ดวงตาของเยว่ชิงแดงก่ำ นางกำลังกลั้นไม่ให้มันไหลออกมาอยากยากลำบาก
“ชิงเออร์ เป็นอันใดหรือไม่” เหอหมิ่นเอ่ยเรียกนางเมื่อเห็นท่าทางที่แปลกไปของนาง
“มิเป็นอันใดเจ้าค่ะ ฝุ่นมากนัก ข้าขอตัวเข้าไปในโรงหมอก่อนเจ้าค่ะ” เยว่ชิงหันหลังหมุนตัวเข้าไปในโรงหมอทันที
เหอหมิ่นมองไปทางเว่ยอ๋องอย่างแปลกใจ ยามนี้เว่ยอ๋องก็มองมาทางเขาอยู่เช่นกัน แต่เพราะระยะห่างที่ค่อนข้างมาก เขาจึงไม่รู้ความหมายจากสายตาที่เว่ยอ๋องมอง
เหอหมิ่นจึงได้ตามเยว่ชิงกลับเข้าไปในโรงหมอ เพื่อดูว่านางเป็นอันใดหรือไม่
“ชิงเออร์ เจ้ามิเป็นอันใดจริงรึ” เขาอดที่จะเป็นห่วงนางไม่ได้
“ข้าจะเป็นอันใดได้เล่า พี่หมิ่นท่านว่าท่านจะออกเดินทางเมื่อใดนะเจ้าคะ” นางหันมายิ้มให้เขา เพื่อให้เขาวางใจ
“อีกสองวัน” เหอหมิ่นถึงจะแปลกใจ แต่ก็ตอบคำถามนาง
“ท่านเดินทางพรุ่งนี้เลยได้หรือไม่ ข้าอยากจะไปเที่ยวชมทะเลเจียงซานด้วยตนตนเองสักครั้ง” นางอมยิ้มบอกเขา
