ไม่นานนักรอยยิ้มก็ปรากฏชัดเจนบนโครงหน้า เพราะเห็นแล้วว่าใครกำลังเดินเข้ามาในบ้าน เจ้าหล่อนรีบลุกขึ้นแล้วตรงไปหาอย่างรวดเร็ว
“ภาม สองทำกับข้าวไว้ให้ค่ะ”
พูดจบก็แย้มยิ้มให้ กระนั้นชั่วนาทีต่อมารอยยิ้มก็เหือดหายไป เพราะเขาไม่ได้สนใจคำพูดของเธอสักนิด แม้คิดจะหยุดฟังยังไม่มี
“ภาม” สรัลชนาคว้าข้อมือหนาเอาไว้เพื่อรั้งเขา สีหน้าเศร้าลงและหัวใจก็เต็มไปด้วยความกลัวว่าทุกอย่างอาจจะไม่เหมือนเดิม “สองขอ อย่าทำเย็นชากับสองได้ไหม สองเจ็บ”
เพียงได้เห็นสีหน้าที่ราบเรียบและดวงตาที่เย็นชา มันก็ทำให้หล่อนรู้และรู้สึกเหมือนใจจะขาด
“ผมให้สองได้แค่สิ่งที่คุณขอตอนบ่ายเท่านั้น นอกนั้นคุณไม่มีสิทธิ์มาขออะไรจากผมอีก” ภามตอบหน้าเรียบเฉยติดเย็นชา
“แต่ที่สองทำเพราะสองรักคุณ คุณไม่ยอมให้โอกาสสองบ้าง ทั้งที่สองก็ไม่ใช่ลูกสาวของคนที่ทำให้แม่ของคุณต้องตาย”
“เรื่องความรักมันบังคับกันไม่ได้” ภามตอบ
“คุณหมายค
