เหลือแต่จงจิตรที่มากราบลาดีๆ กลับบ้านไปอยู่บ้านนอก นางชวนพลอยใสไปด้วย แต่พลอยใสทิ้งมนัสวีไปไม่ได้ ที่สำคัญคุณดาเรศก็พิการ คุณมนัสนั้นยิ่งแล้วใหญ่ เรียกง่ายๆ ก็คือไม่ใช่สามีที่ดีมาตั้งแต่แรก ไม่เหมาะจะเป็นสามีหรือพ่อคนเสียด้วยซ้ำ
“นั่นใครน่ะ” คุณดาเรศหันไปมองร่างที่ค่อยๆ คลานเข่าเข้ามาหา
“เธอเองเหรอ ทำไมยังไม่ไปอีกล่ะ ที่นี่ไม่มีอะไรให้เธออีกแล้วนะ บ้านก็ไม่มีคุ้มกะลาหัว ข้าวปลาอาหารที่จะอุดมสมบูรณ์เหมือนก่อนก็ไม่มีอีกแล้ว เธอไปเสียเถอะ จะอยู่ให้อดตายหรือไง”
“หนูอยากอยู่ดูแลคุณผู้หญิงกับคุณนัสค่ะ”
“ทั้งๆ ที่ฉันเคยทำไม่ดีกับเธองั้นรึ” คุณดาเรศไม่เชื่อว่าจะมีคนดีๆ แบบนี้อยู่บนโลก พลอยใสเป็นแค่เด็กสาวที่ยังเรียนหนังสือไม่จบ จะมาดูแลคนพิการสองคนได้อย่างไรกัน
“หนูไม่ถือโทษโกรธคุณผู้หญิงกับคุณนัสหรอกค่ะ เพราะแม่เป็นสาเหตุของเรื่องราวทั้งหมด”
“เธอไปเสียเถอะ อย่ามายุ่งกับเราสองแม่ลูกเล
