อัครัฐผละออกห่าง เขายอมรับว่าทั้งโกรธและโมโห แต่เพียงเห็นเลือดที่ไหลออกมา มันก็ทำให้เขาทำต่อไม่ลง อย่างไรก็รักภามดั่งน้องชาย แม้จะไม่ใช่น้องแท้ ๆ
“ช่วยปกป้องกั้งกับลูกด้วยด้วย” ภามบอกเสียงแหบพร่าเพราะความเจ็บ ก่อนจะยันตัวขึ้นกับพื้นเพราะเซล้มลงไปแล้วพยายามเช็ดเลือดที่ไหลจากมุมปากออก
“รู้แล้วสิว่ากั้งกำลังท้อง ฉันปกป้องกั้งกับลูกอยู่แล้ว ไม่เหมือนแก เอาแต่ทำร้ายกั้ง” โทนเสียงยังมีอารมณ์กรุ่นโกรธและสาเหตุที่กีรกานเป็นลมก็เพราะกำลังตั้งท้องและตอนนี้ก็ยังอยู่ที่โรงพยาบาล เนื่องจากร่างกายของเจ้าหล่อนอ่อนแอ หมอต้องให้วิตามินเพื่อให้ร่างกายดีขึ้น
“ผมจำเป็น” เขารู้แล้ว และมันคือสิ่งที่ทำให้เขาต้องมาถึงที่นี่ ดวงตาของภามเครียดขึงและความกลัวว่าจะต้องสูญเสียกำลังทำให้ภามอยู่ไม่เป็นสุข หัวใจพานจะเต้นช้าลง
“จำเป็นบ้าบออะไรของแกไอ้ภาม”
คนอายุมากกว่าเค้นเสียงออกจากลำคอ แถมดวงตาก็ทอประกายว่า
