ตราบาปมลทิน

บทที่ 4 ยังร้ายให้เธอเกลียด05

“จะทำอะไรกั้ง ปล่อยนะ” กีรกานร้องถามเสียงสั่นและมันก็ปรากฏความกลัวขึ้นในดวงตา เพราะสีหน้าและท่าทางของภามมันทำให้ดวงตาคู่เล็กไหวระริก เขามองหล่อนราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ เท่านั้นไม่พอยังมาคว้าข้อมือของเธอไว้

“ก็ให้เธอทำหน้าที่เมียที่เธอเคยอยากจะได้ไง อยากได้มันไม่ใช่หรือ” พูดจบ ภามก็จัดการอุ้มร่างบางขึ้น แม้ว่ากีรกานจะต่อต้านเท่าไรแต่ก็ไม่เป็นผล ไม่นานร่างนี้ก็ถูกโยนไปที่เตียงนุ่มและร่างสูงก็ตามมากักขังอิสรภาพทันที

“อย่ามาทำแบบนี้กับกั้งนะ ถ้าอยากทำ ทำไมไม่ไปทำกับคนของคุณ”

มือทั้งสองยังคงใช้ต่อต้าน กีรกานทั้งทุบทั้งตี เพราะจะไม่ยอมให้เขาแก้แค้นกันด้วยวิธีนี้อีก เพียงครั้งเดียวมันก็เจ็บปวดเกินกว่าจะทนไหวแล้ว

น้ำตารื้นขึ้นมาคลอเบ้า เขาจะยัดเยียดความเจ็บปวดให้เธอไปถึงเมื่อไหรกัน ทำไมถึงไม่ยอมปล่อยเธอไป ทั้งที่เขาไม่ใช่หรือที่เรียกร้องหาอิสรภาพ

“ทำไมฉันต้องไปทำกับคนอื่น ในเมื่อของฟรีอยู่ตรงหน้า”

ภามตอบกลับและปั้นเสียงให้ดูร้าย ซึ่งในความเป็นจริงแล้ว ชายหนุ่มรู้ดีว่าไม่มีทางให้ใครเข้ามาทำหน้าที่นี้แทนกีรกานได้ ซึ่งถ้อยคำเหล่านี้มันบาดหัวใจคนฟัง เพราะเขาเปรียบเธอไม่ต่างจากดอกไม้ริมทาง

“ปล่อยกั้งนะคุณภาม กั้งบอกให้ปล่อย”

คราวนี้กีรกานออกแรงมากกว่าเดิม แต่มันก็ยังไม่เป็นผลเช่นเดิม และแม้อยากจะขอความช่วยเหลือจากขวัญเกล้า หล่อนก็รู้ว่าห้องนอนมันเก็บเสียง ต่อให้ร้องแทบตายก็คงไม่มีใครได้ยิน

“อย่ามายุ่งกับกั้งนะคนเลว”

แต่ทว่าเพียงอึดใจต่อมาเสียงเล็กก็ค่อย ๆ ถูกกลืนหายไป เพราะภามเริ่มทำสิ่งที่ตั้งใจไว้ เขาปิดกลีบปากนุ่มด้วยริมฝีปากหยักและสอดลิ้นร้อนเข้าไปในโพรงปากนุ่มควานหาความหวานไม่ต่างจากหมีหาน้ำผึ้ง

นานเพียงใดที่เขาไม่ได้ลิ้มรสมันทั้งที่ใจเฝ้าอยากจะทำมาตลอด แต่กลับทำไม่ได้เพราะเหตุผลบางอย่างที่มันสำคัญกว่า

คนถูกรุกเร้าเบี่ยงหน้าหนีจนผมดำยาวสลวยแผ่สยาย นอกจากริมฝีปากจะทำหน้าที่แล้ว มือหนายังเริ่มปฏิบัติการ ชุดนอนของกีรกานกำลังหลุดลุ่ย และบราเซียร์สีหวานก็ถูกปลดตะขอออกก่อนที่ภามจะโยนมันทิ้งไป

ภามนำประสบการณ์ที่เหนือชั้นกว่าหลอกล่อกีรกาน จนในไม่นานคนที่ต่อต้านเริ่มสงบลง หัวสมองขาวโพลนและกระแสความรู้สึกบางอย่างก็พุ่งเข้ามาแทนความช้ำใจและน้อยใจ

ภามกระตุกยิ้มยามรับรู้ว่าคนใต้ร่างเริ่มโอนอ่อนไปกับตนแล้ว ก่อนที่ชายหนุ่มจะก้มลงมาที่ใบหน้านวลสวยและพรมจูบไปทั่ว มือทั้งสองข้างสอดเข้าไปในเสื้อและกอบกุมอกตูมทั้งสองข้างเอาไว้แล้วเคล้าคลึงมัน เรียกกระแสความวาบหวามให้เกิดขึ้น

ทุกจังหวะบรรเลงไปด้วยความนุ่มนวล แต่เพียงคนทั้งสองเริ่มหลอมรวม กีรกานก็ต้องเบ้หน้าเพราะความเจ็บ มันห่างเหินมานานกับความสัมพันธ์ฉันสามีภรรยา มือน้อยที่วางอยู่ที่ไหล่แกร่งไม่สามารถอยู่นิ่งได้อีก หล่อนออกแรงทุบตี มันเจ็บจนเธอน้ำตาไหล

“เดี๋ยวมันจะดีขึ้น”

เขาปลอบน้ำเสียงแหบพร่าและเร่งทำให้กีรกานคุ้นชินกับตน ทั้งริมฝีปากและมือต่างทำหน้าที่นำความสุขสมมาให้ ภามมอบทั้งความหนักหน่วงและอ่อนหวาน บางจังหวะก็รุกเร้าจนคนใต้ร่างแทบขาดใจ ความต้องการของคนทั้งสองได้ก่อตัวขึ้นและยังไม่มีท่าว่ามันจะหมดลง

ภามเป็นผู้นำที่ดีและมีชั้นเชิงจนคนตัวเล็กคล้อยตามอย่างว่าง่าย สะโพกของชายหนุ่มสอบขยับขับเคลื่อนอย่างเป็นจังหวะและพัดพากระแสสวาทมามอบให้แก่กีรกาน เสียงครางทุ้มของภามมีให้ได้ยินเป็นระยะ ๆ เพราะเขาเองก็ทรมานกับความต้องการที่มากขึ้นทุกขณะ

กีรกานเม้มปากแน่นกับความวาบหวามเหมือนล่องลอยไปในอากาศ เนื้อตัวเบาและคล้ายกำลังจะไปไขว่คว้าดวงดาวเพื่อพบกับความสุข แล้วนาทีต่อมาภามก็เร่งจังหวะเพราะเข้าใกล้กับจุดหมายปลายทางคือความสุกสว่างที่อยู่ตรงหน้า ต่อจากนี้ไม่นานเขาและเธอก็ได้พบกับมัน ร่างทั้งสองเกร็งกระตุก

ทั้งภามและหญิงสาวต่างหอบเหนื่อยและเหงื่อไหลก็ท่วมตัว คนทั้งคู่ต่างกำลังปรับลมหายใจให้เป็นปกติ

แก้มนวลแดงระเรื่อขึ้น หนึ่งมาจากความอายกับเรื่องที่เกิดขึ้นและอีกหนึ่งคือความรู้สึกที่มาจากความโกรธที่เพียงถูกเขาแตะเนื้อตัวหล่อนก็อ่อนปวกเปียกและยอมให้เขากลับเข้ามาในความสัมพันธ์อีกครั้ง ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าเขาไม่เคยเห็นค่าในสิ่งที่ได้ไป