หวานใจนายรองประธานหน้านิ่ง เล่ม 2

เธอเดินมาหยุดอยู่ที่กลางสนามบินพร้อมกับมองผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมา ทุกอย่างยังเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลยแม้แต่น้อยทั้งที่เธอจากไปจากที่นี่หลายปี “ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลย ทุกอย่างยังเหมือนเดิม” พร้อมกับนึกไปถึงอดีตแฟนหนุ่มว่าป่านนี้เขาจะเป็นยังไงบ้างเพราะเธอไม่ได้เจอเขานานแล้ว แถมไม่ได้ข่าวคราวอะไรแม้แต่น้อย หลังจากที่เธอเรียนจบได้ครึ่งปีเธอก็ตัดสินใจกลับมายังบ้านเกิดของเธอที่ประเทศไทย โดยผู้เป็นแม่ก็ไม่ได้ห้ามปรามอะไรเพราะท่านบอกว่าเธอโตแล้วสามารถตัดสินใจเองได้เลย โดยหลังจากที่ผู้เป็นพ่อเลี้ยงของเธออย่างคุณลุงโทมัสท่านเกษียณ ท่านก็เดินทางกลับไปยังบ้านเกิดของตัวเองที่ประเทศอังกฤษ ซึ่งแม่ของเธอก็กลับไปกับท่าน โดยเธออยู่ที่ญี่ปุ่นต่อคนเดียวเพียงลำพัง ครั้งแรกแม่ของเธอจะอยู่เป็นเพื่อนแต่เธอปฏิเสธไป เพราะถ้าให้พูดตามความเป็นจริงเธอก็ไม่ได้อยู่คนเดียวหรอก เพราะมีผู้จัดการส่วนตัวอย่างยูกิ ที่เป็นรุ่นพี่ที่เรียนที่มหาวิทยาลัยเดียวกันคอยดูแลเธออยู่ พี่เขาเป็นลูกครึ่งไทยญี่ปุ่นเกิดที่ไทยแต่ไปโตที่ญี่ปุ่น เพราะตลอดเวลาที่เธอเรียนมหาลัยนั้นเธอก็เริ่มเข้าวงการถ่ายแบบทันที เพราะด้วยมันเป็นสายงานที่เธอชอบแถมแม่กับพ่อเลี้ยงของเธอยังสนับสนุนอีกด้วย และเธอก็เห็นว่าเส้นทางนี้มันสามารถทำเงินให้เธอได้ เธอจึงชอบเอามาก ๆ โดยในตอนเรียนอยู่นั้นถ้ามีเวลาว่างยูกิหรือผู้จัดการของเธอก็จะหางานมาให้เธอตลอด เนื่องด้วยเธอเป็นคนที่ชอบแต่งตัว สะสมกระเป๋าแบรนด์เนมเธอจึงต้องทำงานหนักเพื่อไปซื้อสิ่งที่ตัวเองต้องการ “นิวเยียร์” “…..” “ยัยนิวเยียร์” “จะตะโกนทำไมเนี่ยพี่ ฉันตกใจหมดเลย” “แกเหม่ออะไรเนี่ยฉันเรียกตั้งนาน” “ไม่มีอะไรหรอก แล้วเรียกทำไม” “รีบเดินแกไม่เห็นหรือไงคนเขามองแกอยู่เนี่ย” พอผู้จัดการเธอพูดแบบนั้นเธอก็รีบหันไปมองพบว่าผู้คนมากมายกำลังยืนมองเธออยู่ เนื่องด้วยตรงที่เธอยืนอยู่นั้น เธอเห็นแบบนั้นก็รีบเดินนำผู้จัดการของตัวเองออกมา “จะไปไหน รถที่จะมารับเราอยู่ฝั่งนู้น” พอได้ยินแบบนั้นเธอก็รีบเดินกลับมาอีกฝั่งโดยที่ผู้จัดการของเธอเป็นคนเดินนำบ้าง ซึ่งพอเห็นรถที่มารับแล้วเธอก็รีบเข้ามานั่งในรถพร้อมกับปรับเบาะเอนนอน แล้วมองวิวเมืองใหญ่ในยามค่ำคืน “ที่นี่ไม่เปลี่ยนเลย ทุกอย่างยังเหมือนเดิม” “แกบ่นอะไรของแก” “ไม่มีอะไรหรอก” “แล้วนี่แกจะไปคอนโดตัวเองเลยไหม หรือจะไปอยู่กับฉัน” “ก็ต้องไปอยู่คอนโดตัวเองสิ ฉันจะไปอยู่กับพี่ทำไมล่ะ” คอนโดที่เธอพูดถึงก็คือคอนโดที่เธอซื้อเอาไว้นานแล้ว เพราะหลังจากที่เธอตัดสินใจว่าจะกลับไทยก็จัดเตรียมที่อยู่ของตัวเองเสร็จสรรพ ซึ่งคอนโดนี้คนของคุณลุงโทมัสเป็นคนจัดการให้ แต่เธอเป็นคนจ่ายเองทุกบาททุกสตางค์ “โอเค ฉันจะได้บอกคนขับรถเขาถูกไง” พอผู้จัดการของเธอพูดแบบนั้นเธอก็ไม่ได้สนใจอะไรหันกลับไปมองวิวยามค่ำคืนต่อ พร้อมกับค่อย ๆ หลับตานอนเพราะตอนนี้เธอรู้สึกง่วงเอามาก ๆ ขณะที่เขากำลังนั่งทำงานอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงเคาะประตูหน้าห้องจึงเอ่ยอนุญาตออกไป ประตูจึงค่อย ๆ ถูกดันเข้ามาพบว่าเป็นเลขาของเขาที่กำลังยืนถือเอกสารอยู่ “พอดียังเหลือเอกสารอนุมัติเงินเดือนอีกหนึ่งฉบับที่ผมยังไม่ได้เอาให้ท่านรองเซ็นครับ” “งั้นก็เอามา” พอเขาพูดแบบนั้นเลขาของเขาก็เดินมาพร้อมกับยื่นเอกสารให้เขา ซึ่งเขาก็รับมาอ่านอย่างละเอียดพออ่านเสร็จแล้วก็เซ็นอนุมัติไปพร้อมกับยื่นกลับไปให้เลขา “ท่านรองยังไม่กลับเหรอครับ นี่มันจะสามทุ่มแล้วนะ” “ผมอยากอ่านงานต่ออีกนิดหน่อย แล้วทำไมคุณยังไม่กลับ” “ผมรอท่านรองกลับก่อนครับ” “ไม่ต้องรอผม คุณกลับไปก่อนเถอะ” “ครับ” พอเขาพูดแบบนั้นเลขาของเขาก็เดินออกไป เขาจึงหยิบแท็บเล็ตที่วางอยู่ขึ้นมาเปิดอ่านงาน ครืดดด ครืดดด แต่ในตอนนั้นเองโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานของเขาก็ดังสั่นขึ้น เขาจึงละความสนใจจากแท็บเล็ตแล้วยื่นมือไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูว่าใครโทรมา แต่พอเห็นรายชื่อบนหน้าจอเขารีบกดรับสายทันที “มีอะไร” (คุณยาหยีกลับถึงไทยอย่างปลอดภัยแล้วครับ) พอได้ยินปลายสายพูดออกมาแบบนั้น เขาก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข “ตอนนี้เธอเดินทางถึงที่พักหรือยัง” (เรียบร้อยแล้วครับ) “ส่งที่อยู่ของเธอมาให้กู” (ได้ครับ) “ทำงานดีมาก เดี๋ยวเงินที่เหลือฉันจะให้คนจัดการโอนไปให้” (ครับ) “ถึงเธอกลับมาไทยแล้วมึงก็ต้องตามเธอไปเรื่อย ๆ แล้วโทรมารายงานกูตลอด เข้าใจไหม” (ได้ครับคุณสิงหา) “งั้นแค่นี้ อย่าให้เธอจับได้ล่ะ” (ได้ครับ) พอปลายสายตัดสายไปเขาก็วางโทรศัพท์ลง แล้วขยับไปพิงเก้าอี้ทำงานของตัวเองพร้อมกับวางมือก่ายหน้าผากพร้อมกับนึกถึงหน้าของแฟนสาวของตัวเอง “คิดถึงจัง” ตริ่ง...(เสียงข้อความแชต) พอได้ยินเสียงข้อความเขาก็ขยับนั่งตรงพร้อมกับยื่นมือไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูพบว่าเป็นข้อความของนักสืบที่ส่งที่อยู่ของแฟนสาวของเขามาให้ พอรับรู้ที่อยู่ของแฟนสาวเขาก็รีบลุกขึ้นพร้อมกับเดินออกจากห้องทำงานโดยเร็ว โดยไม่ลืมที่จะหยิบกุญแจรถที่วางอยู่ติดมือมาด้วย