เวลาผ่านไปนานจากนาทีเป็นชั่วโมง และเวลาก็ดึกมากแล้ว กอหญ้าเดินออกมาจากวอล์คอินสวมใส่ชุดนอนใบหน้าของเธอแดงก่ำ จมูก ดวงตา บ่งบอกถึงการร้องไห้มา คริสต์เห็นใบหน้านั้นได้อย่างชัดเจนถึงแม้กอหญ้าจะบ่ายเบี่ยงหลบหน้าไม่อยากให้เขามองก็ตามที... ‘เงียบ’... คือสิ่งที่ทั้งสองปฎิบัติต่อกันในขณะนี้...
“พ่อจ๋า...คน...ใจ...ร้าย” คริสต์ค่อยๆขยับลืมตาตื่น เมื่อเวลานี้ดึกสงัด ดาวตาเข้มเปิดกว้างขึ้น คนข้างกายนอนกระสับกระส่าย “คน...ใจ...ร้าย”
“หญ้า!…” คริสต์พยายามปลุกกอหญ้า เมื่อเขาเอื้อมไปจับตัวเธอ ‘ร้อน’ ตัวเธอร้อนและชื้นไปด้วยเหงื่อ คริสต์ลงจากเตียงและเดินเข้าไปห้องน้ำอย่างรวดเร็ว และออกมาพร้อมกับผ้าขนหนูในอ่างน้ำอุ่น....เวลาผ่านไปกว่ายี่สิบนาที กอหญ้าดูไม่ดีขึ้นเลย
“หมอพีระ...ขอบคุณพระเจ้า แกอยู่โรงพยาบาลมั้ย” คริสต์กรอกเสียงใส่โทรศัพท์เมื่อปลายสายรับ...
“เกิดอะไรขึ้น?” คริสต์บอกอาการกอหญ้าให้หมอพีระฟัง
