By...คิน (ย้อนไปก่อนที่โซยูจะตื่น)
แขนแข็งแรงค่อย ๆ วางร่างบางที่หลับหมดสติลงบนเตียงอย่างช้า ๆ อย่างห่วงใย จากที่ง่วงเพราะไม่ได้นอนมาทั้งคืน เพราะต้องไปดูแลกาสิโน พอมาตอนนี้กลับไม่รู้สึกง่วงเลยสักนิด ภาพที่รถของซันเดียพุ่งเข้าชนรถของโซยังติดตาผมอยู่ มันทำให้โมโหซันเดียจนไม่อยากจะเห็นหน้าเธอเลย ใครเห็นเขาก็รู้กันทั้งนั้นว่าซันตั้งใจชนจริง ๆ ไม่ใช่อุบัติเหตุ
มือหนาหยิบโทรศัพท์มือถือออกจากกระเป๋ากางเกง และกดโทรออกไปยังเลขหมายทางไกล
ตู๊ดดดดด! ตู๊ดดดดด! เสียงสัญญาณดังขึ้นสักพักก็มีคนกดรับสาย
(ฮัลโหล ๆ มีอะไรโทรมาตอนนี้ แกรู้หรือเปล่าว่าตอนนี้ที่ยุโรปมันกี่โมงฮะ) เสียงหญิงสาวดังรอดโทรศัพท์ออกมาจนเขาต้องยกมันออกห่างจากหู
“ใครสนกันล่ะ”
(มีอะไรรีบ ๆ พูดมา ฉันง่วง ไอ้น้องบ้า นี่มันเวลาสวีตกับสามีฉันนะยะ) พี่สาวผมก็เป็นซะแบบนี้แหละ
“ที่ส่งฟีฟ่า ฟีฟี่มาอยู่ที่ไทย อย่าบอกนะ เพราะจะสวีตกับสามี”
