“พี่คริสต์มีอะไรที่ต้องไปทำก็ไปเถอะค่ะ...หญ้าอยู่คนเดียวได้” กอหญ้าบอกกับคริสต์หลังจากที่หมอเวรเข้ามาตรวจเรียบร้อยแล้ว และไข้เธอก็ลดลงแล้ว
“แต่พี่อยู่โดยไม่มีหญ้าไม่ได้” คริสต์พูดและนั่งบนเก้าอี้ข้างเตียง
“แหวะ!!…” กอหญ้าตอบกลับประโยคของคริสต์
“พี่ขอโทษ...”
“เรื่องอะไรเหรอคะ?...เพราะเท่าที่หญ้าจำได้ มันเยอะเรื่องมาก”
“งั้นขอโทษเรื่องเมื่อคืนที่พี่กลายเป็นพวดซาดิสม์ เพียงช่วงข้ามคืน” กอหญ้าหันไปมองคริสต์และต้องกลั้นขำเสียงหัวเราะของตัวเองไว้
“ใครว่าพี่คริสต์เป็นแบบนั้นล่ะคะ?” คริสต์ยิ้มออกมาอย่างสบายใจขึ้น เพราะตัวเขาเองกังวลว่ากอหญ้าจะกลัวเขาและคิดว่าเขาเป็นแบบนั้นไปแล้ว
คริสต์ไม่ตอบแต่ลุกยืน เปิดเสื้อผ้าบางจุดของกอหญ้าเผยผิวของเธอให้เธอได้เห็น และกอหญ้าก็เบิกตากว้างขึ้นอย่างตกใจ เพราะเมื่อคืนนี้เธอไม่เห็นรอยแบบนี้บนตัวเธอเลย จะมีบ้างก็แค่แดงๆ แต่ตอนนี้มันเขียวช้ำเยอะมาก
“นี
