ความรู้สึกริษยากลับซัดกระหน่ำ เพราะเจ้าหล่อนคือผู้หญิงที่ได้ใกล้ชิดกับสามีมาตลอด และไม่เคยเห็นภามจะตีหน้าเย็นชาใส่หรือดุกระด้างแบบที่เธอเจอสักนิด
ชั่วนาทีก็หลับตาลง เพราะต้องการจะปัดความรู้สึกนี้ออกไปจากอก และรู้สึกเกลียดตัวเองที่อ่อนแอกับเขาเสมอ
“เก็บของ เราจะกลับบ้านของฉัน”
เมื่อออกมาจากห้องน้ำและพาลูกสาวไปไว้บนเตียงก่อนจะตรงไปยังตู้เสื้อผ้าเพื่อเลือกเสื้อผ้าให้ลูกสาว เธอก็ได้ยินคำที่เขาเอ่ยออกมาแล้วก็ต้องหันขวับไปมองทันที
“กั้งไม่ไป ที่นี่คือบ้านของกั้ง”
หล่อนกลับไม่เห็นว่าเขาจะพยายามต่อรอง ซึ่งมันไม่ใช่นิสัยของเขาสักนิด
กีรกานหวั่นใจเสียเหลือเกิน แถมทันทีที่ได้เห็นแววตาที่สว่างไสวราวกับมีแผนการอยู่ในใจก็ทำให้หล่อนยิ่งโหวงหวิวในอก แล้วก็เห็นว่าเขายกโทรศัพท์ขึ้นแนบหูราวกับจะต่อสายไปหาใคร และกำลังรออีกฝ่ายรับมัน
“คุณวิรัตน์ ผมต้องการปลดพนักงานออกคนหนึ่ง”
“คุณภามคุ
