เยว่ชิงเม้มปากแน่น นางไม่เชื่อเขาจริงๆ แต่ไม่กล้าจะเอ่ยออกมา
“ชิงชิง” เขาเอ่ยเรียกนางเสียงแผ่วเบา ก่อนจะลุกจากที่นอน แล้วกระโดดออกจากห้องของนางไป
เยว่ชิงนอนขดตัวอยู่บนที่นอน นางไม่รู้ว่าจะตอบเขาเช่นไรดี ถึงนางจะรู้สึกดีกับเขาไม่น้อย แต่นางในตอนนี้ยังมิอาจเปิดใจได้ เพราะยังหวาดกลัวในสิ่งที่กงหลี่เฉียงได้กระทำไว้
รุ่งเช้า เมื่อเยว่ชิงตื่นขึ้น ขอบตาของนางดำคล้ำ เพราะอดนอน อาอิงที่เดินเข้ามาเตรียมน้ำล้างหน้าให้คุณหนูของนาง ถึงกับต้องอุทานออกมา
“คุณหนู ท่านนอนไม่หลับหรือเจ้าคะ” นางไม่อยากเชื่อว่าคุณหนูของนางจะนอนไม่หลับ เพราะเมื่อวานมีคนไข้จนโรงหมอปิด ทั้งยังเหนื่อยล้ากันอย่างมาก
“ไม่ ไม่มีอันใด เร่งมือเข้าเถิด ประเดี๋ยวจะไปเปิดโรงหมอสาย” นางโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ
เมื่อรับมื้อเช้าเรียบร้อย เยว่ชิงก็พาอาอิงออกไปที่โรงหมอ ด้านหน้าโรงหมอมีชาวบ้านมายืนรอกันอยู่หลายคนแล้ว นางจึงไม่มีเวลาสนใจเรื่อ
