคนพูดอย่างมั่นใจ
“กูขอใครไม่เคยพลาดนะ เท่าที่จำความได้” ก็ไม่เคยพลาดจริง ๆ
“เร็ว ๆ กูรอขับรถมึงอยู่ ถ้ามึงมั่นใจก็เอาครั้งเดียวเลยมั้ยล่ะ” วินหันมาถามและดึงกุญแจรถจากมือผมไปถือไว้รอ
“ก็เอาดิ แค่ครั้งเดียวรู้ผลไปเลย”
“อะไรทำให้มึงมั่นใจขนาดนั้น เอาดิกูขับคันนี้กลับบ้านเลยนะวันนี้” วินพูดอย่างดีด้าและหมุนกุญแจรถเล่นรอ ผมไม่ได้สนใจที่ไอ้วินเลยสั
