นางจึงได้เอ่ยเล่าเรื่องที่นางช่วยชีวิตเว่ยอ๋องและเสิ่นเจิ้งซีไว้ที่สู่เป่ย ทั้งยังบอกว่านางก็สามารถรักษาคนได้ พร้อมทั้งนำของที่อยู่ในมิติ ออกมาอวดเยว่ชิงราวกับเด็กน้อยที่อวดของเล่น
“แม่นางไป๋ เจ้าอย่าได้นำสิ่งของพวกนี้ออกมาอีกเด็ดขาด” เยว่ชิงรีบเดินไปที่ประตู เพราะกลัวว่าจะมีคนมาแอบดูพวกนางคุยกัน
นางออกไปแจ้งสาวใช้ให้บอกชาวบ้านว่าให้มาในวันพรุ่งนี้ เพราะวันนี้มีหมอเข้ามาเพิ่มนางต้องทดสอบหมอเสียก่อน
ชาวบ้านเมื่อได้ยินก็ล้วนแต่ยินดี ที่จะได้ไม่ต้องรอตรวจนานอีกแล้ว จึงได้ยอมกลับไปในที่สุด
“เพราะอันใด” ซูหนี่มองมาที่เยว่ชิงอย่างแปลกใจ
ทั้งชีวิตนางจมอยู่กับหนังสือเรียน หนังสือการแพทย์เท่านั้น นิยายทะลุมิตินางก็ไม่เคยได้หามาอ่านสักครั้ง นอกจากฟังเล็กน้อยจากเพื่อนและพยายามที่ร่วมงานกัน
“กลับไปที่จวนกับข้าแล้วข้าจะบอกเจ้าทั้งหมด” เยว่ชิงพาซูหนี่กลับไปที่เรือนของนางด้วยกัน
ตลอดทางซูหนี่เอ่ยถ
