พอฟ้ามืด องครักษ์ที่เว่ยอ๋องให้ไปสืบเรื่องที่อยู่ของเยว่ชิงก็กลับมาบอกเขา ว่าเหอหมิ่นกลับมาที่จวนของเขาแล้ว ทั้งสองจึงอาศัยความมืดไปที่จวนริมทะเลของเยว่ชิงทันที
เว่ยอ๋องกระโดดเข้าไปในห้องของนางตามตำแหน่งที่องครักษ์แจ้งไว้ ก็พบแต่ความว่างเปล่าที่อยู่ในห้อง ด้านในไม่มีเยว่ชิงอยู่
ทางด้านเสิ่นเจิ้งซีก็ไม่ต่างกัน ภายในห้องก็ไร้เงาของซูหนี่ เขาเดินมาหาเว่ยอ๋องที่ห้องของเยว่ชิง เพราะคิดว่าซูหนี่นางอยู่ที่ห้องนั้นด้วย
“เหอะ/เหอะ” ทั้งสองร้องออกมาพร้อมกัน เพราะเว่ยอ๋องก็อยู่เพียงลำพัง
“องครักษ์ของท่านไม่ผิดพลาดแน่รึ” เสิ่นเจิ้งซีจะเดินเข้าไปนั่งลงบนเตียงแต่ถูกเว่ยอ๋องยกเท้าขึ้นยันไว้เสียก่อน เขาจึงต้องเดินกลับไปนั่งที่เก้าอี้ข้างหน้าต่างแทน
ทั้งสองได้แต่มองหน้าเจ้า เจ้ามองหน้าข้า ไม่รู้จะทำอันใด เว่ยอ๋องล้มตัวลงนอนที่แต่งของเยว่ชิงอย่างสบายใจ ผิดกับเสิ่นเจิ้งซีที่ต้องกอดอกนิ่งอยู่ที่เก้าอี้แท
