“ให้ลุงกินข้าวก่อนครับพี่ไม้ ลูกกินของตัวเองให้หมดค่อยป้อนลุง”
“ลุงกริชกินช้า แม่จ๋าป้อนลุงกริชจิ”
แกหันมาบอกแม่ให้ป้อนข้าวลุงกริชแทน มัสลินแก้มร้อนผ่าวไม่คิดว่าลูกจะย้อนศรแบบนี้ กริชยิ้มตาพราวแกล้งอ้าปากรอ พี่ไม้ก็เร่งให้แม่แกป้อนข้าวให้ลุง
“เร็วจิแม่จ๋า ลุงกริชอ้าปากรอแล้ว”
“ลุงกริชโตแล้ว กินข้าวเองได้ แม่ไม่ต้องป้อนหรอก”
มัสลินไม่ยอมทำตาม กริชเลยแกล้งออดอ้อนลูกชายแทน
“พี่ไม้มาป้อนลุงหน่อย เอากุ้งตัวใหญ่ๆ นะ ปูด้วย”
“ได้เลยคับ อ้าปากกว้างๆ จิ”
เด็กชายสนุกกับการตักอาหารป้อนคนตัวโต กริชแกล้งทำท่าอร่อยบ้าง แกล้งทำหน้าตลกแหย่แกบ้าง พี่ไม้หัวเราะเสียงดังชอบอกชอบใจ ไม่สนใจแม่ของแกที่นั่งหน้างออยู่ เพราะลูกชายหันไปติดลุงจนลืมแม่
เสร็จจากมื้ออาหาร กริชให้นางแป้นเอาเสื่อไปปูที่ระเบียง แล้วชวนพี่ไม้นอนดูดาว เด็กชายหนอนหนุนแขนผู้เป็นพ่อ มองดูเขาชี้ให้ดูดาวบนฟ้า มัสลินจำต้องนั่งลงข้าง
