คนขับรถม้ารีบกลับไปนั่งประจำที่ของตน และเร่งบังคับม้าให้ออกวิ่งไปทันที แม้เรื่องที่เกิดขึ้นเขาจะนำไปเล่าให้ผู้อื่นได้ฟังก็ไม่มีผู้ใดเชื่อเขาอยู่ดี
จะมีได้อย่างไรผู้ที่สามารถทำให้ของหายไปต่อหน้าต่อตาได้ คงเป็นเพียงเรื่องที่แต่งเติมออกมาเท่านั้น
เสิ่นเจิ้งซีรู้จากองครักษ์ว่าซูหนี่นางออกไปเที่ยวเล่นด้านนอก เขาคิดเพียงแค่ว่านางคงอารมณ์เสียไม่น้อยที่ถูกเขาต่อว่าเช่นนั้น จึงปล่อยให้นางเที่ยวเล่นได้เต็มที่ แต่เมื่อพลบค่ำแล้วนางก็ยังไม่กลับมา
“อาซี แม่นางไป๋นางหายไปนานเกินไปแล้วหรือไม่” เว่ยอ๋องและเสิ่นเจิ้งซีเคยเห็นนางใช้วรยุทธ์ท่าทางแปลกๆ มาแล้ว จึงไม่คิดว่าจะมีผู้ใดรังแกนางได้
“ข้าส่งคนออกไปดูแล้ว” เขาก็กังวลเรื่องนี้อยู่ไม่น้อย
แม้ทั้งสองจะทานมื้อเย็นเรียบร้อยแล้ว แต่นางก็ยังไม่กลับมาที่ตำหนัก เสิ่นเจิ้งซีจึงเดินไปที่ห้องพักของนาง เพราะเขาเริ่มจะสังหรณ์ใจไม่ดีแล้ว
ด้านในห้องพักมิมีข้าวขอ
