แพรี่หันมามองฉันที่ยืนอยู่ด้านหลังด้วยสีหน้าที่ซีดเผือก ฮึ!
พูดไว้ซะเยอะเลยนี่ วันนี้คงรอดยาก
“ไง ไม่เจอกันมาสักพัก ปากดีเหมือนเดิมเลยนะ” ฉันทักท้ายแพรี่อย่างตั้งใจจะหักหน้าเธอต่อหน้าเพื่อนของเธอ
“โซ...ยู” แพรี่กระซิบเรียกชื่อฉันเบา ๆ ในลำคอ เพื่อนของแพรี่หันมองหน้าฉันสลับกับงง ๆ ในอาการของเพื่อนตัวเอง
“เล่าต่อสิ เรื่องมหากาพย์ของแกน่ะ ฉันรอฟังอยู่”
“แกทำเหมือนกลัวเลยอะ แพรี่” เพื่อนของแพรี่ถามด้วยน้ำเสียงที่ดูถูกสุด ๆ
“นี่ แกควรอยู่ข้างฉัน ไม่ได้ถามหักหน้าฉันแบบนี้นะ” แพรี่หันไปโวยใส่เพื่อนของตัวเอง แตกคอกันซะแล้ว
“โลกกลมเกิน หรือว่าเวรกรรมกันแน่ ที่เพื่อนฉันต้องมาเจอเธออีก”
อลิสบ่นออกมาอย่างอดทนไม่ไหว ฉันว่าไม่ใช่โลกกลมหรอก เวรกรรมมากกว่า เฮอะ!
“ฉันต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายพูด เวรกรรมอะไรนักหนา ถึงต้องมาเจอะมาเจอแกตลอด” แพรี่เบะปากใส่ฉันอย่างหน้าหมั่นไส้
“ถ้าฉันไม่ได้ยินเรื่องเ
