By...โซยู
“ฟีฟ่า ให้เค้านั่งมั้งเส้!” ฉันนั่งมองเจ้า 2 แฝดยื้อแย่งกันขี่หลังลูกชิ้น สุนัขตัวโตของฉันอย่างน่าสงสาร ฟีฟ่ากอดคอมันแน่นจนมันแหบจะขาดอากาศหายใจตาย เพราะกลัวโดนฟีฟี่แย่งไป
“ฟีฟ่า แบ่งกันเล่นสิ” ฉันช่วยพูดกับฟีฟ่าอีกแรง เพราะเจ้าตัวไม่ยอมปล่อยให้ใครเลยน่ะสิ
“ฟีฟ่าขี้งก นิสัยไม่ดี”
“ไม่รู้ ไม่ชี้” แล้วทั้ง 2 ก็เริ่มสงครามแย่งหมากันอีกครั้ง ฉันตักข้าวต้มเข้าปากพร้อมกับนั่งมองทั้ง 2 อยู่หน้าบ้าน ข้าวต้มถ้วยนี้ฉันทำเองนะ ไม่ใช่ของที่ซันเดียเอามาให้ ถ้วยนั้นฉันเทราดแม่นั้นจนหมดแหละ รู้สึกผิดชะมัด ไม่ใช่เรื่องที่ทำใส่ซันเดียนะ รู้สึกผิดที่เอาของกินมาเททิ้งแบบนั้น เฮ้อ! เสียดายอะ
ครืน! บรื้น!
ฉันมองไปยังทิศทางของประตูบ้านที่เปิดออก และมีรถสีขาวคุ้นตาวิ่งผ่านประตูมาด้วยความเร็ว รถคันนั้น! รถอลิสนี่ มาทำอะไรที่นี่
ปึง!
แต่คนที่ลงจากดันไม่ใช่ยายอลิส กลับเป็นคินที่ก้าวลงจากรถมา ทำไ
