หลายชั่วโมงต่อมา...
พรึ่บ!!
เธอทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนอนนุ่มของตัวเองด้วยความเมื่อยล้าหลังจากที่นั่งรถติดต่อกันมาหลายชั่วโมง
“ทำไมมันเหนื่อยแบบนี้นะ”
“ถ้าเหนื่อยก็พักไป แต่พรุ่งนี้ตอนเย็นเรามีนัดนะ”
พอได้ยินผู้จัดการพูดแบบนั้นเธอก็ขยับหันไปมองหน้าเพื่อตั้งคำถามว่าเรามีนัดอะไร
“พอดีทางคุณภาสินีเขาอยากเลี้ยงพวกทีมงานที่ผับน่ะ”
“เขาเลี้ยงไปแล้วไม่ใช่เหรอ” เพราะเธอจำได้หลังจากที่เลิกกองเขาก็สั่งอาหารมาเลี้ยงทีมงานค่อนข้างเยอะเลย แล้วยังจะเลี้ยงอะไรอีก
“ฉันไม่รู้ก็เขาบอกว่าอยากเลี้ยง”
“ฉันไม่ไปได้ไหม” เพราะเธอคิดว่าถ้าภาสินีไปสิงหาก็ต้องไปด้วยเพราะเขาเป็นเจ้าของโปรเจกต์ร่วมกัน
“ไม่ได้ ยังไงแกก็ต้องไป”
“แต่ฉันไม่อยากไปนะพี่”
“ทนหน่อยนะน้องรัก อย่างน้อยก็ไปให้เขาเห็นหน้าสักหน่อยก็ขอกลับก็ได้”
“เฮ้อออ!!”
“เป็นอะไรของแกทำไมต้องถอนหายใจพรืดยาวขนาดนั้นด้วย ปกติถ้าบอกว่าไปงานเลี้ยงแกจะชอบไม
