แสงดาวหรี่ลงเรื่อย ๆ เมื่อแสงอุษาเริ่มมาเยือน
การแทนที่ย่อมก่อให้เกิดการหมุนเวียนเปลี่ยนผ่าน กาลคล้อยเคลื่อนสู่วันใหม่ ชินหวางอ๋องยังนั่งดูดาวอยู่ที่เดิม ขาดเพียงแต่ไร้นางเคียงข้างเหมือนเช่นทุกปี
นางชอบแสงดาว แต่ดวงตาอันสุกสกาวระยิบระยับของนางงดงามกว่าดาวทุกดวงบนผืนฟ้า กลบได้แม้แต่ดาวจรัสแสงอย่างดาวหลิงชิง
ฉู่เอี้ยนจำแววตาเปี่ยมสุขของนางได้ดี จำร่างเล็ก ๆ นอนหลับคอพับอยู่บนแผ่นอก
"อากาศเย็น ท่านอ๋องยังไม่เข้าด้านในอีกหรือพ่ะย่ะค่ะ"
"ข้าเพียงแต่คิดถึงซูลี่ นางดูดาวได้ไม่นานนักหรอก นางมักหลับก่อนเสมอ"
"พระชายาไม่ชอบอากาศเย็น"
"ข้ารู้"
"หากระดมกำลังหา อีกไม่นานคงหาพบพ่ะย่ะค่ะ"
"ถึงข้าจะหานางพบ นางจะไม่มีวันกลับมาที่นี่อีกแล้ว"
"เพราะเหตุใด" ฉีกงกงลอบมองใบหน้าด้านข้างของท่านอ๋อง เห็นรอยเจ็บร้าวในแววตา
"เป็นเพราะข้าเอง ข้าทำให้นางจากไป สตรีเช่นซูลี่ไม่อาจทานทนการกดขี่ การตบตี การหยา
