หลายวันต่อมา
“ยูโร พี่มาแล้ว ~”
“สวัสดีค่ะพี่คีตา ~”
“คิดถึงพี่มั้ย ~”
“มากมายเลยค่ะพี่คีตา ~”
“พี่มีขนมมาฝากน้องสาวของพี่ด้วย~”
“ขอบคุณนะคะพี่คีตาสุดหล่อ หล่อแล้วหล่ออีก หล่อไม่สิ้นสุด ~”
“รำคาญ...”
“ไอ้คนไม่มีหัวใจ~” เสียงคีตา
“คนใจร้าย ~” เสียงยูโร
ปึง! แฟ้มเอกสารถูกโยนลงบนโต๊ะ สายตาคมปาดมองพี่น้อง 2 คนที่ยืนเกาะกันด้วยความหวาดกลัว คีตาที่เจอยูโรแค่ 2 ครั้งก็สนิทกันมากเหมือนเป็นพี่ชายแท้ ๆ
“ไม่กลับบ้านหรือไงยูโร” ผมหันไปถามยูโรขณะที่เธอแกะห่อขนมนั่งกินอยู่ในห้องทำงาน
“กลับค่ะ แต่วันนี้แฟนจะมารับค่ะ ~” เธอพูดอย่างอารมณ์ดีพร้อมกับป้อนขนมเข้าปากตัวเอง
“ความรักของเด็ก ๆ ม. ปลายนี่มันดีจังเลยว่าไหมคิน” สายตาหวานเชื่อมนั้นมันอะไรวะ
“...”
“ว่าไหมคิน” คีตายังไม่หยุดพูดมาก
“...”
“คนไม่มีหัวใจอย่างมึงคงไม่เข้าใจ เฮ้อ~”
“เหรอ”
“จะพูดแบบนั้นก็ไม่ได้ พ่อสตอล์กเกอร์ของโซยู~ เฮ้ย!
