ไทเฮาที่ได้กลิ่นสุราที่ตัวของบุตรชายคนเล็กนางก็ย่นจมูกทันที
“อาจ้านเจ้าอาบสุราหรือว่าดื่มกันแน่” นางดันตัวบุตรชายออกอย่างนึกรังเกียจ
“เสด็จพี่ ชวนลูกดื่มสุราเป็นเพื่อน ลูกจึงได้มาพบเสด็จช้ากว่าที่ควรพ่ะย่ะค่ะ”
“เพ้ย อาจ้านเจ้าใส่ร้ายเจิ้นแล้ว” ฮ่องเต้ที่เดินตามมาติดๆ ก็ได้ยินที่น้องชายพูดจนต้องเอ่ยตำหนิเขาออกมา
“เอาเถิดๆ แล้วพากันมาที่นี่มีเรื่องอันใด”
“คุณหนูหลิวเล่าเสด็จแม่” ฮ่องเต้มองหาเยว่ชิงก็ไม่เห็นว่านางจะอยู่ภายในตำหนัก
“หึ เจ้าจะรับนางเข้าวังหลังอย่างนั้นรึ” ไทเฮาเอ่ยถามบุตรชายคนโตอย่างสงสัย
แต่เว่ยอ๋องหันไปมองพี่ชายอย่างไม่สบอารมณ์แล้ว “เสด็จแม่เข้าใจลูกผิดเสียแล้ว ลูกจะรับนางเข้าวังหลังได้อย่างไร แต่หากจะรับนางเข้าตำหนักอ๋องก็ว่าไปอย่าง” ฮ่องเต้มองน้องชายอย่างมีความหมาย
“จริงรึ อาจ้าน” ไทเฮาหันมาถามบุตรชายคนเล็กอย่างสนใจ
“เรื่องนี้ต้องให้เสด็จแม่ช่วยลูกแล้วพ่ะย่ะค่ะ” เว
