ตราบาปมลทิน

บทที่ 2 หัวใจที่ทรมาน(04)

คนที่เขาคุยด้วยก็คือชาติชาย คนงานที่เข้ามาขอทำงานที่ไร่ได้ประมาณสองปีกว่า และทุกคนที่จะเข้ามาทำงานที่ไร่แห่งนี้ก็จะต้องได้รับความเห็นชอบจากภามเสมอ ซึ่งชาติชายก็เป็นคนงานที่มีความรับผิดชอบแถมยังชอบทำกับข้าวมาแบ่งเธอทานเสมอ

“มีอะไรหรือเปล่าคะ กั้งเห็นคุณคุยกับพี่ชาติชาย”

เมื่อภามเข้ามาเธอก็ร้องถามเพราะเห็นว่าเขาคุยอยู่นาน ที่สำคัญทำไมทุกครั้งที่เขามาที่นี่หล่อนมักจะเห็นเขาคุยกับชาติชายเสมอ โดยหล่อนกลัวว่าเขาจะดุคนของเธอ แถมภามยังชอบทำสีหน้าเข้ม และมันก็น่ากลัวจนบางครั้งหล่อนยังขนลุก

แต่คำตอบก็คือความเงียบเฉย เขาเห็นว่าคำพูดของเธอเป็นเพียงลมเพียงอากาศหรืออย่างไรถึงทำแบบนี้ ก่อนจะเห็นว่าเขาเดินไปหยิบแฟ้มเอกสารมาสองแฟ้มและหย่อนก้นนั่งที่โซฟาตัวเดียวกับลูกสาว ด้านลักษณ์นาราก็รีบคลานไปนั่งตักของบิดา

“ส่งลูกมาให้กั้งเถอะค่ะ คุณจะได้ดูบัญชีได้ เดี๋ยวจะเมื่อยเอา”

“ไม่ได้ขอความช่วยเหลือ แล้วฉันก็อยากจะดูงานเงียบ ๆ” ดูสิ ความหวังดีของเธอกลายเป็นความจุ้นจ้านไปเสียแล้ว กีรกานจำต้องถอยห่างออกมาและเลือกที่จะไปดูงานในไร่ ไอ้ที่ว่าดูงานเงียบ ๆ มันก็คือการไล่เธอให้ออกไปจากห้องนั่นเอง

หญิงสาวออกจากออฟฟิศเพื่อไปดูคนงาน ที่นี่มีพื้นที่ประมาณแปดไร่และปลูกดอกกุหลาบโดยเฉพาะ แต่มีหลายสายพันธุ์ คนงานมีประมาณสิบคน ซึ่งในตอนนี้คนงานกำลังตัดแต่งกิ่งของต้นกุหลาบอยู่ ตัวเธอเองก็ทำเป็นทุกขั้นตอน ตั้งแต่ปลูกลงดิน จนถึงขั้นตอนการตัด

ด้านภามก็กำลังไล่ดูบัญชีของไร่และหาจุดที่จะสามารถลดทอนค่าใช้จ่ายลงได้ หนูน้อยลักษณ์นารานั่งอยู่บนตักของบิดาได้สักพักก็เริ่มง่วงนอน หนูน้อยหาว ตาก็ปรือ

ส่วนด้านนอกอยู่ ๆ ฟ้าที่สดใสสว่างกลับดำเหมือนฝนจะตั้งเค้า ซึ่งอีกเพียงไม่กี่นาทีต่อมาฝนเม็ดใหญ่ก็โปรยปรายลงมา ทำให้คนงานต่างรีบวิ่งหาที่หลบฝนกันยกใหญ่ บางคนก็วิ่งกลับบ้านพักของตน และบางคนก็ใช้ชายคาของออฟฟิศในการหลบฝน

กีรกานเองก็เปียกปอนเพราะอยู่ไกลจากออฟฟิศ หญิงสาวรีบวิ่งแต่ก็ยังเปียกไปทั้งตัว ก่อนผลักประตูเข้าไปและหวังจะใช้ผ้าขนหนูซับตัวให้แห้ง แต่ก็มาฉุกคิดได้ว่าเมื่อสองวันก่อน หล่อนนำมันกลับไปซักที่บ้านและยังไม่ได้นำกลับมาด้วย

ก่อนจะมองหาลักษณ์นาราที่นอนอยู่แนบอกบิดา โดยภามนอนเหยียดยาวอยู่บนโซฟา

กีรกานเดินย่องเข้าไปอย่างแผ่วเบาและอยากจะมองภาพนี้ให้ชัด ๆ แก่สายตา เวลาเขาหลับมันดูไม่มีพิษมีภัยเลย ไม่เหมือนยามตื่นที่เอาแต่ทำหน้าดุและเย็นชาทำให้หัวใจหล่อนอ่อนแอ

กีรกานย่อตัวลงแล้วแอบมองสามีใกล้ ๆ นานแล้วสินะที่ไม่ได้มองใบหน้าเขาใกล้ขนาดนี้ ผู้ชายที่เคยเอ็นดูเธอและชอบพูดจาหวานนุ่มนวลในเวลานี้กลับเปลี่ยนไปทุกอย่าง

มือบางยื่นออกไปหวังจะจับใบหน้าคร้ามคม และเหลือเพียงไม่กี่เซนติเมตรเธอก็จะได้จับใบหน้าของเขาแล้ว แต่มือของหญิงสาวก็ถูกภามปัดทิ้งเสียก่อน

“จะทำอะไร” เขาถามเสียงเข้ม ด้านคนถูกถามก็อ้ำอึ้งตอบไม่ถูก

“กั้ง....”

ภามขมวดคิ้วและเปิดผ้าม่านซึ่งอยู่ตรงจุดที่เขานอนอยู่ดู ทำให้คลายสงสัยไปได้ว่าทำไมกีรกานถึงตัวเปียกโชก เพราะฝนตกนี่เอง

ด้านลักษณ์นาราก็ขยับตัวเพราะถูกรบกวน ภามเอนตัวขึ้นและประคองลูกสาวไว้ก่อนจะวางลูกลงที่โซฟาและจัดให้อยู่ในท่าที่สบายขึ้น แล้วเขาก็หันหน้ากลับมาหากีรกาน ฟากหญิงสาวก็กลืนน้ำลายก้อนเหนียวแทบไม่ลงคอ พร้อมเดินถอยเท้าหนีเมื่อเห็นว่าเขากำลังเดินรุกเข้ามาหา

“กั้งแค่…จะ…”

คนถูกรุกพยายามหาข้อมาอ้างแต่ก็คิดไม่ออก หล่อนสมควรตอบไปว่าอย่างไร ในเมื่อเขาก็เห็นอยู่ตำตาว่าหล่อนกำลังจะยื่นมือไปจับหน้าของเขา จนสุดท้ายหญิงสาวก็เอื้อนเอ่ยบางประโยคออกมา

“กั้งขอโทษ” กีรกานกล่าวและสีหน้าก็พลอยเศร้า ความน้อยใจมันก็กลับเข้ามาในอกอีกระลอกหนึ่ง เธอไม่อยากจะโกหกจึงเลือกที่จะกล่าวขอโทษ ทว่าภามกลับยังไม่ยอมหยุดเดินไล่ จนตอนนี้หล่อนไม่มีที่จะถอยหนีแล้ว เพราะชนกับกำแพง

“จะทำอะไรคะ”