ลัลดาพูดคุยกับจามรีอย่างออกรส เม้าท์มอยกันตามประสาเพื่อน ที่ไม่ได้เจอกันมานาน ทั้งเรื่องเก่า ๆ และเรื่องใหม่ ๆ ของแต่ละคน
จนเวลาล่วงเลยไปถึงสี่ทุ่ม ไวน์จึงร่อยหรอไปเกือบหมดขวด สองสาวก็มีท่าทีมึน ๆ ตึง ๆ เมา ๆ ด้วยกันทั้งคู่
“จามจ๋า...พี่ว่าน่าจะพอ กันได้แล้วนะครับ ไว้วันหลังค่อยนัดดื่มกันใหม่ดีกว่า...จามเมามากแล้วนะ”
ฉัตรตราที่นั่งมองอยู่ และดื่มไปเพียงเล็กน้อย บอกกับภรรยาสาว ที่กำลังคอพับคออ่อน เคียงข้างกับเพื่อนเก่า อยู่บนโซฟาตัวใหญ่
“อื้ม...นั่นสิ! ยัยจาม...แกขึ้นไปนอนเถอะ เดี๋ยวฉันจะกลับแล้ว...”
ลัลดาบอกกับจามรีน้ำเสียงยาน ๆ หน้าแดงก่ำ
“พี่ฉัตร...พาเมียสุดที่รัก ขึ้นไปนอนเถอะค่ะ เดี๋ยวด้าดื่มแก้วนี้หมด...ก็จะกลับเลย”
“แต่ด้าก็เมาอยู่นะ จะขับกลับไหวเหรอ...”
“น่าจะไหวนะคะ...แต่ถ้าไม่ไหวจริง ๆ ขอนอน มันตรงโซฟานี่แหละ...ฮ่า ๆ”
“เอ่อ...ด้า ถ้าแกม่ายไหว อย่าขับรถนะ นอนที่นี่ ก็ด้าย.
